HABEAS... COPROUS!

Μα την αλήθεια, κάποιος θα πρέπει να μ’ έχει καταραστεί! Τρόπος του λέγειν, βέβαια, διότι, όντας αθεράπευτος ορθολογιστής, δεν θα μπορούσα ποτέ να δεχτώ τέτοια μεταφυσική ερμηνεία των πραγμάτων. Θα 'ταν πολύ βολικό για πολλούς, αν είχαν καταφέρει να μας κάνουν όλους να βολοδέρνουμε στα σκοτάδια της (σκανδαλωδώς αδρά αμειβόμενης και επιχορηγούμενης) κυρίας Δρούζα, να χανόμαστε στα ανεξήγητα του κυρίου Χαρδαβέλα, να αποχαυνωνόμαστε από ανάλογες επιστημονικοφανείς μπούρδες άλλων ομοίων τους επικίνδυνων ηλιθίων. Θα είχαν τότε καταφέρει οι κρατούντες να μας καταντήσουν όλους μας πειθήνια πιόνια στο στημένο παιχνίδι τους. Να μην έχουμε γνώμη άλλη παρά τη δική τους, να μην αντιλέγουμε, να μην αντιστεκόμαστε, να μην οργιζόμαστε, να μην αγωνιζόμαστε… Τότε η ύβρις θα είχε κυριαρχήσει απ’ άκρου σ’ άκρο όλης της γης και δεν θα υπήρχε πουθενά χώρος να ξεφυτρώσει και να βλαστήσει το δίκαιο. Αλλ’ ευτυχώς ούτε η αποβλάκωση ούτε η και δι' αυτής επιδιωκόμενη επιβολή της «σιδερένιας φτέρνας» συνιστούν νομοτελειακή εξέλιξη και πολλώ μάλλον την κατάληξη της τάξης του κόσμου τούτου.

Αν, τώρα, πω ότι τα τρία τελευταία γραπτά που ανάρτησα σε τούτο το ιστολόγιο ήσαν προφητικά (ΓΕΝΑΘΛΙΑ, Ο ΑΛΑΡΙΧΟΣ ΖΕΙ…, ΠΡΟΣΟΧΗ: ΠΡΟΣΕΥΧΗ), αντιλαμβάνεσθε ότι ούτε εδώ υπάρχει χροιά μεταφυσική παρά μόνο απλός, καθαρός ορθολογισμός. Ιδού γιατί:

Αν και προ αιώνων ο Άνθρωπος κατάκτησε την αναγνώριση του δικαιώματος του «habeas corpus», δεν έπαψε ποτέ να αντιμετωπίζει παντοειδείς τρόπους φαλκίδευσής του, όπως άλλωστε και για κάθε άλλο “αναγνωρισμένο” και “κατακτημένο” δικαίωμά του (ας θυμηθούμε πόσες λοιδορίες έχει δεχθεί ο όρος «κεκτημένα», αλλά προπαντός ας μη μας διαφεύγει από ποιους και γιατί). Habeas corpus σημαίνει με απλά λόγια το δικαίωμα του κρατουμένου να ζητεί και την αντίστοιχη υποχρέωση της Πολιτείας να προβαίνει στην έκδοση εντάλματος προσαγωγής του ενώπιον δικαστηρίου, ώστε να αποτρέπεται η αδικαιολόγητη και παράνομη κράτησή του, η ομηρία του. Αλλά, αν μια “κοινότητα” την έχει καβαδήσει (συγγνώμη, «καβαλήσει» ήθελα να γράψω, αλλά… γραφίς λανθάνουσα…) ο Βελζεβούλης (ή –το ίδιο κάνει– ο Αλάριχος υπό τη μορφή αδίστακτου επιχειρηματία), τότε στον γενικό όλεθρο που επακολουθεί είναι μάλλον ασυγχώρητη αφέλεια να ελπίζει κανείς ότι το δικαίωμα του «habeas corpus» έχει μείνει όρθιο.

Στην κοινότητα όπου «τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα», στο Απραγείο (ή Αρπαγείο) Αηδίας, επομένως, μετά την άλωσή του από τον Αλάριχο και τις δηλώσεις υποταγής των κορυφαίων ασπονδύλων της ερπετηρίδας του στον βάρβαρο επιδρομέα, ποια τήρηση κι εφαρμογή του habeas corpus ν’ αξιώσει κανείς; Εδώ εμείς habeas… coprous! Όζοντες, βδελυρούς, σιχαμερούς!

Αέρα! Πνιγόμαστε!