Μια βασική διδαχή της μαρξιστικής θεωρίας είναι ότι το οικονομικό σύστημα αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία χτίζεται το πολιτικό σύστημα, το εποικοδόμημα. Με άλλες λέξεις, το οικονομικό σύστημα καθορίζει το πολιτικό. Σήμερα, που τα όρνεα της πλουτοκρατίας έχουν ξεχυθεί να αρπάξουν από την εργατιά ακόμη και το ξεροκόμματο που μέχρι σήμερα της έδιναν ως αντάλλαγμα του πλούτου, που τον παράγει μεν η εργατική τάξη, αλλά τον ιδιοποιείται η οικονομική ολιγαρχία, σήμερα λοιπόν ας θυμηθούμε την παραπάνω αλήθεια του θείου Μαρξ και ας αναλογισθούμε, με βάση αυτή, τι σημαίνουν οι κρωγμοί των ορνέων περί ΚΚΕ που «κινείται στα όρια της νομιμότητας» ή που «απολαμβάνει (sic!) ιδιότυπη ασυλία»· πού αποβλέπουν οι φοβέρες προς «το σημερινό πολιτικό προσωπικό» περί «αποδόμησης» αν δεν πετύχουν «στις εξετάσεις τους» (βλέπετε σχετική ιστογραφή μου Εκρηκτικές καταστάσεις). Ας σκεφτούμε πώς θέλουν να διαμορφώσουν το εποικοδόμημα (το πολιτικό σύστημα), ώστε να εξυπηρετηθεί αποτελεσματικότερα το εκμεταλλευτικό οικονομικό τους σύστημα. Ας σκεφτούμε δηλαδή ότι θέλουν να ευνουχίσουν το λαϊκό κίνημα, να επιβάλουν την άκρα του τάφου σιωπή, ώστε τελικά να χαλκεύσουν ανεμπόδιστα τα νέα, φρικτά δεσμά μας.
Ένας τέτοιος κρωγμός των ορνέων της οικονομικής ολιγαρχίας βγήκε από το λαρύγγι του δημοσιογράφου Τάσου Τέλλογλου κι έφτασε ως τ' αφτιά μου μέσω σχολίου του σημερινού «Ριζοσπάστη», το οποίο αξίζει να παραθέσω (αναζήτησα και βρήκα το αρχέτυπο ιστοδημοσίευμα, αλλά δεν παραθέτω τον σχετικό σύνδεσμο· λερώνει!):
Να μη βρίσκει ούτε χαραμάδα η προπαγάνδα τους
«Μια κυβέρνηση σαν και εκείνη του Κωνσταντίνου Καραμανλή τον Ιούλιο του 1974, από όλους τους πολιτικούς χώρους», ζητάει ο δημοσιογράφος Τάσος Τέλογλου, σε διάλογο με αναγνώστες ιστοσελίδας. Πώς τη φαντάζεται αυτή την κυβέρνηση και ποιο θα είναι το έργο της; Γράφει: «Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να έχει έκτακτες εξουσίες, για να το πω πιο απλά η χώρα είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης χωρίς δικτατορία αλλά ορισμένα άρθρα του συντάγματος πρέπει να βγουν “εκτός” ή να ερμηνευτούν ανάλογα. Εκδηλώσεις σαν κι εκείνες του ΠΑΜΕ στον Πειραιά πρέπει να δίνεται η δυνατότητα να κηρύσσονται αμέσως παράνομες με διαδικασίες αυτοφώρου, πρέπει να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας αλλά και της διαμαρτυρίας σε ευαίσθητους τομείς (π.χ. πιλότοι της πολεμικής αεροπορίας, απεργία εκπαιδευτικών μέσα στις εξετάσεις)». Καλά διαβάσατε. Ο Τέλογλου ζητάει να ρίξει τις μάσκες η αστική δημοκρατία και να δείξει το αληθινό πρόσωπο της δικτατορίας των μονοπωλίων. Και κατά συνέπεια, να κηρύξει και εκτός νόμου τις εργατικές κινητοποιήσεις! Αυτές και άλλες «ιδέες» ζυμώνουν τα πρόθυμα παπαγαλάκια της αστικής τάξης σε καιρούς δύσκολους για την αναπαραγωγή των κερδών της και με κλιμακούμενη τη λαϊκή δυσαρέσκεια για το αστικό πολιτικό σύστημα. Βλέπουν μπροστά οι προπαγανδιστές της πλουτοκρατίας και στρώνουν το έδαφος για τα χειρότερα. Θέλουν «κοπάνημα». Ιδεολογικό, πολιτικό, αγωνιστικό. Να μη βρίσκει η τρομοκρατία και οι αντιδραστικές τους ιδέες ούτε χαραμάδα για να περάσει στις λαϊκές συνειδήσεις. Να παίρνει απάντηση κάθε τους πρόκληση. Είναι θρασύδειλοι, επειδή ξέρουν πως ο λαός έχει το δίκιο και τα αφεντικά τους το άδικο, το οποίο και υπερασπίζονται. Ετσι, από θέση υπεροχής πρέπει να τους αντιμετωπίζουν όλους αυτούς οι εργαζόμενοι και ο λαός.
Αυτό το διαμάντι της δημοσιογραφίας, ο Τάσος Τέλλογλου, πριν από λίγες μέρες, στο φύλλο της Κυριακής 11 Απριλίου 2010 της εφημερίδας του εφοπλιστή ΑΛΑφούζΟΥ, για μία ακόμη φορά διέπρεψε με το βαθυστόχαστο πόνημά του Η πρώτη δίκη για γκρίζες συναλλαγές νοσοκομείων, πόνημα διαπνεόμενο από τα υψηλά ιδανικά και αξίες του βάρβαρου ΑΛΑριχΟΥ.
Άξιος ο μισθός του…
