Φώτης Αγγουλές, im memoriam

Ο Φώτης Αγγουλές

Σαν σήμερα, στις 28 Μαρτίου 1964, πεθαίνει ο κομμουνιστής λαϊκός ποιητής Φώτης Αγγουλές. Στη μνήμη του αφιερωμένη η σημερινή μου ιστογραφή, η οποία, κατά ευτυχή σύμπτωση, δεν θα μπορούσε να εύρισκε πιο ταιριαστό "προοίμιο" από την προηγούμενη ανάρτησή μου «Μπάυρον» για το 1821 —και όχι μόνο. Τα βιογραφικά στοιχεία που παραθέτω στη συνέχεια είναι παρμένα κατά βάση από το πόρταλ 902.gr. Στο τέλος μπορείτε ν' ακούσετε ένα ποίημα του Αγγουλέ, το «Μπιρ Χακίμ», μελοποιημένο από τον Θωμά Μπακαλάκο και τραγουδισμένο από τη έξοχη Σοφία Μιχαηλίδου. Δεν το διάλεξα τυχαία, αλλά επειδή κι αυτό δένει με την προηγούμενη ανάρτησή μου, είναι η φυσική συνέχειά της, και το σημερινό ποίημα, το «Μπιρ Χακίμ», πρέπει να διαβαστεί μαζί με το ποίημα «Μπάυρον» της προηγούμενης ανάρτησης. Απολαύστε την υπέροχη μελωδία, αλλά προπαντός προσέξτε τους στίχους!

Γεννημένος το 1911 στο Τσεσμέ και μεγαλωμένος στη Χίο, ο Φ. Αγγουλές έρχεται σε επαφή με το κομμουνιστικό κίνημα από τις αρχές της δεκαετίας του 1930. Με την Κατοχή καταφεύγει στη Μέση Ανατολή, όπου τον Απρίλη του 1944 συλλαμβάνεται για την ΕΑΜική του δράση από τους Άγγλους και μαζί με άλλους κομμουνιστές κλείνεται σε φυλακή της Παλαιστίνης. Από κει σε διάφορα στρατόπεδα και τέλος στο κολαστήριο του Ντεκαμερέ. Τέλη Νοέμβρη του 1945 απελευθερώνεται και επιστρέφει στη Χίο (χωρίς τη γυναίκα του —δεν το επέτρεψαν οι Άγγλοι), όπου συνεχίζει να αγωνίζεται, και, βέβαια, οι διωγμοί εναντίον του δεν σταματούν.

Στις 10 Γενάρη 1946 ο ταγματάρχης διοικητής της Χωροφυλακής Χίου, ο Ντουβλάς Ελευθέριος, ενημερώνει εγγράφως το Γραφείο ΧΙ/Γ του Γενικού Επιτελείου Στρατού ότι «ο Φώτης Αγγουλές […] εδηλητηριάσθη ψυχικώς, διεστράφη πνευματικώς και επίστεψε εις τας ιδέας του κομμουνισμού. Κλεισθείς δε υπό των Συμμαχικών Δυνάμεων εις Ντεκαμερέ, ετελειοποίησε τας αντεθνικάς ιδέας του». Παρακάτω ο διοικητής ενημερώνει το ΓΕΣ ότι «εις τον εν λόγω ασπασθέντα τας κομμουνιστικάς ιδέας, επεδείχθη η συνήθης δήλωσις, συνταχθείσα συμφώνως προς τας σχετικάς διαταγάς». Και το έγγραφο καταλήγει: «Την υπογραφήν της δηλώσεως ηρνήθη επιμόνως. Έκτοτε παρακολουθείται η δράσις του».

Με την ανάπτυξη της πάλης του Δημοκρατικού Στρατού, ο Αγγουλές τυπώνει έντυπα του ΔΣΕ κρυμμένος σε μια στέρνα στο Βατάδο. Εκεί μια μέρα του Μάρτη του 1948 συλλαμβάνεται, δικάζεται από στρατοδικείο και καταδικάζεται σε θάνατο. Ο Αγγουλές γλύτωσε την εκτέλεση χάρη στον ξεσηκωμό όλου του νησιού και τις διεθνείς διαμαρτυρίες. Δεσμώτης επί οκτώ χρόνια στα κολαστήρια Βούρλων, Μακρονήσου, Κεφαλονιάς, Αλικαρνασσού, Ιτζεδίν, του νοσοκομείου «Άγιος Παύλος» και Κέρκυρας, αποφυλακίστηκε βαριά άρρωστος το 1956. Επιστρέφει στη Χίο και "ζει" παρακολουθούμενος…

Εγκαίνια του «Μουσείου των Εγκλημάτων του Καπιταλισμού» στην Μπρατισλάβα

Την είδηση τη διάβασα πρώτη φορά στο ιστολόγιο του Redfly Planet: Στις 30 του Μάρτη γίνονται τα εγκαίνια του «Μουσείου των Εγκλημάτων του Καπιταλισμού», στην Μπρατισλάβα, την πρωτεύουσα της Σλοβακίας. Η Σοσιαλιστική Ένωση Νεολαίας της χώρας (Socialistický Zväz Mladých, γνωστή από παλιά με τα αρχικά της SZM ως η οργάνωση νεολαίας της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Τσεχοσλοβακίας) καλεί σε συγκέντρωση στην πλατεία Ελευθερίας (Slobody) της πόλης, την ίδια μέρα, στις 2:00 τ' απόγευμα. Η είδηση βρίσκεται και στον ιστότοπο της οργάνωσης εδώ και εδώ. Το βιντεάκι, διάρκειας 4,5 λεπτών, που προπαγανδίζει τη συγκέντρωση για το άνοιγμα του μουσείου, και βρίσκεται στον ιστότοπο της SZM (ο πρώτος δεσμός που δίνω), αλλά και στον Redfly Planet, έχει τις λεζάντες στα σλοβακικά. Παρακάτω όμως μπορείτε να δείτε το ίδιο βιντεάκι με υπότιτλους στα ελληνικά (μετάφραση και επεξεργασία από μένα). Προσέξτε τις αναφορές στη χώρα μας: στο 1:22 ο Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος και στο 2:13 η χούντα των συνταγματαρχών.

«Μπάυρον»

Έτσι, καθώς βρισκόμουνα αυτές τις μέρες στην Αρεόπολη με τους οπλαρχηγούς να κηρύσσουν τον Ξεσηκωμό, ύστερα στην Καλαμάτα, την Τριπολιτσά, την Πάτρα… Κι ύστερα στην αγαπημένη μας Κύπρο (…αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται, γιατρέ, εδώ πέρα…), νά σου, μπροστά μου ο αγαπημένος μου ποιητής, ο Φώτης Αγγουλές. Η Επανάσταση του 1821, οι λαϊκοί αγώνες, ο αντιαποικιακός αγώνας των Κυπρίων, το σημερινό μάτωμα των λαών της Ελλάδας και της Κύπρου από τη βαρβαρότητα του —σάπιου— καπιταλισμού, οι εργάτες που αντιπαλεύουν τη λαίλαπα που οι εκμεταλλευτές τους έχουν εξαπολύσει, όλα μες στο μυαλό μου σαν ένα καρουζέλ εικόνων που στριφογυρίζουν ασταμάτητα, σε μια ενότητα που δεν γνωρίζει χρονικά και τοπικά όρια. Και η φωνή του ποιητή διαχρονική, η ματιά του διορατική, οι ιδέες του λεπίδι κοφτερό.

Α, βέβαια! Είναι η επέτειος του Ξεσηκωμού, στις 25 Μάρτη σύμφωνα με τον ύπουλο και υστερόβουλο ορισμό της, ως προς την επιλογή της ημερομηνίας, από τους κρατούντες. Ας είναι· εμείς τον γιορτάζουμε και τον τιμούμε κατά πώς πρέπει τον επικό αγώνα των σκλάβων για απελευθέρωση και κοινωνική δικαιοσύνη. Μα τι να γράψω, τι να βρω να γράψω στο έρμο το μπλόγκι, που 'χω στερέψει, καιρό τώρα… Μα νά, ο ποιητής! Όχι, δεν είναι ποίημα για το '21. Είναι και για το '21, και για το 1940—44, και για το σήμερα· και για τους Γερμανούς, όπως και για κάθε κατακτητή· και για τους Άγγλους, όπως και για κάθε δυνάστη. Είναι γραμμένο και για τους κλέφτες και αρματολούς, και για τους αντάρτες, και για τους ανυπότακτους επαναστάτες κάθε τόπου και κάθε εποχής. Είναι προφητικό για τον μετέπειτα, από τον χρόνο που γράφτηκε, βρόμικο ρόλο των τάχα συμμάχων μας Εγγλέζων, για τα φρικτά τους εγκλήματα (πάλι στο μυαλό μου η Ελλάδα και η Κύπρος…).

Είναι το ποίημά του «Μπάυρον». Το 'γραψε μια νύχτα της αιχμαλωσίας του σε στρατόπεδο της Μέσης Ανατολής. Είναι ένα ποίημα διαμαρτυρίας των αντιφασιστών εθελοντών, Ελλήνων και ξένων, οι οποίοι έφυγαν από τις κατακτημένες από τους φασίστες χώρες τους για να πολεμήσουν τις ορδές του Ρόμελ, αλλά ύστερα, όταν θέλησαν να επιστρέψουν στις κατεχόμενες πατρίδες τους για να βοηθήσουν στον αγώνα για απελευθέρωση που διεξαγόταν εκεί από τους αντάρτες ενάντια στον φασιστικό ζυγό, ενάντια στους κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους, βρέθηκαν αιχμάλωτοι των "συμμάχων" (τίνος σύμμαχοι άραγε;) Εγγλέζων, κλείστηκαν σε στρατόπεδα κάτω από αφόρητες συνθήκες…

ΜΠΑΫΡΟΝ

Γιατί να ρθεις στην όμορφη Ελλάδα να πεθάνεις;
Ξανθέ ποιητή,
γιατί;

Εμείς, την εχτιμούμε τη φιλία.
Εμείς, τη λευτεριά την αγαπούμε.
Τώρα που βάρβαρα οι δικοί σου
μας τυραγνούν, τι να τους πούμε;
Κοίταξε, απ' έξω μάς φρουρούνε
διπλοφρουροί.

Τούτη τη νύχτα, δεν μπορούμε
να θυμηθούμε τη μορφή σου,
γιατί στα σύρματα μπορεί η σκέψη μας ν' αγκυλωθεί,
και να ματώσει την ψυχή σου

του Φώτη Αγγουλέ
(για την αντιγραφή: Λευτέρης-Δικαίος Παπαδέας)

Αδέρφια, ας σκεφτόμαστε, ας πορευόμαστε πάντα
λεύτερα και δίκαια!

Οι «1301… επίορκοι» και τα μυαλά στα κάγκελα

Την Κυριακή 10/3 ο Σύλλογος Γυναικών Πειραιά «Η ΠΡΟΟΔΟΣ» (μέλος της ΟΓΕ) στο πλαίσιο του γιορτασμού της ημέρας της γυναίκας διοργάνωσε εκδήλωση στα γραφεία της ΠΕΜΕΝ, η οποία περιλάμβανε την προβολή της θαυμάσιας ταινίας του Θεόδωρου Μαραγκού (1980, με τους Θανάση Βέγγο [Θανάσης], Άννα Ματζουράνη [Άννα], Αλέκο Λειβαδίτη [Χαράλαμπος Ξεζουμίδης] κ.ά.) «Θανάση, σφίξε κι άλλο το ζωνάρι». Ακολούθησε ενδιαφέρουσα συζήτηση, μιας και το θέμα της ταινίας είναι τόσο επίκαιρο, σαν να γράφτηκε σήμερα κι όχι πριν από 33 χρόνια! (Ολόκληρη η ταινία εδώ).

Ο Θανάσης Μαγκάνας είναι ένας τίμιος εφοριακός και πατέρας δύο μικρών παιδιών, που τα βγάζει πολύ δύσκολα πέρα. Όταν η γυναίκα του, η Άννα, πιάνει δουλειά σε ένα κλωστοϋφαντουργείο, δεν την βλέπει καθόλου πια, επειδή εκείνη εργάζεται νυχτερινή βάρδια, προκειμένου να βρίσκεται πάντα κάποιος γονιός στο σπίτι με τα παιδιά. Στο μεταξύ, ο Θανάσης ανακαλύπτει ότι το αφεντικό της, ο Χαράλαμπος Ξεζουμίδης, είναι μεγάλος φοροφυγάς και τον καταγγέλλει στον διευθυντή του. Αυτός όμως δωροδοκείται απ’ τον Ξεζουμίδη και μεταθέτει τον Θανάση στο Σουφλί. Ο φουκαράς ο Θανάσης αναγκάζεται να κατεβεί σε απεργία πείνας και κερδίζει τη συμπαράσταση του κοσμάκη, όχι όμως και του Υπουργού Οικονομικών. Απ’ την άλλη και η Άννα, μαζί με όλους τους εργάτες του Ξεζουμίδη, κατεβαίνουν σε απεργία με καθαρά εργασιακά αιτήματα. Ο Ξεζουμίδης μαζεύει ένα πούλμαν με ανθρώπους που ζητούσαν δουλειά για να τους χρησιμοποιήσει ως απεργοσπάστες, ανάμεσά τους και τον Θανάση, που απολυμένος πια από το δημόσιο, είχε ανάγκη να δουλέψει. Το πούλμαν φτάνει στο κλειστό εργοστάσιο και οι απεργοί, ανάμεσά τους και η Άννα, το εμποδίζουν. Ο Θανάσης αντιλαμβάνεται ότι τους προορίζουν να παίξουν τον ρόλο του απεργοσπάστη, αρνείται, επαναστατεί και πείθει και τους υπόλοιπους να μη γίνουν απεργοσπάστες στου Ξεζουμίδη. Οι άνεργοι κατεβαίνουν από το πούλμαν και ενώνονται με τους απεργούς…

Θ' αναρωτιέστε μάλλον —και δικαιολογημένα— τι σχέση έχει μ' όλα αυτά ο τίτλος της σημερινής ιστογραφής, τίτλος που εμπεριέχει την καραμέλα των ημερών, τους «1301 —τάχα— επίορκους». Μάλιστα η φυλλάδα το «ΕΘΝΟΣ», προφανώς λόγω ένδειας ανεύρεσης άλλων λιστών (ξέρετε, αυτές που συνήθιζε, για «2.000 θέσεις στους ΟΤΑ», «700 προσλήψεις στα νοσοκομεία» κ.λπ.), και λόγω της "απροθυμίας" της να αναδείξει τα πραγματικά προβλήματα των εργαζόμενων, αντιθέτως λόγω ακριβώς του ζήλου της να τα συσκοτίσει, να αποπροσανατολίσει τους εργαζόμενους και να τους στρέψει στο κυνήγι μαγισσών ή στο πώς ο ένας θα καταφέρεται εναντίον του άλλου, εργαζόμενος ενάντια σε εργαζόμενο, ώστε να μένουν στο απυρόβλητο οι κατέχοντες τα μέσα παραγωγής, οι ταξικοί τους αντίπαλοι, και το πολιτικό προσωπικό που τους υπηρετεί, αυτή λοιπόν η ελεεινή φυλλάδα, το «ΕΘΝΟΣ», την ίδια μέρα είχε την από ημερών διατυμπανιζόμενη λίστα με τα ονόματα των δήθεν «επίορκων», οι οποίοι —οποία φρίκη!— εξακολουθούν να εργάζονται κανονικά στο δημόσιο και να πληρώνονται! Και τα μυαλά στα κάγκελα, δηλαδή, ή πώς τα θύματα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης οδηγούνται στον προθάλαμο του φασισμού, πώς μπολιάζονται ύπουλα με τον φασιστικό τρόπο σκέψης. Το πώς συνδέεται αυτό το γεγονός με την υπόθεση της ταινίας, ήταν κάτι που συνέλαβα παρακολουθώντας την ταινία και το διατύπωσα ύστερα στην παρέμβασή μου στη σχετική συζήτηση, την οποία σας μεταφέρω από μνήμης εδώ:

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του διαδικτύου

Ο Νίκος Σαραντάκος, γνωστός μεταξύ άλλων δραστηριοτήτων του και ως μελετητής της γλώσσας μας, συνηθίζει κάθε Σάββατο να αναρτά στο ιστολόγιό του ένα άρθρο στο οποίο σχολιάζει, με τρόπο ευτράπελο ή σκωπτικό πολλές φορές, όσα γλωσσικά ολισθήματα —«μεζεδάκια» τα αποκαλεί— κατάφερε να πιάσει στην απόχη του κατά τη διάρκεια της εβδομάδας. Στο σημερινό του πιάτο άρθρο με τίτλο Μεζεδάκια του έτους 2048(!) ανάμεσα στα «μεζεδάκια» που σερβίρει είναι και το ακόλουθο, ένα κι ένα για να σε πιάσει το στομάχι σου· αχώνευτο! Εξάλλου δεν αφορά γλωσσικό αλλά μάλλον διανοητικό ολίσθημα… Διαβάστε το, εύστοχα όσο και λιτά σχολιασμένο από τον Ν.Σ.:

Η αποκαρδιωτική ιστορία της εβδομάδας: Κυκλοφόρησε στο ελληνόφωνο φέισμπουκ ένα κείμενο σύμφωνα με το οποίο τα μωρά που κρατάνε στην αγκαλιά τους οι ζητιάνες είναι ναρκωμένα για να μην κλαίνε και τις ενοχλούν κατά την άσκηση του επαγγέλματος (ανκαι σε μικρές δόσεις το παιδικό κλάμα μάλλον βοηθάει, λέω εγώ με το φτωχό μου το μυαλό). Το κείμενο το δημοσιεύει το lifo.gr (χωρίς το disclaimer που προτάσσεται τώρα), με αποτέλεσμα το νοήμον κοινό, που δεν προσέχει π.χ. την αναφορά σε βότκα, να σκεφτεί ότι το ρεπορτάζ έχει γίνει στην Ελλάδα. Πρόκειται όμως για άρθρο Ουκρανού δημοσιογράφου, ένας Θεός ξέρει πόσο αξιόπιστου, που δημοσιεύτηκε το 2007 και αφορά το Κίεβο. (Ίσως να χρησίμεψε σαν ενδιάμεσο μεταξύ ουκρανικού και ελληνικού άρθρου αυτό το μηχανομεταφρασμένο στα αγγλικά άρθρο). Ταυτόχρονα, το άρθρο, πάντοτε χωρίς αναφορά χρόνου και τόπου, δημοσιεύεται σε διάφορους ιστότοπους, και τελικά μπαίνει και σε δελτία ειδήσεων (έστω και επαρχιακών σταθμών), για να ενημερωθούν όλοι, τάχα ότι είναι είδηση! Φυσικά η Lifo και οι άλλοι ιστότοποι και τα κανάλια δεν δημοσιεύουν την αντίθετη άποψη, ότι «δεν υπάρχουν τσιγγάνοι κροίσοι που να πλουτίζουν από το εμπόριο παιδιών», κι ας τη δημοσιεύει η έγκυρη Faz, διότι, πώς να το κάνουμε, δεν πουλάει. (Και μετά λέμε γιατί παίρνει 10% η Χρυσή Αυγή).

Μόνο το lifo.gr το δημοσιεύει; Μακάρι να 'ταν έτσι! Αναρίθμητοι ιστότοποι, όρεξη να 'χει κανείς να ψάχνει… Ανίκητη η βλακεία! Πάρτε μια γεύση:

¡Compañero Chávez presente, ahora y siempre!

Compañero Chávez presente, ahora y siempre (Ο σύντροφος Τσάβες ζει [κατά λέξη: παρών], τώρα και πάντα) γράφει ο λαός για τον ηγέτη που αγάπησε. Ας αρκεστούμε σ' αυτά τα λόγια και σ' αυτή την εικόνα τούτη τη σκληρή στιγμή του ανέκκλητου χωρισμού. Εξάλλου ελάχιστοι —εκλεκτοί— αξιώνονται τέτοια τιμή. Δεν ταιριάζει τώρα να διολισθήσω ούτε σε κούφιους εγκωμιασμούς ούτε σε μικρόψυχους απολογισμούς. Θέλω μονάχα από τις γραμμές αυτού εδώ του ιστολόγιου να αφιερώσω στη μνήμη του κομπανιέρο Τσάβες ένα ποίημα που έγραψα πριν από έντεκα περίπου χρόνια, στις 14 τ' Απρίλη του 2002, τη μέρα που ο εκλεγμένος πρόεδρος της Βενεζουέλας επανήλθε στην εξουσία μετά την αποτυχία του αμερικανοκίνητου πραξικοπήματος που προσωρινά τον είχε ανατρέψει.

Ελπίδα

Πριν ήταν νύχτα αιώνων,
νύχτα αδυσώπητη.
Και ήρθε η αυγή.
Και άνθισε το λουλούδι της ελπίδας,
πλην περικυκλωμένο
από σιδερένιες μπότες εχθρικές,
έτοιμες να το λειώσουν.
Πόσο φοβάμαι!
Αυτό το λουλούδι πρέπει να ζήσει.
Αυτό το λουλούδι είναι η ελπίδα μας.
Αυτό το λουλούδι μπορεί να ελπίζει χάρη σε μάς.

Καλό σου ταξίδι, compañero! Καλή τύχη στην πατρίδα σου! Είθε το λουλούδι που φύτεψες να ζήσει και να θεριέψει!

Διευρυμένη συνάντηση… μεγάλων πνευμάτων

Έρχομαι, αγαπητοί μου, εγώ ο ταπεινός να συνεισφέρω κατά την ασημαντότητά μου στις φιλότιμες προσπάθειες των εξίσου ταπεινών συντρόφων και συναγωνιστών μου στην μπλογκόσφαιρα, να αναδείξουν τη λάμψη της ευφυΐας κάποιων μεγάλων πνευμάτων. Σ' αυτές τις προσπάθειες λοιπόν του Αντώνη στο ιστολόγιο Lenin Reloaded με την ανάρτησή του Είδαν οι αστοί τα μούτρα τους στον καθρέφτη και φοβήθηκαν; και του TRASH στο ιστολόγιο Fadomduck2 με την ανάρτησή του Τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται (μπορείτε με τους δεσμούς που δίνω να τις προβάλετε και να τις διαβάσετε), τολμώ να έλθω αρωγός αναφέροντας άλλο ένα —τρίτο— μεγάλο πνεύμα, που κινήθηκε στο ίδιο μήκος κύματος με τα αναφερόμενα στις δύο προηγούμενες αναρτήσεις, δηλαδή τον Θάνο Τζήμερο (sui generis ιδιοφυΐα, στην οποία «nothing is right» στην αγγλοσαξονική^[1]) και τον Κώστα Ζαχαριάδη (του EcoLeft, στην οποία «nothing is left» στην αγγλοσαξονική^[1]). Μάλιστα, το τρίτο αυτό μεγάλο πνεύμα έδωσε δείγματα (ή, μήπως, δήγματα;) της πνευματικής υπεροχής του σε χρόνο προγενέστερο (στις 10 Οκτ. 2012) και οπωσδήποτε ανύποπτο ως προς το έναυσμα (κυριολεκτικά, από μαγκάλι) για το βαθυστόχαστο πόρισμα των ύστερον λαλησάντων (ακριβώς, «έχουν λαλήσει» κατά το κοινώς λεγόμενο). Το τρίτο αυτό μεγάλο πνεύμα ενσαρκώνει η κυρία Βασιλική Καράμπαλη, φιλόλογος, πτυχιούχος του τμήματος Φιλοσοφίας Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και φοιτήτρια μεταπτυχιακού προγράμματος στον τομέα Ψυχολογίας του ίδιου Πανεπιστημίου, όπως μας πληροφορεί η εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ», που φιλοξενεί το περισπούδαστο πόνημά της Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική…, από το οποίο αντιγράφω (οι επισημάνσεις με έντονα στοιχεία δικές μου):

…Γιατί τελικά η κρίση στην οικονομία ξεκινά από μια κρίση βαθύτερη, αυτή της παιδείας. Ως απότοκο της κρίσης αυτής, παρουσιάζονται η έκλυση των ηθικών αξιών και ο αμοραλισμός. Έχουμε φτάσει σε έναν άκρατο υλισμό και αδιαφορούμε για μια γλώσσα και έναν πολιτισμό που αργοπεθαίνει, για αξίες και ιδανικά που εκπίπτουν, αφού δεν κατάφεραν να μεταγγιστούν από την οικογένεια και το σχολείο…

1. Ποιος είπε ότι η κρίση είναι κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, δομική κρίση του καπιταλισμού; Ο Μαρξ και κάτι μαρξιστές… Καλά, τώρα… Κι οι αστοί που λένε ότι η κρίση είναι κρίση χρέους και τέτοια φληναφήματα; Καλά, κι αυτοί… Εδώ μιλάνε τα μεγάλα μυαλά, ποιος μετράει μπροστά τους;
2. Είναι δυνατόν φιλόλογος(!) να γράφει τέτοιους σολοικισμούς, όπως Ως απότοκο(!) της κρίσης αυτής, παρουσιάζονται η έκλυση των ηθικών αξιών και ο αμοραλισμός; Ίσως, αν είναι μεγάλο πνεύμα!…

— — — — — — — — — — — — — — — — —

^[1] Πρόκειται για τις δυσερμήνευτες, καθότι αμφίσημες, διατυπώσεις που περιέχονται ακριβώς στα συμπεράσματα της μελέτης Αγγλοσαξόνων ερευνητών, οι οποίοι ασχολήθηκαν με τα δύο αυτά μεγάλα πνεύματα. Για μεν τον κ. Τζήμερο αποφάνθηκαν ότι στο έργο του «nothing is right» («τίποτα δεν είναι δεξιό» ή «τίποτα δεν είναι σωστό»), για δε τον κ. Ζαχαριάδη ότι «nothing is left» («τίποτα δεν είναι αριστερό» ή «τίποτα δεν βρέθηκε»)!

Μπλέξαμε τους -ισμούς μας!

Στον κυριακάτικο «Ριζοσπάστη», στο πλαίσιο του προσυνεδριακού διαλόγου του ΚΚΕ, διάβασα μια επιστολή που με παραξένεψε —ας το γράψω έτσι— και θα ήθελα να τη σχολιάσω. Πάνω στην ώρα, θα 'λεγα, ο παραγωγικότατος συνιστολόγος Lenin Reloaded έγραψε μια εξαιρετική ανάρτηση με τίτλο Γιατί απάλειψε η ΚΕ του ΚΚΕ τον όρο «αντι-ιμπεριαλιστική» από την εννοιολόγηση της Λαϊκής Συμμαχίας; με αφορμή αυτή την επιστολή. Ο συντάκτης της ανάρτησης δεν στέκεται στην επιστολή καθαυτή, αλλά με αφορμή την επιστολή διατυπώνει ένα υπαρκτό ερώτημα που γεννιέται από τις θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ όσον αφορά το περιεχόμενο και τον χαρακτήρα της «Λαϊκής Συμμαχίας» και στη συνέχεια επιχειρηματολογεί εύστοχα υπέρ των θέσεων του κόμματος. Αναδημοσιεύω την ανάρτηση και στη συνέχεια προσθέτω το δικό μου σχόλιο σχετικά με την επιχειρηματολογία του επιστολογράφου.

…Ρωτάνε πολλοί, και ανάμεσά τους ένας από τους επιστολογράφους στον προσυνεδριακό του οποίου τις ενστάσεις αντιγράφουμε:

«Αντιιμπεριαλιστική πάλη σημαίνει πάλη ενάντια στον μονοπωλιακό καπιταλισμό, πάλη ενάντια στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και στις επιλογές τους, πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Διαχωρίζοντας την αντιμονοπωλιακή-αντικαπιταλιστική δράση από την αντιιμπεριαλιστική (η αντιιμπεριαλιστική δράση εμπεριέχει την αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική δράση), αντί να βοηθήσουμε αυτούς που δεν κατανοούν τον όρο αντιιμπεριαλιστική δράση και την ταυτίζουν με τη δράση κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, να τον κατανοήσουν, διατρέχουμε τον κίνδυνο να συμβάλουμε, χωρίς να το θέλουμε, να δημιουργηθούν ακόμα περισσότερες συγχύσεις, να ταυτίσουν την αντιιμπεριαλιστική δράση με την αντιπολεμική και, το κυριότερο, να κυριαρχήσουν αστικές και ρεφορμιστικές αντιλήψεις που θεωρούν ότι ο ιμπεριαλισμός κινείται στη σφαίρα της πολιτικής, αποκόβοντάς τον από την οικονομική του βάση.

»Αφού λοιπόν ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι μονοπωλιακός, όπως αναφέρεται στη θέση 62, είναι ιμπεριαλισμός και ως εκ τούτου ο προσανατολισμός της Λαϊκής Συμμαχίας δεν αρκεί να είναι “αντιμονοπωλιακός αντικαπιταλιστικός”, αλλά πρέπει να είναι αντιιμπεριαλιστικός για να μπορέσει να δώσει πλήρη και ολοκληρωμένη απάντηση στα ζητήματα που καλείται να λύσει».

Ο φόβος που διατυπώνει ο σύντροφος είναι μην διολισθήσει ο αντι-ιμπεριαλισμός του ΚΚΕ σε απλό αστικό πασιφισμό. Δυστυχώς, ο σύντροφος δεν φαίνεται να έχει καταλάβει τι καταλαβαίνει η τεράστια πλειοψηφία των Ελλήνων ως «αντι-ιμπεριαλισμό» σήμερα. Να τον βοηθήσουμε. Καταλαβαίνει ως «αντι-ιμπεριαλισμό» τον ιμπεριαλισμό. Τον «δικό της» ιμπεριαλισμό, τον ιμπεριαλισμό της δικής της αστικής τάξης. Αυτό καταλαβαίνει ότι είναι «αντι-ιμπεριαλισμός». «Αντι-ιμπεριαλισμός» σήμερα είναι η μάχη για να εξασφαλίσουμε καλύτερα φιλέτα αερίου για τις αστικές τάξεις Ελλάδας και Κύπρου, παίζοντας, φυσικά, με τον πόλεμο γιατί τις ίδιες ακριβώς στοχεύσεις έχει η αστική τάξη της Τουρκίας.

Μουργιές…

Η λέξη του τίτλου είναι λαϊκότροπη (ή λαϊκή, αν προτιμάτε). Περιέργως δεν την έχουν τα μεγάλα λεξικά μας (Ιδρύματος Τριανταφυλλίδη, Μπαμπινιώτη, Παπύρου, Τεγόπουλου Φυτράκη, αυτά κοίταξα), αλλά τη χρησιμοποιούμε. Δεν πρόκειται βέβαια για τα δέντρα, τις γνωστές μας μουριές, όσο κι αν δεν λείπουν εκείνοι που γράφουν (δεν λέω «προφέρουν», γιατί στην προφορά… συμφωνούμε όλοι) «μουργιά» κι εννοούν «μουριά» (μια αναζήτηση στον Γκούγκλη θα σας πείσει…). Εδώ πάντως ακόμη… κρατάμε· το δέντρο μουριά το γράφουμε «μουριά» (και όχι «μουργιά») και τα ψάρια «ψάρια» (και όχι… «πσάργια»!). Θα μου πείτε, εδώ κοτζάμ «ΒΗΜΑ» γράφει (και ξαναγράφει και ξαναματαγράφει) για τις… φώκες! Δεν τις αναγνωρίζετε; Είναι οι συμπαθέστατές μας φώκιες, δείτε εδώ! Αλλά ξεστράτισα (άλλη φορά θα καταπιαστώ με το πελώριο θέμα της προφοράς της ελληνικής και των παρεπομένων της —ή παρενεργειών της, αν προτιμάτε). Εδώ η λέξη «μουργιά» σημαίνει την πράξη ή τη συμπεριφορά του μούργου. Μούργος, ως γνωστόν, αποκαλείται μεταφορικώς ο άξεστος, ο βρομιάρης, και αυτουνού τις πράξεις χαρακτηρίζουμε μουργιές, και όχι του συμπαθητικού τετράποδου μουργάκου. Ένας τέτοιος μεταφορικώς μούργος τούς ξέφυγε προχτές και γαύγισε —νόμισε εκ του ασφαλούς, σε οικείο του περιβάλλον (γενική συνέλευση της Ένωσης Ασφαληστρικών Εταιρειών γαρ), αλλά για κακή του[ς] τύχη το γαύγισμα ακούστηκε παραέξω— και τώρα τρέχουν και δεν φτάνουν, να συμμαζέψουν τ' ασυμμάζευτα. Όπως θα καταλάβατε, πρόκειται για τον Μούργο που κατέχει τη θέση του γενικού γραμματέα στο Υπουργείο Οικονομικών. Ακούστε τον να γαυγίζει κι ακούστε και τ' άλλο το μαντρόσκυλο τάχα να προσπαθεί να τα κουκουλώσει (ίδια ακριβώς συμπεριφορά με τα σκυλιά, που τα κατρουλιά του πρώτου έρχεται να τα σκεπάσει το δεύτερο με τα δικά του· στην πραγματικότητα το ένα συμπληρώνει το άλλο στη βρομιά και δυσωδία που μας προσφέρουν).

Οι "φίλοι" των ναυτεργατών

Αναδημοσιεύω από τη διαδικτυακή πύλη (πόρταλ ελληνιστί ή, καλύτερα, portal…) 902.gr την είδηση χωρίς σχόλια, είναι εύγλωττη από μόνη της για τον ολισθηρό κατήφορο των οπορτουνιστών.

Σε δήλωσή του ο βουλευτής Λασιθίου του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Δερμιτζάκης μεταξύ άλλων δήλωσε ότι «αυτή τη στιγμή υπάρχει στον ορίζοντα αυτή η απεργία (των ναυτεργατών) που γεμίζει τον κόσμο αγωνία και ανασφάλεια».

Ακολούθως καλεί τους ναυτεργάτες να αντιληφθούν, όπως αναφέρει, «το μέγεθος των προβλημάτων και να επιτρέψουν, να δείξουν καλή θέληση και να σκύψουν στα προβλήματα των αγροτών για να δουν ότι εδώ το πρόβλημα είναι τεράστιο. Καταστρέφονται ανθρώπινες ζωές. Να δώσουν συγκαταβατικά μια λύση ώστε να βρεθεί διέξοδο».

Δηλαδή, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, τα προβλήματα των αγροτών τα προκαλεί η απεργία των ναυτεργατών και όχι η εφαρμοζόμενη πολιτική που εξαθλιώνει και τις οικογένειες των ναυτεργατών και των μικρών και μεσαίων αγροτών.

Αξίζει να αναφέρουμε ότι ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ από την προηγούμενη βδομάδα συμμετείχε σε όλες τις συσκέψεις της Περιφέρειας Κρήτης με σκοπό να στηθεί ο απεργοσπαστικός μηχανισμός ενάντια στους ναυτεργάτες —στο πλαίσιο αυτό έγιναν και οι παραπάνω δηλώσεις του.

Μια ρεαλιστική λύση για όλους

Τελευταία, θα 'χουν προσέξει οι επισκέπτες του ιστολόγιου, η αφεντιά μου δεν δείχνει ιδιαίτερη επιμέλεια και ζήλο στα του ιστολογίου της. Ωστόσο δεν ήθελα να μείνει για κάνα μήνα φάτσα κάρτα στο ιστολόγιο το τελευταίο άρθρο μου, αυτό για τις λέρες και τα καθάρματα. Το εξαιρετικό άρθρο του φίλου συνιστολόγου Redfly Planet Μια ρεαλιστική λύση για όλους μου έδωσε την καλύτερη διέξοδο: όχι μονάχα με απάλλαξε από τον κόπο να γράψω κάτι δικό μου, αλλά, στ' αλήθεια, με έκανε να νιώσω ότι έπρεπε να το αναδημοσιεύσω στο ιστολόγιό μου· αν όχι για να αυξήσω την αναγνωσιμότητά του (ποιος είμαι, άλλωστε), τουλάχιστον επαίνου ένεκεν. Μία παρατήρηση μονάχα: Το βίντεο που παρατίθεται στο τέλος έχει επισημανθεί ότι είναι φτιαχτό ή, κατ' άλλους παραπλανητικό, διότι κάποιος από τους δύο πολιτικούς, δεν θυμάμαι ποιος ισχυρίζονται ότι είναι, ανέφερε τα λόγια του άλλου για να τα σχολιάσει, κι έτσι διά κοπτορραπτικής προέκυψε ένα απατηλό βίντεο. Ίσως και να είναι έτσι, αλλά: Πρώτον, το βίντεο δεν είναι η ουσία του άρθρου του Redfly και, δεύτερον, θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν (αν δεν είναι) αληθινό! Επομένως καθόλου απατηλό.

Φεβρουάριος 1953. Η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας καταρρέει από το χρέος και απειλεί να παρασύρει το σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών. Ανήσυχοι για την τύχη τους, οι πιστωτές της —ανάμεσά τους και η Ελλάδα— προκρίνουν το αυτονόητο: ότι η πολιτική της «εσωτερικής υποτίμησης», δηλαδή της αφαίρεσης εισοδημάτων, πόρων και δυναμικής από την οικονομία, επ’ ουδενί δεν διασφαλίζει την αποπληρωμή των χρεών της. Μάλλον στο αντίθετο οδηγεί. Και γι’ αυτό συνέδεσαν την αποπληρωμή με την πραγματική δυνατότητα της οικονομίας να αποπληρώσει.

Στην έκτακτη Διάσκεψη που έγινε στο Λονδίνο, 21 χώρες αποφάσισαν να απαλλάξουν τη Γερμανία από το, περίπου, 60% του συσσωρευμένου ονομαστικού χρέους της. Τη διευκόλυναν, επιπλέον, με πενταετές μορατόριουμ στην αποπληρωμή των χρεολυσίων (1953-1958), «ρήτρα ανάπτυξης» στο σταθερό ποσό των έκτοτε ετήσιων πληρωμών και τριακονταετή χρονικό ορίζοντα αποπληρωμής. Η Διάσκεψη του Λονδίνου αντέστρεψε τη λογική της Συνθήκης των Βερσαλλιών και έθεσε τις βάσεις της μεταπολεμικής ανάπτυξης της τότε Δυτικής Γερμανίας.

Αυτό ακριβώς προτείνει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Να αντιστρέψουμε τις μικρές, ξεχωριστές Συνθήκες των Βερσαλλιών που επιβάλλει το δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε σε κάθε χώρα του ευρωπαϊκού νότου με πρόβλημα δανεισμού. Και να εμπνευστούμε από μία εκ των διορατικότερων στιγμών στην ιστορία της μεταπολεμικής Ευρώπης.

Ψόφησε το κάθαρμα και μας πήρε (ξανά) η μπόχα του Τέλλογλου

Ψόφησε το κάθαρμα, ο (και) δολοφόνος Ντερτιλής, και ποιοι έκλαψαν για δαύτον; Ε, όπως είναι φυσικό και επόμενο, οι όμοιοί του κι οι θαυμαστές του, με πρώτα τα χρυσάβγουλα… Από κοντά και το γνωστό και μη εξαιρετέο σκουπίδι της αθλιότητας της δημοσιογραφίας, ο πολύς κύριος Τάσος Τέλλογλου, από τις στήλες της εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσης (και εξακολουθητικώς περιπιπτούσης, ου μην αλλά και μη μετανοούσης…) «Καθημερινής», της προβαλλόμενης και ως ναυαρχίδας —μη χέ…— του αστικού Τύπου.

Οι φίλοι αναγνώστες μου γνωρίζουν ότι έχω παλιούς προσωπικούς λογαριασμούς μ' αυτή την ελεεινή φυλλάδα και με τον εξίσου ελεεινό τρόφιμό της, όπως μαρτυρούν οι παρακάτω αναρτήσεις μου· λογαριασμούς ανοικτούς ακόμη, όσο η «ναυαρχίδα» και ο μούτσος της, αν μη τι άλλο, δεν πληροφορούν το αναγνωστικό τους κοινό τι απέγινε με την… «πολύκροτη δίκη»(sic) και δεν απαντούν στην επιστολή μου!
1. Δηλητηριώδες Δήγμα Δημοσιογραφίας (Τα 3 Δ) και
2. Το παρασκήνιο ενός δημοσιεύματος με… μπόχα Τέλλογλου

Άλλες σχετικές επίσης αναρτήσεις μου:
1. Η επόμενη μέρα
2. Αναρτώ εις το μπλόγκι όταν ο Τάσος δεν είναι εδώ
3. Η δίκη των επτά επί Θήβας
4. Για την πολύκροτη δίκη
Όρεξη να 'χετε να διαβάζετε…

Καλή Χρονιά!

Η εγγονούλα μου, η Έλσα, κι εγώ σας ευχόμαστε από καρδιάς καλή χρονιά και δύναμη για νικηφόρους εργατικούς αγώνες!

«Πρέπει να διατηρήσουμε την αξιοπιστία μας» - Τι εννοούσε;

Η εντός εισαγωγικών φράση του τίτλου ανήκει στον εικονιζόμενο σε πρώτο πλάνο αστέρα της φωτογραφίας, στον οποίο η τρικομματική κυβέρνηση συμφερόντων πλουτοκρατίας έχει αναθέσει τη διεκπεραίωση των καθηκόντων του υπουργού Οικονομικών (και την εξόντωσή μας). Την εκστόμισε μιλώντας στους δημοσιογράφους με την ευκαιρία της ολοκλήρωσης της τελευταίας αποστολής του: της κατάρτισης του νέου φορολογικού νομοσχεδίου. Τότε που, σύμφωνα με τις ειδήσεις, απαντώντας σε ερώτημα αναφορικά με την προτεινόμενη κατάργηση των φοροαπαλλαγών για τα τέκνα, δήλωσε ότι «Πάντα υπάρχουν περιθώρια ελιγμών, αλλά από τα μέτρα ύψους 13,5 δισεκατομμυρίων ευρώ που υπερψηφίστηκαν στο πλαίσιο του μεσοπρόθεσμου, τα 2,5 δισεκατομμύρια αντιστοιχούν στο φορολογικό νομοσχέδιο», καθιστώντας έτσι σαφές ποια μπορεί να είναι τα «περιθώρια ελιγμών».

Με δεδομένη τη φοροεπιδρομή σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, αφενός, και τις φοροελαφρύνσεις για το μεγάλο κεφάλαιο, αφετέρου, είναι φανερό ότι, αντιστοίχως:

• προς μεν τα λαϊκά στρώματα διατυπώνει με κυνισμό απειλές,
• προς δε το μεγάλο κεφάλαιο εμφανίζεται απολογητικός, εκλιπαρώντας την κατανόησή τους για τα στενά περιθώρια που έχει να τους παράσχει μεγαλύτερες φοροαπαλλαγές και φοροελαφρύνσεις.

Και βέβαια, όταν λέγει «να διατηρήσουμε την αξιοπιστία μας», αναφέρεται στην αξιοπιστία του υπηρέτη προς τα αφεντικά του. Τι άλλο θα μπορούσε να ήταν;

Παλαιστίνη!

Σήμερα στις ειδήσεις:

Χτες, ημέρα διεθνούς αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό, η Παλαιστινιακή Αρχή επέλεξε να καταθέσει το νέο αίτημά της, ένα περίπου χρόνο ύστερα από την ιστορική ομιλία του Αμπάς με την οποία είχε υποστηρίξει στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ το αίτημα της Παλαιστίνης για αναγνώριση μονομερούς ανεξαρτησίας, αίτημα που μπλοκαρίστηκε τότε από τις ΗΠΑ.

Αργά το βράδυ στην ψηφοφορία που πραγματοποιήθηκε στη Γενική Συνέλευση 138 χώρες ψήφισαν υπέρ του αιτήματος της Παλαιστίνης για αναγνώρισή της ως «κράτους—παρατηρητή», 9 κατά και 41 απείχαν. Υπερψήφισαν αραβικές και μουσουλμανικές χώρες, χώρες της Λατινικής Αμερικής, πολλές ευρωπαϊκές, μεταξύ των οποίων Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Δανία, Νορβηγία, Πορτογαλία, Λουξεμβούργο, Ελλάδα, σε μια εμφανή προσπάθεια να «κεφαλαιοποιήσουν» σε προώθηση των συμφερόντων τους στον αραβικό κόσμο, τη δήθεν «ευαισθησία» τους για τον παλαιστινιακό λαό. Βέβαια, αρκετοί εξ αυτών ασκούν πιέσεις προς τους Παλαιστινίους «να καθήσουν χωρίς όρους στο τραπέζι των συνομιλιών», κάτι που η παλαιστινιακή πλευρά, μέχρι στιγμής, αποκλείει θέτοντας ως προαπαιτούμενο το «πάγωμα του εποικισμού».

Με την ευχή η χτεσινή απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ να αποτελέσει την απαρχή της αναγνώρισης της Παλαιστίνης ως ανεξάρτητου κράτους μέλους του ΟΗΕ, συμμετέχω στους πανηγυρισμούς των Παλαιστινίων και αφιερώνω, σαν φόρο τιμής στον αγώνα τους, ένα ποίημα που έγραψα τον Απρίλιο του 2002:

28η Οκτωβρίου 1946

Πριν από 66 χρόνια ακριβώς, όταν είχαν συμπληρωθεί 6 χρόνια από την 28η Οκτωβρίου του 1940, από το ηρωικό ΟΧΙ που αντέταξε ο λαός μας στους επιδρομείς, και μόλις 2 χρόνια από την απελευθέρωση της πατρίδας μας από τον φασιστικό ζυγό, τότε που οι πρωτεργάτες της απελευθέρωσης γνώριζαν τους διωγμούς του κράτους των δωσιλόγων, των ριψάσπιδων της Μέσης Ανατολής και των νέων επικυρίαρχων, Βρετανών και Αμερικανών, τότε, στις 26-28 του Οκτώβρη του 1946, πραγματοποιήθηκε σύσκεψη στην Τσούκα Αντιχασίων, στην οποία πήραν μέρος οι καπεταναίοι Μάρκος, Κίσσαβος (Μπλάνας, ο καπετάνιος της θεσσαλικής I μεραρχίας του ΕΛΑΣ στο τέλος της Κατοχής), Κικίτσας (καπετάνιος Πιερίων από την αρχή του κατοχικού αντάρτικου) και Λασσάνης (πολιτικός της 10ης μεραρχίας του ΕΛΑΣ). Στη σύσκεψη εκείνη αποφασίστηκε η ενοποίηση των ανταρτικών ομάδων κάτω από ενιαία στρατιωτική καθοδήγηση με την ίδρυση του Γενικού Αρχηγείου Ανταρτών στις 28 του Οκτώβρη, που θεωρείται η ημέρα ίδρυσης του ΔΣΕ. Τότε εκδόθηκε η υπ' αριθ. 1 διαταγή για τη συγκρότηση του Γενικού Αρχηγείου των ανταρτών.

Αυτή είναι η ιστορική διαταγή ίδρυσης του Γενικού Αρχηγείου Ανταρτών:

ΓΕΝΙΚΟ ΑΡΧΗΓΕΙΟ ΑΝΤΑΡΤΩΝ

ΑΡΙΘ. ΠΡΩΤ. 1

ΕΠΙΤΕΛΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ I

Η στυγνή δίωξη των αγωνιστών και του δημοκρατικού λαού από τον αγγλόδουλο μοναρχοφασισμό και τα όργανά του, που ανάγκασαν χιλιάδες δημοκράτες να βγούνε στα βουνά για να υπερασπίσουν τη ζωή τους, οδήγησε στη σημερινή ανάπτυξη του αντάρτικου κινήματος.

Αποφασίζουμε

τη δημιουργία του Γενικού Αρχηγείου Ανταρτών, στο οποίο θα υπάγονται τα αρχηγεία Ανταρτών Μακεδονίας, Θεσσαλίας, Ηπείρου, Ρούμελης.

Σταθμός Διοίκησης Γενικού Αρχηγείου

28 Οκτώβρη 1946

Εχοντας υπόψη ότι είναι ώριμη πια η ανάγκη της δημιουργίας συντονιστικού οργάνου για το συντονισμό και την καθοδήγηση του όλου αντάρτικου αγώνα,

Ο αντάρτικος στρατός με τη διαταγή αριθμός 19 της 27/12/1946 ονομάστηκε Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας.

Η ετυμηγορία σας είναι το ατύχημα, ανάλγητοι δικαστές!

Διαβάζουμε στις σημερινές ειδήσεις (το κείμενο από τον ιστότοπο newsbomb.gr):

«Ατύχημα» ο θάνατος της ακτιβίστριας Ρέιτσελ Κόρι

Απορρίφθηκε η αγωγή που είχαν καταθέσει κατά του ισραηλινού κράτους οι γονείς της Αμερικανίδας ακτιβίστριας Ρέιτσελ Κόρι, η οποία το 2003 σκοτώθηκε στη Λωρίδα της Γάζας από εκσκαφέα των ισραηλινών δυνάμεων, κατά τη διάρκεια διαδήλωσης διαμαρτυρίας και ενώ προσπαθούσε να αποτρέψει την κατεδάφιση σπιτιών Παλαιστινίων.

Το ισραηλινό δικαστήριο αποφάνθηκε ότι το κράτος δεν ήταν υπεύθυνο για την όποια «προκληθείσα βλάβη» καθώς έγινε στη διάρκεια «επιχειρήσεων σε εμπόλεμη περίοδο». Ο δικαστής χαρακτήρισε τον θάνατο της Κόρι «λυπηρό ατύχημα».

Οι γονείς της, Κρεγκ και Σίντι, είχαν καταθέσει αγωγή το 2005 στην ισραηλινή πόλη Χάιφα κατηγορώντας το κράτος του Ισραήλ για ανθρωποκτονία και για τη μη πραγματοποίηση ενδελεχούς και αξιόπιστης έρευνας για τις συνθήκες θανάτου της.

Προσθήκη δική μου στην είδηση: Η οικογένεια Κόρι στην αγωγή της ζητούσε αποζημίωση για τη δολοφονία του παιδιού της το συμβολικό ποσό του ενός (1) δολαρίου!

Κι άλλοι… Πνευματικοί!

Η ανάρτηση αυτή αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης, που είχε τίτλο Πόσους Πνευματικούς αντέχουμε μέσα μας; και αντικείμενο τα ρατσιστικής βίας επεισόδια της Κορίνθου, με προεξάρχοντα τον "πνευματικό" άρχοντά της. Όπως σημείωνα σ' εκείνη την ανάρτηση, «Κόρινθος, δυστυχώς, [είναι] κάθε γωνιά της πατρίδας μας, στην οποία άνετα μπορούν να καταπλέουν, να καταλαμβάνουν και να βρομίζουν τα θρασίμια, οι λέρες, οι υπάνθρωποι». Και ιδού, Κόρινθος είναι σήμερα (και) η Νέα Μανωλάδα της Ηλείας.

Η είδηση από τον ενημερωτικό ιστότοπο newsit.gr:

Ηλεία: Βασανισμός μετανάστη που σοκάρει — Τον έσερναν με το αυτοκίνητο για 1 χιλιόμετρο!

Εικόνες φρίκης εκτυλίχθηκαν το μεσημέρι στην περιοχή της Νέας Μανολάδας όταν ένας 30χρονος από την Αίγυπτο κακοποιήθηκε και βασανίστηκε από δύο κατοίκους της περιοχής. Ο άτυχος 30χρονος μεταφέρθηκε σοβαρά τραυματισμένος στο Νοσοκομείο της Αμαλιάδας, ενώ οι δύο κάτοικοι της περιοχής συνελήφθησαν από άντρες του Αστυνομικού Τμηματος Βάρδας.

Σύμφωνα με τo patrisnews.com, οι δύο άντρες, κάτω από άγνωστες μέχρι στιγμής συνθήκες επιτέθηκαν στον 30χρονο Αιγύπτιο, ενώ στη συνέχεια τον "μάγκωσαν" στην πόρτα του αυτοκινήτου τους και τον έσυραν στο δρόμο για περίπου ένα χιλιόμετρο.

Ο άτυχος αλλοδαπός μεταφέρθηκε βαριά τραυματισμένος στο Κέντρο Υγείας της Βάρδας ενώ στη συνέχεια διακομίστηκε με ασθενοφόρο στο Νοσοκομείο της Αμαλιάδας.

Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτό ήταν και το τρίτο, επίσημα καταγεγραμμένο, περιστατικό βίας με θύματα τους αλλοδαπούς μετανάστες που διαμένουν στην περιοχή, ενώ για πρώτη φορά, σε τέτοιο περιστατικό, εμπλέκεται μετανάστης από την Αίγυπτο.

Νέα Μανωλάδα: Ο τόπος όπου ευδοκιμούν οι «Άγριες Φράουλες», όπου συμφύρονται οι «φράουλες» με το «αίμα». Γνωστά πράγματα όλα αυτά…

Μην ψάχνετε τη Νέα Μανωλάδα στην Ηλεία. Κάπου δίπλα σας βρίσκεται! (Όπως κι οι Πνευματικοί, εξάλλου!)

Δυστυχείτε!

Πόσους Πνευματικούς αντέχουμε μέσα μας;

Ο Γιώργος Σαρρής σχολιάζει στο ιστολόγιό του τα ντροπιαστικά γεγονότα που εξελίσσονται από χτες στην Κόρινθο και, ιδίως, την απανθρωπιά του κτήνους που κατέχει —τρομάρα όλων μας— το αξίωμα του δήμαρχου της πόλης, Πνευματικού(!) κατ' όνομα…:

Πόσο κτήνος αντέχουμε μέσα μας… — Έκοψαν το νερό στους μετανάστες στο στρατόπεδο της Κορίνθου… με 40 βαθμούς!!

Πόσο κτήνος αντέχουμε μέσα μας άραγε;
Σίγουρα πιο πολύ από όσο φανταζόμαστε.
Μετά τα επεισόδια, που έγιναν με αφορμή το στρατόπεδο ("κέντρο φιλοξενίας") όπου μεταφέρθηκαν μετανάστες στην Κόρινθο, ο δήμαρχος κ. Πνευματικός (όνομα και πράμα) προχώρησε σε πιο δραστικούς τρόπους "αντιμετώπισης" του προβλήματος. Σε μια μέρα που το θερμόμετρο χτυπάει σαραντάρια, τα κτήνη έκοψαν την παροχή νερού στο στρατόπεδο!!! Προφανώς υπάρχουν κι άλλοι "πνευματικοί" και "άνθρωποι" στην πόλη. Η εκκλησία άραγε τι λέει εκεί για όλα αυτά;
«Είμαστε σε πόλεμο» είπε ο δήμαρχος «και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται». «Δεν νομίζω πως υπάρχει πρόβλημα» είπε στο ΣΚΑΪ. «Δεν ακούσαμε ακόμη κάποιο παράπονο»!!
Κι όμως, ακόμη κι έτσι να ήταν, ούτε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης αιχμαλώτων, ούτε στις φυλακές όπου βρίσκονται εγκληματίες θανατοποινίτες δεν θα έκοβαν το νερό. Αν ήταν άνθρωποι βέβαια…
Ο άνθρωπος δολοφονείται μέσα μας αργά και σταθερά με την αηδιαστική, ύπουλη και σιωπηλή άδειά μας.
Πόσο μίσος παράγουν καθημερινά; Το σκέφτονται καθόλου;
Αίσχος! Αίσχος! Αίσχος!!

Υ.Γ.: Ειναι εντυπωσιακό το ότι στα μεγάλα σάιτ που βλέπω να υπάρχει η είδηση (π.χ. Ημερησία, Star κλπ.) δεν υπάρχει η παραμικρή διαμαρτυρία, ούτε καν κάποιο θαυμαστικό έκπληξης στο τέλος της πρότασης, λες και πρόκειται για κάτι περίπου φυσιολογικό κι αναμενόμενο… Σε ποια βαθειά νύχτα βαδίζουμε άραγε αδιάφοροι και χάλιες;
Είναι από τις ώρες που ντρέπεται κανείς για την εποχή του.

Κρατήστε το, θα σας χρειαστεί!

Έλαβα σήμερα ένα πολύ ενδιαφέρον ημέλι από τον πολύτιμο φίλο (συμπτωματικά και ξάδελφο) Σωτήρη Παπαδέα, το οποίο αισθάνομαι ότι αξίζει να το μοιραστώ μαζί σας, αγαπητοί αναγνώστες. Ο τίτλος της ιστογραφής μου (ιστοαντιγραφής ακριβέστερα) ανήκει επίσης στον Σωτήρη. Διαβάστε και δείτε και το βίντεο!

«Έλαβα από φίλο και προωθώ το κάτωθι μήνυμα, που περιλαμβάνει ένα κείμενο και ένα συνημμένο βιντεάκι.

Για να γίνει κατανοητή η σημασία των όσων συνέβησαν στην συγκεκριμένη παράσταση του "NABUCCO" θα προσθέσω στις πληροφορίες, που δίνει ο συντάκτης του αρχικού κειμένου, και τα εξής:

Α) Το έργο του G. Verdi "Nabucco" πρωτοπαίχτηκε στα 1842. Τότε η Ιταλία δεν αποτελούσε ενιαίο εθνικό κράτος. Στο κέντρο υπήρχε το Παπικό Κράτος, στο νότο το Βασίλειο της Νεαπόλεως και ο βορράς ήταν υποταγμένος στην Αυστροουγγαρία της δυναστείας των Αψβούργων.

Β) Το κίνημα της ενοποίησης της Ιταλίας δεν ήταν μόνο εθνικό (εναντίον των αυστριακών Αψβούργων), αλλά είχε και κοινωνικό "χρώμα" (δημοκρατία, ισότητα, πολιτικές ελευθερίες).

Γ) Οι παραστάσεις των έργων του Verdi και ιδιαίτερα αυτές του έργου του "Nabucco" δίνανε την ευκαιρία στους θερμόαιμους νεαρούς φοιτητές να εκδηλώσουν τα εθνικά και δημοκρατικά τους αισθήματα. Μάλιστα έγινε "μόδα" τότε (1842 κ.ε.) στην διάρκεια της άριας "Va, pensiero…", την οποία τραγουδούν οι σκλάβοι, να πετάνε από τα θεωρία χαρτάκια με αντιαυστριακά και πατριωτικά συνθήματα. Το ίδιο ακριβώς έκαναν και οι θεατές στην παράσταση του "Nabucco" που βλέπουμε στο βίντεο, κατά την οποία ο Ricardo Muti επανέλαβε τη συγκεκριμένη άρια, παρά τις αντιρρήσεις του όσον αφορά την επανάληψή της ενόσω εξελίσσεται η υπόθεση του έργου. Τα συνθήματα στα χαρτάκια βεβαίως αναφέρονταν στη σύγχρονη κατάσταση της χώρας τους.

Έτος 2012: 150 χρόνια μετά την ίδρυσή της (έγινε σε δύο φάσεις, το 1862 και το 1871), που πραγματοποιήθηκε κόντρα σε ένα γερμανικό κράτος, την Αυστροουγγαρία των Αψβούργων, στην Ιταλία αναζωπυρώνεται ο αντιγερμανισμός με ιδιαίτερης σημασίας συμβολικές πράξεις (αυτά που έγιναν στην παράσταση του "Nabucco"), αλλά και δηλώσεις επιφανών πολιτικών (Βερλουσκόνι: "Αν δεν αρέσει της Γερμανίας, να φύγει από το Ευρώ, για να μη φύγουμε εμείς πρώτοι").

Κρατήστε λοιπόν αυτό το βιντεάκι, γιατί υποψιάζομαι πως θα έχει σε κάποια χρόνια ιστορική σημασία».

Έγραψε ο ΣΠΠ:

NABUCCO στη Ρώμη

Στις 12 Μαρτίου 2012, ο Silvio Berlusconi κλήθηκε να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Η Ιταλία γιόρταζε τα 150 χρόνια από την ίδρυσή της και με αυτή την ευκαιρία, στην όπερα της Ρώμης, δόθηκε μια παράσταση όπερας, της πιο συμβολικής αυτής της ενοποίησης:

Nabucco του Giuseppe Verdi υπό τη διεύθυνση του Riccardo Muti.

Απάντηση σ' έναν φίλο

Στην ιστογραφή μου Μετά την ήττα…, που γράφτηκε στις 18 του Ιούνη, την επομένη των εκλογών, μου απάντησε μέσω email (αμ πώς αλλιώς; —ας όψεται το νέο δόγμα του ιστολογίου όσον αφορά τον σχολιασμό) ένας παλιός φίλος του ιστολογίου (και του ιστολόγου —ας μην αποπροσωποποιούμε τις καλές σχέσεις που ευτυχούμε ν' αποκτούμε!), ο Νίκος. Ο Νίκος δεν είναι απλώς ένας ξεχωριστός φίλος που προέκυψε μέσα από τούτο το ιστολόγιο· είναι ο ξεχωριστός φίλος, κι αυτό ας μην κακοφανεί στους καλούς διαδικτυακούς φίλους μου, διότι ήσαν κάποιες ιδιαίτερες συνθήκες —δύσκολες στιγμές για μένα— υπό τις οποίες γνωριστήκαμε, όταν, άγνωστος μέχρι τότε, μου συμπαραστάθηκε ζεστά κι ανθρώπινα. Η συνέχεια της γνωριμίας μας ήταν ακόμη πιο ευχάριστη, μιας κι αποδείχτηκε ότι ο Νίκος είναι πράγματι πολύπλευρα αξιόλογος. Όμως έγραψα, αυθόρμητα, πολλά (για τους αναγνώστες —για τον Νίκο, όχι), ας παραχωρήσω το βήμα στον ίδιο, αναπαράγοντας το ενδιαφέρον ημέλι του:

Φίλε Λευτέρη καλησπέρα,

Τους τελευταίους μήνες, δεν μπόρεσα να επικοινωνήσω μέσα από το blog μου, λόγω σοβαρών επαγγελματικών προβλημάτων. Όμως δεν έπαψα στιγμή να ενημερώνομαι και να διαβάζω τις δημοσιεύσεις σου. Παίρνω το θάρρος να σου γράψω εκφράζοντας τις ταπεινές προσωπικές μου απόψεις.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, δεν αποτελεί (όπως καλά γνωρίζεις) ένα σχηματισμό ανέραστων οπαδών του πλούτου και της προσωπικής ανάδειξης. Μπορεί ο οποιοσδήποτε να διαφωνεί με όποιες αποφάσεις, πρόσωπα ή πρακτικές. Δεν μπορεί όμως να σβήσει την ιστορία του μοναδικού ιδεολογικού χώρου, που έχει αποδείξει έμπρακτα την πίστη του στον άνθρωπο και την ελευθερία.

Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει τι γίνεται στην Βόρεια Κορέα, ή τι λάθη ή "εγκλήματα" έγιναν στην Σοβιετική Ένωση. Με ενδιαφέρει όμως τι γίνεται στην χώρα μου και τι ιστορικά έγινε.

Στις δύο τελευταίες εκλογές, έλεγα σε φίλους και γνωστούς ότι μόνο δύο κόμματα πρέπει να ψηφιστούν, ανάλογα την ιδεολογική και οικονομική προσέγγιση του κάθε σκεπτόμενου όντος. Ή την ΝΔ ή το ΚΚΕ. Όλα τα άλλα ορίζονται με την μορφή του "ολίγον έγκυος".

Ο συγχωρεμένος πατέρας μου, λίγα χρόνια πριν την δικτατορία, άνοιξε στην αυλή του σπιτιού μας (στον Βύρωνα) ένα μανάβικο. Το μοναδικό μανάβικο σε όλη την περιοχή άρχισε να κάνει δουλειά. Στην απόλυτη ανέχεια ξημέρωσε μια αισιόδοξη μέρα. Ο κομμουνιστής πατέρας μου όμως λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο. Μετά από λίγο χρονικό διάστημα, η ασφάλεια στεκόταν έξω από την αυλή και κατέγραφε κάθε πελάτη. Στην συνέχεια τους ενημέρωνε ότι δεν θα έπρεπε να βοηθούν τον κομμουνιστή με τις αγορές τους. Αποτέλεσμα σε λίγους μήνες το μανάβικο να κλείσει και η ανέχεια να συνεχίσει την πολυετή πορεία της.

Την εποχή εκείνη ο "Γέρος της Δημοκρατίας" και ταυτόχρονα για να μην ξεχνιόμαστε "Δημιουργός του Εμφυλίου", ήταν στην εξουσία. Οι πελάτες μας, απλοί άνθρωποι (κεντρώοι, δημοκράτες) γύρισαν την πλάτη στον άνθρωπο, μπροστά στον φόβο. Στο φόβο του μεροκάματου και μιας μίζερης, άγευστης και άοσμης ζωής.

Ποια η διαφορά με το σήμερα Λευτέρη μου;

Τα παιδιά αυτών των πελατών (υπαρκτά πρόσωπα), σήμερα είναι υπέρμετρα και χυδαία υποστηρικτές του ΣΥΝ. Βρίζουν ακατάπαυστα το ΚΚΕ και προσπαθούν να επιβληθούν με ανερμάτιστες απόψεις, χωρίς ιδεολογικό υπόβαθρο και χωρίς όραμα και στόχους. Δεν φοβούνται, αλλά το κυριότερο ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΦΟΒΟΎΝΤΑΙ.

Ο αείμνηστος Πλουμπίδης παίρνοντας στους ώμους του, τόσο τα λάθη του κόμματος, όσο και όλο τον Ελληνικό λαό ΔΕΝ ΦΟΒΉΘΗΚΕ ΜΠΡΟΣΤΆ ΣΤΟ ΑΠΌΣΠΑΣΜΑ. Υποστήριξε το κόμμα στο όνομα της ουσιαστικής και πραγματικής ελευθερίας.

Για όλους αυτούς τους λόγους δεν δέχομαι την έκφρασή σου Μετά την ήττα. Απλά γιατί δεν είναι ήττα του ΚΚΕ. Είναι ήττα του λαού, ο οποίος μεγαλωμένος με μικροαστικές και ανέραστες αρχές, αποφάσισε για τον αφέντη του, γιατί δεν είχε την δύναμη να γίνει ο ίδιος αφέντης.

Τι κι αν πέρασαν τόσα χρόνια. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι τα πρόσωπα. Εγώ στον ρόλο του μανάβη και οι σκυμμένοι στο ρόλο των πελατών.

Μην βολεύεστε στον καναπέ, γιατί δεν είναι δικός σας.

Σου εύχομαι τα καλύτερα γιατί το μέλλον πρέπει να είναι δικαιότερο.

Ο φίλος σου Νίκος

Μι Λάι (ολοκληρωμένο)

Εν αρχή ην η ποίησις (ο θεμέλιος λίθος):

Μι Λάι

Ακριβέ μας φίλε,
εσύ, ο ευλαβικός προσκυνητής,
εσύ, ο ταγμένος ασκητής,
εσύ, ο δι’ Άνθρωπον σαλός,
μην παραλείψεις,
μετά το Δίστομο και τα Καλάβρυτα…
μετά το Λίντιτσε και το Οραντούρ…
μετά τη Σάμπρα και τη Σατίλα…
στο οδοιπορικό σου στους τόπους μαρτυρίου όπου γης,
μην παραλείψεις να περάσεις κι απ’ το Μι Λάι.
Ξέρω, σφιγμένη θα ‘ναι η καρδιά
και σαλεμένο το μυαλό,
μα το βήμα αλαφροπάτητο,
μη και ταράξεις τους αθώους
που κάτω απ’ τα πόδια σου γαλήνια κοιμούνται.
Και το καυτό σου δάκρυ, κι αυτό, ξέρω, θα το σφουγγίσεις,
μη και το νομίσουν για αδυναμία μας.
Γιατί αυτοί που τόσο έκλαψαν, μα έμαθαν
περήφανα να πορεύονται στην πικρή ζωή τους,
περιμένουν από μας πιο πέρα να πάμε,
έστω ένα βήμα μπροστά,
από κει που αυτοί σταμάτησαν
τη μαύρη κείνη μέρα του Μάρτη του ’68.
Τότε, μονάχα τότε,
θε να συνεχίσουν τον γαλήνιο ύπνο τους.
Τότε, μονάχα τότε,
πως η θυσία τους χαμένη δεν επήγε θε να πουν.

Μετά την ήττα…

Το σημερινό μου άρθρο, καθώς το γράφω λίγες μόλις ώρες ύστερα από το κλείσιμο της κάλπης των χθεσινών επαναληπτικών βουλευτικών εκλογών, βρίσκει τις σκέψεις μου και τα συναισθήματά μου ακόμη σε διαταραχή, ακόμη σε εκτός ελέγχου κατάσταση, ωσάν να έχουν, θαρρείς, καταλάβει καίριες θέσεις στο μυαλό μου και εκεί, συμπαλεύοντας, αφού παρουσιάζονται και αντιφατικά και αλληλοαναιρούμενα, να έχουν εξουδετερώσει την αντίσταση του νου, της λογικής, να μην την αφήνουν να αναλάβει δράση, να επιβάλει τάξη και να θέσει σε κίνηση τις δικές της διεργασίες ανάλυσης, εκτίμησης και, πολύ περισσότερο, σχεδιασμού αντιμετώπισης της νέας διαμορφωμένης (άσχημης) κατάστασης. Έτσι… «απορία ψάλτου, βηξ»; Χμ, όχι ακριβώς! Ο… ψάλτης, η αφεντιά μου δηλαδή, θα προσπαθήσει να ψάλει (ή να τα ψάλει, αν προτιμάτε) στη συνέχεια, πάντοτε κρατώντας το ίσο («δίκαιοι κι ίσιοι σ' όλες των τες πράξεις», όπως γράφει η κατακλείδα του ιστολογίου), αλλά ας παρεμβληθεί πρώτα ο… βήχας: είναι η ανάρτηση Μετά την ήττα, που γράφτηκε λίγους μήνες νωρίτερα, συγκεκαλυμμένα προφητική, δυστυχώς:

=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=

=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=

=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=

Μετά την ήττα

Το Σάββατο (28/1) διαβάσαμε στον «Ριζοσπάστη» την Ανακοίνωση της εταιρείας «ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΕ», με την οποία πληροφορηθήκαμε για την αίτηση υπαγωγής της στις διατάξεις του άρθρου 99 του Πτωχευτικού Κώδικα (ένα σκαλοπάτι πριν από την κήρυξη πτώχευσης). Την επομένη, 29/1, στο κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδας διαβάσαμε τη σχετική Ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ για την «Τυποεκδοτική». Τα μαντάτα άσχημα, αν και αναμενόμενα, γεννούν κι άλλες σκέψεις για το τοπίο που ενδέχεται να αντιμετωπίσουμε σύντομα… Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα· να είμαστε προετοιμασμένοι, εννοώ, όχι για να τα δεχτούμε παθητικά, αλλά για να τα αντιμετωπίσουμε και να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες. Μπορούμε!

Στο μυαλό μου στριφογυρνάει αφότου διάβασα την είδηση ένα εξαιρετικό τραγούδι του Δήμου Μούτση από τον κύκλο «Τετραλογία», σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου και ερμηνεία από την Άλκηστη Πρωτοψάλτη. «Μετά την ήττα» ο τίτλος του. Με ό,τι συνδηλώνει…

Το λάθος του κ. Τάσου Παππά

Αναφέρομαι στο άρθρο του κ Τάσου Παππά στον δημοσιογραφικό ιστότοπο aixmi.gr στις 6 Ιουνίου 2012 με τίτλο «ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ κάνουν ό,τι μπορούν για να απαξιωθούν». Το άρθρο αυτό το σχολιάζει σ' όλα τα σημεία του ο σημερινός «Ριζοσπάστης», στην τελευταία του σελίδα. Εγώ, στο σημείωμά μου αυτό, θα περιοριστώ να ανασκευάσω μονάχα την άποψη του κ. Τ. Παππά περί «λάθους στην ανάλυση του ΚΚΕ», όπως γράφει, ακόμη και αν πρόκειται για διατύπωση ειλικρινή και χωρίς υπολανθάνουσα αντιΚΚΕ σκοπιμότητα εκ μέρους του της, οπωσδήποτε εσφαλμένης κατά τη γνώμη μου, άποψής του για την πολιτική του κόμματος. Κυρίως ωθούμαι σ' αυτή την ανασκευή, επειδή υπάρχουν καλοπροαίρετοι άνθρωποι που πράγματι σκέπτονται όπως —φαίνεται να— σκέπτεται ο κ. Τ. Παππάς, εγκλωβισμένος στον φοβικό κόσμο της μικροαστικής ατολμίας, δηλαδή του μικροαστικού συντηρητισμού. Η συναγωγή των συγκεκριμένων συμπερασμάτων στο άρθρο διευκολύνεται από το γεγονός ότι ο κ. Παππάς, αθεράπευτα προσκολλημένος στον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς αυτού του κόσμου, παραβλέπει, προσωρινά έστω, ότι υπάρχουν επίσης άνθρωποι που σκέφτονται και ιεραρχούν τα πράγματα εντελώς διαφορετικά, άνθρωποι που δρουν και σκέφτονται στον αντίποδα των προηγούμενων, άνθρωποι ανυπότακτοι, ασυμβίβαστοι και τολμηροί, όπως οι κομμουνιστές, οι αριστεροί, οι προοδευτικοί, οι ριζοσπάστες: «Οι άνθρωποι —γράφει— θέλουν να ζήσουν αξιοπρεπώς [σ.ιστ.: !] στο σήμερα […] δεν είναι δυνατόν να τους ζητάς να θυσιάζουν διαρκώς το παρόν, κυνηγώντας ένα ακτινοβόλο μέλλον». Ναι, η "αξιοπρέπεια" των ραγιάδων! Αμέσως παρακάτω, βέβαια, αναγκάζεται να ομολογήσει ότι «Πολλοί [σ.ιστ.: όχι όλοι επομένως] θα προτιμήσουν τη σιγουριά […]». Ας είναι… Το ζήτημα πάντως είναι το κατά πόσο ένα κόμμα αρχών, όπως είναι το ΚΚΕ, μπορεί ή επιτρέπεται να θυσιάζει το «πρέπει», την ιδεολογία του, στον βωμό του ωφελιμισμού, με στόχο την άγρα (λίγων ή πολλών) ψήφων, κινούμενο έτσι στη σφαίρα του αμοραλισμού (με την έννοια της εγκατάλειψης των αρχών του), άμα και ακυρώνοντας την προσπάθειά του να αφυπνίσει συνειδήσεις και να συνεγείρει τους εργαζόμενους στην πάλη για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος και την εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας για την οικοδόμηση του σοσιαλιστικού μέλλοντός μας.

Αλλά ας παραθέσω το επίμαχο απόσπασμα από το άρθρο του κ. Παππά (η επισήμανση με έντονα στοιχεία από τον ίδιο):

Το λάθος στην ανάλυση του ΚΚΕ είναι ότι έχει κατασκευάσει μια εικόνα για το λαό που δεν συνάδει με την πραγματικότητα. Είναι μια εικόνα εξιδανικευμένη που υπάρχει μόνο στα επαναστατικά εγχειρίδια. Δεν μπορεί ένα κόμμα να προσδοκά διεύρυνση της επιρροής του, προτείνοντας συνεχώς μια γραμμή αγώνα που απαιτεί από τους πολίτες να επιδεικνύουν αυταπάρνηση, αλτρουισμό, να αντιστέκονται, να πολεμούν, να συμμετέχουν σε διαδηλώσεις, καταλήψεις, συγκρούσεις, να προσαρμόζουν την προσωπική τους ζωή στις ανάγκες της συλλογικής προσπάθειας. Δεν είναι όλοι «γεννημένοι» αγωνιστές, δεν είναι όλοι φτιαγμένοι από τη στόφα του ήρωα.

Οι άνθρωποι έχουν όνειρα, ελπίδες, πάθη, αδυναμίες, μικρότητες, εγωισμούς. Θέλουν να ζήσουν αξιοπρεπώς στο σήμερα, να ευημερήσουν. Δεν είναι δυνατόν να τους ζητάς να θυσιάζουν διαρκώς το παρόν, κυνηγώντας ένα ακτινοβόλο μέλλον. Πολλοί θα προτιμήσουν τη σιγουριά των μικρότερων βημάτων από το να εμπλακούν σε μια περιπέτεια με άγνωστο προορισμό, τις σταδιακές αλλαγές από τις ολικές ρήξεις.

Απάντηση στον εκπρόσωπο Ρύπου των ναζί

Δεν χωράει ο λόγος όταν τα έλλογα όντα, οι άνθρωποι, βρίσκονται πρόσωπο με πρόσωπο με άλογα όντα, με υπανθρώπους, με ανθρωπόμορφα κτήνη, με Κασιδιάρηδες. Κι όταν αυτά τα αποβράσματα της κοινωνίας εμφορούνται από τα ιδανικά του Χίτλερ και συναπαρτίζουν το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής Μαύρης Νύχτας, τότε… Τότε ακριβώς δεν έχει θέση ο λόγος… Θέση έχουν, από τη μεριά των κτηνανθρώπων, οι εκδηλώσεις της ζωώδους φύσης τους και, από τη μεριά μας, η πολιτική απάντηση. Στο γήπεδο του ο καθένας, εκεί όπου είναι ισχυρός, θα δώσει τη μάχη με τα όπλα που διαθέτει ο καθένας: τον λόγο και την πειθώ διά του λόγου και του παραδείγματος εμείς, τη βιαιοπραγία και το έγκλημα τα φασισταριά. Έτσι, σ' αυτό το πλαίσιο, στη βαρβαρότητα και την ασχήμια των Κασιδιάρηδων η Λιάνα Κανέλλη αντιπαραθέτει τον πολιτισμό και το ήθος των κομμουνιστών.

Μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισα τείχη

Όχι, ο τίτλος δεν έχει λάθος· δεν τα έκτισαν άλλοι για μένα αυτά τα «μεγάλα κι υψηλά τείχη»· εγώ ο ίδιος τα έκτισα! Σε πείσμα του Καβαφικού στίχου, που θέλει κάποιοι άλλοι «ανεπαισθήτως [να με κλείνουν] από τον κόσμον έξω», τα δικά μου τείχη υψώθηκαν μεν ομοίως ανεπαισθήτως, πλην από τα ίδια μου τα χέρια, για να με κλείσουν μέσα, εμένα καταμεσής στον κόσμο, καταμεσής στην πλατεία όπου στεκόμουν και μιλούσα στον κόσμο. Η κατάληξη ίδια ωστόσο, όπως την περιγράφει ο ποιητής: εγώ φυλακισμένος μέσα, αλλά «από τον κόσμον έξω» —κι ας βρίσκομαι καταμεσής του. Και τι; Το αξιοπερίεργο είναι πως τα τείχη μου (γαμώ τα τείχη μου, που λένε…) τα έχτισα με ωραία, ελκυστικά υλικά (έτσι τα έβλεπα) που μου χάριζαν (ω! τι μεγαλοψυχία!) κάποιοι που, χωρίς εγώ να το ζητήσω, προσφέρθηκαν να με εξυπηρετήσουν για ν' αποκτήσω πράγματα που δεν τα είχα ποτέ σκεφτεί (έλλειψη φαντασίας, ίσως πουν κάποιοι), γι' αυτό και δεν τα είχα επιθυμήσει, αλλ' ωστόσο, όταν μου τα 'δειξαν (σε κάτι λαμπερά «promo»), όταν τα είδα, τα ζήλεψα. Πού να φανταζόμουνα ο έρμος πως αυτά ήταν τα υλικά για τη φυλακή μου, αυτή που θα 'κτιζα εγώ ο ίδιος με τα χέρια μου… Πού να φανταζόμουνα ότι τα λαμπερά promo είναι τόσο καλά μελετημένα, ώστε να μην υποψιαζόμαστε τον τρόμο που μας επιφυλάσσουν… Εμ, αν τον έβλεπα, θα 'χα πάρει… δρόμο! Τι κι αν ο τραγικός Λαοκόων προειδοποιεί ήδη από τον Τρωικό πόλεμο (σήμερα έχουμε την τρόικα και τον ΤΡΟΪΚΟ πόλεμο): «Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας». Δεν βαριέσαι! Πού να φανταζόμουνα ότι η προσφορά τους ήταν εκ του πονηρού, υστερόβουλη και δόλια· ήταν προϊόν στυγνού υπολογισμού. Παρείχαν δωρεάν τα υλικά, αλλά όχι για την απόλαυσή μου· για τη φυλακή μου τα προόριζαν. Η απόλαυσή μου, η προσωρινή, ήταν η… «παράπλευρη ωφέλεια» (κατά το «παράπλευρη απώλεια»). Και γλύτωσαν και τα εργατικά για το χτίσιμο της φυλακής μου. Δεν το πιστεύετε; Μήπως αν σας διαβεβαίωνε γι' αυτό ο ίδιος ο Χριστόφορος Σαρτίνσκης (Christopher Sartinsky);