Στην ιστογραφή μου Μετά την ήττα…, που γράφτηκε στις 18 του Ιούνη, την επομένη των εκλογών, μου απάντησε μέσω email (αμ πώς αλλιώς; —ας όψεται το νέο δόγμα του ιστολογίου όσον αφορά τον σχολιασμό) ένας παλιός φίλος του ιστολογίου (και του ιστολόγου —ας μην αποπροσωποποιούμε τις καλές σχέσεις που ευτυχούμε ν' αποκτούμε!), ο Νίκος. Ο Νίκος δεν είναι απλώς ένας ξεχωριστός φίλος που προέκυψε μέσα από τούτο το ιστολόγιο· είναι ο ξεχωριστός φίλος, κι αυτό ας μην κακοφανεί στους καλούς διαδικτυακούς φίλους μου, διότι ήσαν κάποιες ιδιαίτερες συνθήκες —δύσκολες στιγμές για μένα— υπό τις οποίες γνωριστήκαμε, όταν, άγνωστος μέχρι τότε, μου συμπαραστάθηκε ζεστά κι ανθρώπινα. Η συνέχεια της γνωριμίας μας ήταν ακόμη πιο ευχάριστη, μιας κι αποδείχτηκε ότι ο Νίκος είναι πράγματι πολύπλευρα αξιόλογος. Όμως έγραψα, αυθόρμητα, πολλά (για τους αναγνώστες —για τον Νίκο, όχι), ας παραχωρήσω το βήμα στον ίδιο, αναπαράγοντας το ενδιαφέρον ημέλι του:
Φίλε Λευτέρη καλησπέρα,
Τους τελευταίους μήνες, δεν μπόρεσα να επικοινωνήσω μέσα από το blog μου, λόγω σοβαρών επαγγελματικών προβλημάτων. Όμως δεν έπαψα στιγμή να ενημερώνομαι και να διαβάζω τις δημοσιεύσεις σου. Παίρνω το θάρρος να σου γράψω εκφράζοντας τις ταπεινές προσωπικές μου απόψεις.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, δεν αποτελεί (όπως καλά γνωρίζεις) ένα σχηματισμό ανέραστων οπαδών του πλούτου και της προσωπικής ανάδειξης. Μπορεί ο οποιοσδήποτε να διαφωνεί με όποιες αποφάσεις, πρόσωπα ή πρακτικές. Δεν μπορεί όμως να σβήσει την ιστορία του μοναδικού ιδεολογικού χώρου, που έχει αποδείξει έμπρακτα την πίστη του στον άνθρωπο και την ελευθερία.
Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει τι γίνεται στην Βόρεια Κορέα, ή τι λάθη ή "εγκλήματα" έγιναν στην Σοβιετική Ένωση. Με ενδιαφέρει όμως τι γίνεται στην χώρα μου και τι ιστορικά έγινε.
Στις δύο τελευταίες εκλογές, έλεγα σε φίλους και γνωστούς ότι μόνο δύο κόμματα πρέπει να ψηφιστούν, ανάλογα την ιδεολογική και οικονομική προσέγγιση του κάθε σκεπτόμενου όντος. Ή την ΝΔ ή το ΚΚΕ. Όλα τα άλλα ορίζονται με την μορφή του "ολίγον έγκυος".
Ο συγχωρεμένος πατέρας μου, λίγα χρόνια πριν την δικτατορία, άνοιξε στην αυλή του σπιτιού μας (στον Βύρωνα) ένα μανάβικο. Το μοναδικό μανάβικο σε όλη την περιοχή άρχισε να κάνει δουλειά. Στην απόλυτη ανέχεια ξημέρωσε μια αισιόδοξη μέρα. Ο κομμουνιστής πατέρας μου όμως λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο. Μετά από λίγο χρονικό διάστημα, η ασφάλεια στεκόταν έξω από την αυλή και κατέγραφε κάθε πελάτη. Στην συνέχεια τους ενημέρωνε ότι δεν θα έπρεπε να βοηθούν τον κομμουνιστή με τις αγορές τους. Αποτέλεσμα σε λίγους μήνες το μανάβικο να κλείσει και η ανέχεια να συνεχίσει την πολυετή πορεία της.
Την εποχή εκείνη ο "Γέρος της Δημοκρατίας" και ταυτόχρονα για να μην ξεχνιόμαστε "Δημιουργός του Εμφυλίου", ήταν στην εξουσία. Οι πελάτες μας, απλοί άνθρωποι (κεντρώοι, δημοκράτες) γύρισαν την πλάτη στον άνθρωπο, μπροστά στον φόβο. Στο φόβο του μεροκάματου και μιας μίζερης, άγευστης και άοσμης ζωής.
Ποια η διαφορά με το σήμερα Λευτέρη μου;
Τα παιδιά αυτών των πελατών (υπαρκτά πρόσωπα), σήμερα είναι υπέρμετρα και χυδαία υποστηρικτές του ΣΥΝ. Βρίζουν ακατάπαυστα το ΚΚΕ και προσπαθούν να επιβληθούν με ανερμάτιστες απόψεις, χωρίς ιδεολογικό υπόβαθρο και χωρίς όραμα και στόχους. Δεν φοβούνται, αλλά το κυριότερο ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΦΟΒΟΎΝΤΑΙ.
Ο αείμνηστος Πλουμπίδης παίρνοντας στους ώμους του, τόσο τα λάθη του κόμματος, όσο και όλο τον Ελληνικό λαό ΔΕΝ ΦΟΒΉΘΗΚΕ ΜΠΡΟΣΤΆ ΣΤΟ ΑΠΌΣΠΑΣΜΑ. Υποστήριξε το κόμμα στο όνομα της ουσιαστικής και πραγματικής ελευθερίας.
Για όλους αυτούς τους λόγους δεν δέχομαι την έκφρασή σου Μετά την ήττα. Απλά γιατί δεν είναι ήττα του ΚΚΕ. Είναι ήττα του λαού, ο οποίος μεγαλωμένος με μικροαστικές και ανέραστες αρχές, αποφάσισε για τον αφέντη του, γιατί δεν είχε την δύναμη να γίνει ο ίδιος αφέντης.
Τι κι αν πέρασαν τόσα χρόνια. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι τα πρόσωπα. Εγώ στον ρόλο του μανάβη και οι σκυμμένοι στο ρόλο των πελατών.
Μην βολεύεστε στον καναπέ, γιατί δεν είναι δικός σας.
Σου εύχομαι τα καλύτερα γιατί το μέλλον πρέπει να είναι δικαιότερο.
Ο φίλος σου Νίκος
Πηγαίος και συνάμα ποιητικός («Μην βολεύεστε στον καναπέ, γιατί δεν είναι δικός σας.») ο φίλος, τα γράφει τόσο όμορφα! Περιττεύει ο δικός μου λόγος‑απάντηση, μιας και δεν υπάρχει κιόλας αντίλογος· προσυπογράφω. Μονάχα δύο διευκρινήσεις, η πρώτη για λογαριασμό μου και η δεύτερη για λογαριασμό του φίλου μου, χωρίς την άδειά του. Αν σφάλλω, ας με συγχωρήσει.
1η. Ο τίτλος «Μετά την ήττα», που χρησιμοποίησα ως τίτλο στην ανάρτησή μου, ανήκει στο ποίημα του Γ. Ρίτσου και, κατά συνέπεια, και στο τραγούδι του Δ. Μούτση που προέκυψε από τη μελοποίησή του. Καλύτερα έχει αποδοθεί η περιγραφή της σημερινής κατάστασης με τον όρο «υποχώρηση», με την έννοια ότι πρόκειται, και προσδοκούμε να είναι έτσι, κάτι προσωρινό. Οψόμεθα! Όχι μοιρολατρικά, ασφαλώς! Θα παλέψουμε, έστω υπό πιο δυσμενείς συνθήκες, για το «δικαιότερο μέλλον» που μας αξίζει· για το δίκαιο μέλλον του σοσιαλισμού.
2η. Γράφεις: Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει τι γίνεται στην Βόρεια Κορέα, ή τι λάθη ή "εγκλήματα" έγιναν στην Σοβιετική Ένωση. Με ενδιαφέρει όμως τι γίνεται στην χώρα μου και τι ιστορικά έγινε. Κατανοώ ότι υποστηρίζεις πως δεν είναι ανάγκη κάποιος να φτάσει στη Βόρεια Κορέα ή να αναλωθεί σε ατέρμονες συζητήσεις ή και αντεγκλήσεις για «λάθη ή "εγκλήματα" [που] έγιναν στην Σοβιετική Ένωση» προκειμένου να βγάλει τα συμπεράσματά του για τον δρόμο που υποδείχνει το ΚΚΕ. Αρκεί μονάχα να δει «τι γίνεται στην χώρα μας και τι ιστορικά έγινε»! Όχι πως δεν έχουμε γνώμη (και απαντήσεις) και για τη Βόρεια Κορέα και για τη λαθολογία ή τη λασπολογία! Κάθε άλλο.
Αυτά, και μην ξεχνάτε:
Μην βολεύεστε στον καναπέ, γιατί δεν είναι δικός σας!
