Πάγκαλε, από πού κι ως πού τα φάγαμε μαζί;

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙΣ – ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ:

1. Ενδέχεται κάποιοι αναγνώστες μου να βρείτε τον τίτλο της σημερινής ιστογραφής μου παραπλανητικό, και όχι αδικαιολόγητα. Εξαρτάται από το πόσο το κείμενο που ακολουθεί ανταποκρίνεται σ' αυτό που βάσει του τίτλου θα περιμένατε να διαβάσετε, κι αυτό με τη σειρά του εξαρτάται από το πόσο καλά γνωρίζετε και πόσο σωστά αξιολογείτε, στον βαθμό που τον γνωρίζετε βέβαια, τον καθένα από τους δύο μας, την Α.Μ. (Αυτού Μεγαλειότητα) τον Θ. Πάγκαλο και την Α.Μ. (Αυτού Μηδαμινότητα) την αφεντιά μου. Κι επειδή αναγνωρίζω με συντριβή ότι αυτός ο τιτάνας που λέγεται Πάγκαλος είναι απείρως πιο γνωστός από εμένα τον ταπεινό, προεικάζω μάλιστα ότι ίσως θεωρηθεί βλασφημία η αποκοτιά μου να επιχειρώ να σταθώ δίπλα του (Χμ! και πού να δείτε τι σας έχω για μετά: επιχειρώ να τον διώξω από δίπλα μου! Τέτοιο το θράσος μου!…), γι' αυτό συγχωρήστε μου το κατιτίς παραπάνω που μπορεί να πω και δικαιολογήστε την απεγνωσμένη προσπάθειά μου να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, τον κόπο μου, τον ιδρώτα μου, απέναντι στη βουλιμία ενός αχόρταγου, αναλογιζόμενοι την καταφανώς μειονεκτική θέση στην οποία βρίσκομαι έναντι αυτού του κολοσσού.
2. Το ιστολόγιο αυτό οφείλει τη γέννησή του σε μια ιδιοτέλεια εκ μέρους μου, ομολογημένη παλαιόθεν στις προγραμματικές μου δηλώσεις (μπορείτε να τις δείτε εδώ: http://l-d-papadeas.webnode.com/about-us/). Θα ήταν τραγικό, τόσο για μένα όσο και για τους αναγνώστες, αν όφειλε και την ύπαρξή του στην εν λόγω ιδιοτέλεια· θέλω να ελπίζω πως όχι. Ωστόσο η γενεσιουργός αιτία επανακάμπτει κατά άτακτα διαστήματα και επισκιάζει άλλες αιτίες, αντικειμενικά πολύ περισσότερο σημαντικές ώστε αυτές να οδηγούν την πένα μου (εντάξει, το πληκτρολόγιό μου!). Αυτό συμβαίνει και σήμερα ενόψει τής για πολλοστή φορά προσεγγίζουσας (στις 10 Δεκέμβρη) αλλά μέχρι σήμερα πάντοτε απράκτως παρερχόμενης ημέρας της κρίσεως (όπου η Δικαιοσύνη κρινόμενη). Απλοελληνιστί, δικάζομαι στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων. Και η ιδιοτέλειά μου ποια είναι; Η δημιουργία αυτού του ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ με σκοπό να διατυπώνω σ' αυτό (με όποιους κινδύνους βέβαια ενέχει η ενέργειά μου αυτή, διότι δεν είναι ασφαλώς άμοιρη συνεπειών, το γνωρίζω) ό,τι μου απαγορεύεται να εκφράζω σε άλλους χώρους, ενίοτε και ναούς αποκαλούμενους —τρομάρα τους! Γιατί και πώς απαγορεύεται και ποία η στάση μου απέναντι σ' αυτές τις απαγορεύσεις, επιτρέψατέ μου να μη μακρηγορήσω αναλύοντάς τα εδώ ή, τουλάχιστον, σήμερα… Ίσως κάποια άλλη φορά, όταν πάλι χρησιμοποιήσω το βήμα τούτο για τους ιδιοτελείς σκοπούς μου.

Μακριά η προεισαγωγή, ας έλθουμε στο θέμα. Έχει περάσει κάμποσος καιρός, δεν θυμάμαι πόσος, που η Α.Μ. ο Πάγκαλος με την βαρύτητα που τον διακρίνει αμόλησε μια δήλωση μεγατόνων, ανάλογη του εκτοπίσματός του: «Όλοι μαζί τα φάγαμε» είπε, εννοώντας ότι φάγαμε αυτά που βρίσκουν οι λογιστάδες να λείπουν από τα δημόσια ταμεία. Μόλις το άκουσα, έφριξα με το θράσος και την αναίδεια του ανδρός. Μ' έπνιξε η οργή και η αγανάκτηση. Πώς, κύριε Πάγκαλε, τα φάγαμε όλοι μαζί; Εγώ, όπως και τα συλλαμόγια μου, μόνοι μας τα φάγαμε! Ολομόναχοι! Δεν το ξέραμε ότι έπρεπε να βάλουμε και συνεταίρο στην τσέπη μας. Και ποιον; Έναν άκαπνο «κουραμπιέ και κουραδόμαγκα»^[1]! Ποιοι; Εμείς που το λέει η περδικούλα μας. Πού ήσασταν εσείς, κύριε Πάγκαλε, όταν εμείς οι ακούραστοι εργάτες της λαμογιάς, εμείς οι ταγμένοι λυμεώνες του Δημοσίου (ρωτήστε και τον αξιότιμο κύριο Αθανάσιο Παπανδρόπουλο γι' αυτό), εμείς οι αξιοπρεπείς κακούργοι, εμείς οι αγέρωχοι μαχητές της αρπαχτής, με κίνδυνο της ελευθερίας μας, αναλωνόμενοι σωματικά και ψυχικά, μη φειδόμενοι προσβολών και εξευτελισμών προς το πρόσωπό μας, με τον τίμιο ή, ακόμη σκληρότερα, με τον άτιμο ιδρώτα μας, βγάζαμε το ψωμί μας (σχήμα κατά συνεκδοχήν: εννοείται και το απαραίτητο παντεσπάνι μας και το χαβιάρι μας και τα Cayenne μας και τις κρουαζιέρες μας και τις βίλες μας κ.τ.λ. κ.τ.λ.); Πότε, κύριε Πάγκαλε, εσείς ο βολεμένος στον υψηλό θώκο που σας προσφέρει κάθε φορά η εξουσία, βρεθήκατε στα ίδια χαρακώματα με μένα και τους συγκακούργους μου στον αέναο πόλεμο για τον περιορισμό της διαφθοράς; Διότι είναι παγκοίνως γνωστό ότι ποτέ άλλοτε δεν παρουσιάστηκαν τόσοι πολλοί διεκδικητές για μια θεσούλα στο βασίλειο της διαφθοράς (μέχρι και η Μεγαλειότητά σας). Τι θα γινόταν όμως αν εγώ και οι συγκακούργοι μου αφήναμε να πάρει επικίνδυνες διαστάσεις το φαινόμενο της διαφθοράς; Οι διεφθαρμένοι πρέπει να είναι λίγοι και εκλεκτοί, οι πλέον άξιοι. Πώς δηλαδή κοπτόμαστε για την αξιοκρατία σε άλλους τομείς και αδιαφορούμε για την εφαρμογή της και σ' αυτόν τον νευραλγικό τομέα της κοινωνίας και της οικονομίας; Μέγα λάθος, συν τοις άλλοις διότι ο προς διανομή πλούτος είναι πεπερασμένος. Αν λοιπόν ο αριθμός των διεφθαρμένων αυξηθεί υπέρμετρα, το κατά διεφθαρμένη κεφαλή αντιστοιχούν ποσόν θα καταντήσει εξευτελιστικό, με οδυνηρές συνέπειες για ολόκληρη την κοινωνία. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για μια χώρα από το να κατακλυσθεί από εξαχρειωμένους, πάμπτωχους διεφθαρμένους. Η έννοια της ευγενούς άμιλλας καθίσταται τότε κενή περιεχομένου, το κίνητρο εκλείπει, αντί προόδου σημειώνεται στασιμότητα έως οπισθοδρόμηση. Αυτό το γνωρίζουμε πολύ καλά όλοι εμείς οι πρωτεργάτες της διαφθοράς. Γι' αυτό αποκρούομε σθεναρά τις ιταμές αξιώσεις του κυρίου Πάγκαλου και κάθε Πάγκαλου (γιατί ο Πάγκαλος είναι ιδέα) να διεκδικήσει μερίδιο από τον πλούτο που με κατάθεση ψυχής (στον διάβολο) δημιουργήσαμε, τη στιγμή που αυτός κάθευδε μακαρίως ή περί άλλα μεριμνούσε και τύρβαζε (πολιτισμό, Οτσαλάν και άλλα ασήμαντα, στα οποία, παρεμπιπτόντως, τα σκάτωσε ως γνήσιος κόπανος —σκεφτείτε να τον είχαμε στο σινάφι μας…), και τον καταγγέλλουμε ως στυγνό σφετεριστή του τίμιου ή, ακόμη χειρότερα, ως πλέον επίπονου, του άτιμου μόχθου μας.

Αλλά ποιοι είναι οι τίτλοι σας, κύριε Πάγκαλε; Με τι φόντα τολμάτε να αυτοπροβάλλεσθε ως συνδαιτυμόνας μας σ' ένα τραπέζι το οποίο εμείς μοναχοί μας στρώσαμε και στο οποίο εμείς μοναχοί μας, σε στενό συντεχνιακό κύκλο, καθήσαμε^[2] και γευτήκαμε δικαίως τους κόπους μας; Σας έπιασε μήπως ποτέ εσάς η τσιμπίδα καμιάς ΕΔΕ; Ασχολήθηκε μήπως ποτέ με σας κανένας επιθεωρητής; Σας βαρύνει μήπως εσάς κανένα ενοχοποιητικό πόρισμα ΕΔΕ; Παραπεμφθήκατε μήπως ποτέ εσείς σε κανένα Πειθαρχικό Συμβούλιο; Έχετε μήπως εσείς να επιδείξετε καμία καταδικαστική απόφαση Πειθαρχικού Συμβουλίου; Σας κάλεσε μήπως ποτέ εσάς ως κατηγορούμενο κανένας ανακριτής; Κανένας εισαγγελέας; Σας τύλιξε μήπως ποτέ εσάς σε μία (αριθ. 1) κόλα χαρτί^[3] ο αξιοσέβαστος Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης κύριος Ρακητζής^[4]; Σας καταδίωξε μήπως ποτέ εσάς ο βάρβαρος Αλάριχος^[5]; Σας παρέπεμψαν μήπως ποτέ εσάς σε δίκη για όσα ψευδώς, αναισχύντως και ασυστόλως ισχυρίζεσθε ότι φάγατε, και μάλιστα μαζί μας; Κινήσατε μήπως ποτέ εσείς το ενδιαφέρον κανενός επιφανούς δημοσιογράφου, ως των αξιότιμων κυρίων Αθ. Παπανδρόπουλου, Τ. Τέλλογλου, Αιμ. Νεγκή και άλλων οι οποίοι μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή, ή συγκεντρώσατε ποτέ πάνω σας τα φώτα της δημοσιότητας εγκρίτων εντύπων, ως της «Καθημερινής», του «Οικονομικού Ταχυδρόμου», του «Επενδυτή» και άλλων τα οποία επίσης δεν έχω τώρα πρόχειρα, προκειμένου να ενημερώσουν το πανελλήνιο όχι για τις άλλες ασχολίες τις οποίες αναμφιβόλως έχετε (ως πολιτισμός, Οτσαλάν —καμία δουλειά δεν είναι ντροπή εξάλλου) αλλά για το επίμαχο ζήτημα, αυτό το φαγοπότι από το οποίο δεν περάσατε ούτε απέξω, αλλ' ωστόσο τολμάτε να διατείνεσθε ότι ήσασταν παρών; Τίποτε από όλα δεν έχει συμβεί ούτε θα μπορούσε να είχε συμβεί, το γνωρίζετε. Είναι επομένως ντροπή και αίσχος, κύριε Πάγκαλε, η στάση σας αυτή. Μήπως νομίζετε ότι το κατά τα λοιπά σεβαστό εκτόπισμά σας είναι δυνατόν να παραπλανήσει τους πολίτες και να πιστέψουν ότι έχετε φάει κι εσείς; Κύριε Πάγκαλε, ασφαλώς σας διαφεύγει ότι ο λαός έχει αλάνθαστο αισθητήριο· μπορεί, σας διαβεβαιώνω, να διακρίνει ευχερέστατα τους πραγματικούς λυμεώνες. Γι' αυτό κι εμείς, και ως άτομα και ως συνομοσπονδία (η ΑΔΕΝΔΕΙ [α δεν δει]), δεν ανησυχούμε διόλου. Η θέση μας είναι ακλόνητη και χαίρει της αναγνώρισης όλων.

Τώρα θα μ' ερωτήσετε ίσως, καθόσον αφορά την αφεντιά μου, —μιας και γι' αυτήν μονάχα μπορώ να μιλήσω εν προκειμένω—, έχω να επιδείξω στο βιογραφικό μου (μερικοί κακεντρεχείς χρησιμοποιούν αντ' αυτού τον κακόσημο όρο ποινικό μητρώο) κάποια ποινική καταδίκη για σχετικό αδίκημα, δηλαδή έχω πιστοποιητικό επίσημο και έγκυρο, δημόσιας Αρχής, ότι συμμετείχα στο φαγοπότι; Εδώ ομολογώ ότι έχω υποβάλει τα σχετικά χαρτιά (απολογητικά υπομνήματα κ.λπ.) και αναμένεται σύντομα η έκδοση των σχετικών (δύο ελπίζω) πιστοποιητικών. Έχω απέραντη εμπιστοσύνη στην ελληνική Δικαιοσύνη, η οποία χειρίζεται την υπόθεσή μου, ότι θα αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, όπως πάντα, και θα σταθμίσει με αντικειμενικότητα και ακριβοδίκαια τις επιδόσεις μου και εντέλει οσονούπω θα μου απονείμει τους περιπόθητους αυτούς τίτλους τιμής, για την απόκτηση των οποίων αφιέρωσα τη ζωή μου (ήδη γηράσκω ανενεργώς, συνταξιούχος δηλονότι) και τους οποίους δικαιούμαι και επιζητώ ως επιβράβευση της αταλάντευτης στάσης ζωής στο πεδίο της διαφθοράς.

— — — — — — — — — — — — — — — — — — — —

^[1] «κουραμπιέδες και κουραδόμαγκες» έχει αποκαλέσει ο κ. Πάγκαλος τους ανθρώπους των γραμμάτων και τεχνών.

^[2] καθήσαμε ή καθίσαμε; Έχω ξαναγράψει γι' αυτό εδώ: http://l-d-papadeas.blogspot.com/2010/04/blog-post_22.html

^[3] Κυριολεκτικά και μεταφορικά μία (1) κόλα χαρτί χρησιμοποίησε όλη κι όλη, όπως βλέπετε και στην εικόνα, ο κύριος Ρακητζής, Αρεοπαγίτης ε.τ. (όπου το «ε.τ.» δεν σημαίνει εξωγήινος, αλλά επί τιμή). Και τούτο διότι, προφανώς, έκρινε ότι δεν υπήρχε χρεία να μακρηγορήσει για το αυταπόδεικτο και γνωστό σ' όλους ποιόν μου ως λαμόγιου.

^[4] Ο κατ' απλογραφή Ρακιτζής.

^[5] Βλ. εδώ: http://l-d-papadeas.webnode.com/about-us/