Παθών συνέχεια

Η ιστογραφή μου αυτή αποτελεί κατά κάποιο τρόπο συνέχεια της προηγούμενης Ο Πάσχων Μανδραβέλης. Αλλά, πριν μου φύγετε τρέχοντας, και με το δίκιο σας βέβαια ενόψει πιθανής νέας Μανδραβελιάδας εκτάσεως σεντονίου, σπεύδω να σας καθησυχάσω ότι κάτι τέτοιο δεν θα το άντεχα ούτε κι εγώ. Μονάχα νά, σαν τους αθλητές που ύστερα από μια κοπιαστική προπόνηση δεν εγκαταλείπουν αμέσως τον στίβο, αλλά ακολουθούν τη λεγόμενη «αποθεραπεία», δηλαδή σειρά ελαφρών ασκήσεων για τη χαλάρωση των μυών, έτσι κι εμείς ας μην απομακρυνθούμε απότομα από τον Πάσχοντα που μας τέντωσε τα νεύρα μας στην προηγούμενη ιστογραφή, προκειμένου με ελαφρά γυμνάσματα, και μάλιστα… εις βάρος του, να βγάλουμε το άχτι μας, να αποφορτιστούμε και να χαλαρώσουμε.

Έτσι λοιπόν δεν θα καταπιαστώ με την ουσία του βαθυστόχαστου —λέμε τώρα— άρθρου του Η ατιμώρητη βία γίνεται ενδημική στην κυριακάτικη «Καθημερινή» συμφερόντων Αλαφούζου, παρά μονάχα θα παραθέσω την τελευταία φράση του άρθρου, η οποία δεν έχει ανάγκη σχολίων, είναι η επιτομή των πόθων, αλλά ταυτόχρονα και των φόβων, της πλουτοκρατίας:

Αν η πολιτεία δεν εγκαταλείψει την ψευτοδημοκρατική στάση της ανοχής στη βία και αν η κοινωνία δεν απαιτήσει την εφαρμογή των νόμων, η ζούγκλα είναι κοντά.

Κάτι ακόμη από το εν λόγω άρθρο, αλλά γλωσσικό αυτή τη φορά. Γλωσσικό μαργαριτάρι, εις διπλούν μάλιστα. Γράφει σε κάποιο σημείο ο Πάσχων «κάποιοι ιερότερα αγανακτισθέντες πολίτες» και παρακάτω επίσης «κάποιου ιερώς αγανακτισθέντος πολίτη». Το ρήμα είναι αγανακτώ. Μέσος τύπος *αγανακτίζομαι* δεν υπάρχει! Ωστόσο η νεοελληνική σχηματίζει μετοχή παθητικού παρακειμένου (μππ) κάποιων ενεργητικών ρημάτων. Τέτοιο παράδειγμα είναι το αγανακτισμένος. Άλλα παραδείγματα: ληγμένος (λήγω), πεθαμένος (πεθαίνω), μπασμένος (μπαίνω), βγαλμένος (βγάζω), μαλωμένος (μαλώνω) κ.λπ. Αυτό γίνεται αποκλειστικά στη νέα ελληνική, επαναλαμβάνω, και μόνο προκειμένου για τη μππ. Δεν γίνεται για τη μετοχή αορίστου (όπως το αγανακτισθείς που ανακάλυψε ο Πάσχων) και δεν γίνεται επ' ουδενί στην καθαρεύουσα. Η μετοχή αορίστου, στην καθαρεύουσα, είναι αγανακτήσας, βέβαια· ενεργητική. Επομένως τα παραπάνω γράφονται: «κάποιοι ιερότερα αγανακτήσαντες πολίτες» και «κάποιου ιερώς αγανακτήσαντος πολίτη». Αλλά… πάσχει ο άνθρωπος, τι να κάνουμε; Ήθελε να βάλει στο άρθρο του μεταξωτά βρακιά…

Τελειώνοντας την αποθεραπεία μας από τη Μανδραβέλειο δοκιμασία που υποστήκαμε (κοντέψαμε να γίνουμε εμείς οι… πάσχοντες), ας χαρίσουμε στον εκλεκτό αυτόν δημοσιογράφο ένα υπέροχο τραγούδι του Θωμά Μπακαλάκου, ξέρετε, από εκείνα με τα οποία «το κακό είναι ότι ανδρώθηκε ολόκληρη η μεταπολίτευση».

ΠΡΟΣΟΧΗ! Αν έχετε ενεργοποιήσει τη μουσική υπόκρουση του ιστολογίου, πρέπει να την απενεργοποιήσετε για ν' ακούσετε το τραγούδι. Χρησιμοποιήστε το αντίστοιχο πλήκτρο stop (> play, || stop) της κονσόλας χειρισμού στην πάνω δεξιά γωνία της σελίδας.

Ο ΜΑΝΩΛΙΟΣ

Στίχοι: Γ. Νεγρεπόντης, Μουσική: Θ. Μπακαλάκος, Ερμηνεία: Γ. Υδραίος

Κουνά το κεφάλι και συμφωνάει
σ' όποιο τροπάρι και να του λεν
πάντα ο Μανωλιός.
Κουκιά μετρημένα τα όσα παίρνεις
κι όσα προσφέρεις πώς δεν νογάς,
ε Μανωλιό, δεν νογάς Μανωλιό.

Ξύπνα και ζήτα όσα σ' ανήκουν,
ε Μανωλιό μη σε λένε χαζό,
άνθρωπος είσαι, μη το ξεχνάνε,
φτάνει ο ύπνος πια Μανωλιό,
ε Μανωλιό. Αμάν.

Δεξιοί και κεντρώοι κι οπορτουνίστες
φόρμουλες ίδιες χρησιμοποιούν
να 'χουν το Μανωλιό.
Σκλαβάκι σε θέλουν και του χεριού τους
κι όσα προσφέρεις να σου μασούν,
ε Μανωλιό, δεν νογάς Μανωλιό.

Το θέμα δεν είναι το τι σου λένε,
κάτω απ' τα λόγια δες πού το παν,
ε Μανωλιό.
Κουκιά μετρημένα τα όσα πρέπουν
για το συμφέρον το ταξικό,
ε Μανωλιό, δεν νογάς Μανωλιό.