Η σημερινή μου ιστογραφή είναι απόρροια όσων συνέβησαν την περασμένη Πέμπτη κατά τη μεγαλειώδη κινητοποίηση που διοργάνωσε το ΠΑΜΕ περικυκλώνοντας συμβολικά τη Βουλή. Ταυτόχρονα αποτελεί απάντηση στα όσα επικριτικά κατά του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ λέχθηκαν ενόσω διαρκούσε η κινητοποίηση, αλλά και εξακολουθούν να λέγονται και να γράφονται από την ίδια σκοπιά.
Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης–περικύκλωσης της Βουλής, οι συγκεντρωμένοι στις γραμμές του ΠΑΜΕ αντιμετώπισαν, αφενός, τη χουλιγκάνικη δολοφονική επίθεση των σε διατεταγμένη υπηρεσία φασιστοειδών και, αφετέρου, σε κάποιες περιπτώσεις φραστικές επιθέσεις ή αντεγκλήσεις έως και προκλήσεις από μεμονωμένα άτομα ή ολιγομελείς ομάδες που ανήκαν ή ασπάζονταν τις απόψεις χώρων αριστεριστών, αναρχοαυτόνομων κ.λπ. Με δολοφόνους ασφαλώς δεν χωράει συζήτηση. Με τους υπόλοιπους, επίσης ασφαλώς, υπάρχει περιθώριο διαλόγου, το οποίο οφείλουμε να εκμεταλλευόμαστε όσο καλύτερα μπορούμε. Ωστόσο κατά τη διάρκεια της κινητοποίησης, τόσο η περιφρούρηση όσο και οι ψυχραιμότεροι από τους διαδηλωτές απέτρεπαν τους πιο θερμούς, αυτούς που επιχειρούσαν να απαντήσουν σ' αυτούς τους, ας τους πω έτσι συμβατικά, αντιφρονούντες: «Δεν απαντάμε! Δεν απαντάμε, σύντροφοι, συναγωνιστές, δεν απαντάμε!» έλεγαν. Αυτό ήταν ενδεδειγμένο να γίνει υπό τις συνθήκες εκείνες της έντασης· δεν έχει γενική ισχύ —κάθε άλλο! Σ' αυτούς ακριβώς τους αντιφρονούντες, στα ιδεολογήματά τους, στα επιχειρήματά τους, θα επιχειρήσω να απαντήσω, να αντιπαρατεθώ, από τη μεριά του οπαδού του ΚΚΕ, όχι του μέλους του κόμματος (δεν είμαι εξάλλου) ούτε του αυθεντικού εκφραστή των θέσεών του. Στους άλλους, τους εγκληματίες, «δεν απαντάμε»! Τι να απαντήσεις άλλωστε; Τους αποκαλύπτουμε, ερμηνεύουμε την εμφάνιση και τη δράση τους, τους αντιμετωπίζουμε παλεύοντας ενάντια στη μήτρα που τους γεννάει. Μέχρις εκεί. Λόγος πολιτικός δεν είναι οι δολοφονίες και οι απόπειρες δολοφονίας εν ψυχρώ και εκ προμελέτης, άρα δεν μπορεί σ' αυτό που δεν είναι λόγος να υπάρξει αντίλογος. Τώρα, αν κάποιοι από τους αντιφρονούντες φροντίζουν όταν αναπτύσσουν τον αντικομμουνιστικό λόγο τους να παίρνουν υπό τη σκέπη τους και τους δολοφόνους, ας τους καταλογιστεί αυτό αναλόγως: Πρόκειται για εμπάθεια; Προέρχεται από δόλο, υπολογισμό και σκοπιμότητα; Οφείλεται σε έσχατο αμοραλισμό που έχει οδηγήσει στην εξοικείωση με το εν ψυχρώ έγκλημα ενάντια στη ζωή και τη σωματική ακεραιότητα ανυπεράσπιστων αθώων ανθρώπων; Ας τους αφήσουμε λοιπόν αυτούς τους αχρείους εγκληματίες έξω από τον λόγο μας, τον οποίο απευθύνουμε σε όλους τους άλλους: είτε αντιφρονούντες είτε όχι, ακόμη και αυτούς τους καλής προαίρεσης συνομιλητές που αντικειμενικά, εκόντες ή άκοντες, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, προσφέρουν χέρι βοήθειας στους εγκληματίες.
Λένε:
1. Η πλατεία Συντάγματος δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Το ΚΚΕ την ιδιοποιήθηκε.
2. Αυτή η αιτίαση ενάντια στο ΚΚΕ έρχεται ως λογική συνέχεια της προηγούμενης: Το ΚΚΕ με τη στάση του εμπόδισε τον κόσμο που ήθελε να παρέμβει πιο δυναμικά και να επιτεθεί στη Βουλή, έτσι αντικειμενικά ή με συνειδητή του επιλογή προστάτεψε το Κοινοβούλιο, επομένως κατ' επέκταση και το ίδιο το πολιτικοκοινωνικό σύστημα, και τελικά ακύρωσε μια κορυφαία εκδήλωση του κινήματος. Κάποιοι μάλιστα, βλέποντας από κάπως διαφορετική οπτική γωνία τη συγκεκριμένη στάση περιφρούρησης της κινητοποίησης από το ΠΑΜΕ, μέμφονται το ΚΚΕ ότι φρενάρισε τους οπαδούς του και τους φίλους του, ώστε να μην επιτεθούν στη Βουλή.
3. Το ΚΚΕ ήρθε σε συνεννόηση με την αστυνομία, τα ΜΑΤ, τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, προκειμένου να μην επέμβουν, καθόσον αναλαμβάνει, τάχα, το ίδιο να αντιπαρατεθεί απέναντι στους όποιους ταραξίες (ας τους πούμε έτσι, όπως περίπου εκφράζονται αυτοί οι επικριτές του ΚΚΕ, οι οποίοι βέβαια δεν διανοούνται να χρησιμοποιήσουν τη λέξη «δολοφόνοι»…).
Απαντάμε:
Πρώτα απ' όλα, ας κάνω μία γενική παρατήρηση, η οποία ισχύει για όλες τις αιτιάσεις, όπως αποτυπώνονται εδώ (σε αντιστοιχία με τη μη ακριβολόγα διατύπωση που χρησιμοποιείται, εσκεμμένα ή μη, από πολλούς εκφραστές αυτών των απόψεων): Την κινητοποίηση τη διοργάνωσε το ΠΑΜΕ και όχι το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ δουλεύει με τα στελέχη του μέσα στο ΠΑΜΕ, αλλά οι δύο χώροι και ανόμοιοι οργανωτικά και από τη φύση τους διαφορετικοί είναι (συνδικαλιστική παράταξη ο ένας, κόμμα ο άλλος) και οπωσδήποτε δεν ταυτίζονται και δεν συμπίπτουν. Εμείς, οι εργαζόμενοι που ανήκουμε στον χώρο του ΠΑΜΕ ή/και του ΚΚΕ, το γνωρίζουμε καλά αυτό, αλλά δεν θα τα χαλάσουμε με τους αντιφρονούντες εδώ. Η διευκρίνηση αυτή γίνεται για λόγους τάξης, για την αποφυγή συγχύσεων, και όχι για την αποποίηση ευθυνών του κόμματος όσον αφορά τη δράση και της επιλογές της συνδικαλιστικής του παράταξης. Ας προχωρήσουμε, λοιπόν, στην ουσία.
Ούτε το ΚΚΕ ούτε το ΠΑΜΕ διεκδίκησαν ποτέ τίτλους ιδιοκτησίας επί της πλατείας Συντάγματος. Τίτλους τέτοιους άλλωστε κανείς δεν δικαιούται να διεκδικήσει. Η πλατεία είναι δημόσιος χώρος και ως τέτοιος ανήκει σε ολόκληρο τον λαό. Το ΠΑΜΕ είχε από μέρες πριν προαναγγείλει τη συγκεκριμένη κινητοποίηση, τη συμβολική περικύκλωση της Βουλής από τους εργαζόμενους την ημέρα της ψήφισης του επίμαχου νομοσχεδίου. Και η περικύκλωση, όπως είχε προγραμματιστεί και είχε προαναγγελθεί, ξεκίνησε αρκετά πρωί. Ήδη στις 9:00 το πρωί είχε ολοκληρωθεί από το τεράστιο πλήθος που είχε ανταποκριθεί στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ. Όλοι πιασμένοι αλυσίδες μέσα στο μπλοκ της οργάνωσης και με πυκνή περιφρούρηση περιμετρικά, που απέτρεπε τη μαζική διείσδυση στις γραμμές του ΠΑΜΕ αγνώστων (ας μην το αναλύσουμε τώρα αυτό, για την οικονομία της συζήτησης). Την ώρα που φτάσαμε, ξεκινώντας από τις προσυγκεντρώσεις, στο Σύνταγμα, εκεί βρήκαμε μονάχα τη γραμμή περιφρούρησης του ΠΑΜΕ μπροστά από τη Βουλή και κάποια πανό… δεμένα(!) στα κάγκελα της πλατείας να… περιμένουν τους… κατόχους τους, που δεν ανήκαν στις δυνάμεις του ΠΑΜΕ και που έφτασαν αρκετά αργότερα. Ο χώρος μπροστά από τα πανό αυτά (τα δεμένα στα κάγκελα) έμεινε ελεύθερος, δεν καταλήφθηκε από το μπλοκ του ΠΑΜΕ. Όταν ήρθαν οι εργαζόμενοι στους οποίους ανήκαν αυτά τα πανό, παρατάχθηκαν στον χώρο μπροστά από τα πανό, έξω βέβαια από τις γραμμές του ΠΑΜΕ, αλλά σε επαφή με αυτές. Και όταν ήρθαν (να αναφέρω, για παράδειγμα, τα πανό και τα αντίστοιχα μπλοκ του ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του σωματείου των ΕΘΕΛ), ούτε τους διώξαμε ούτε τους προπηλακίσαμε ούτε τους γιαουρτώσαμε, όπως έκανε επανειλημμένα το συνονθύλευμα των αγανακτισμένων προς τους συναγωνιστές του ΠΑΜΕ ή του ΚΚΕ, τότε που παρέδιδαν όλοι αυτοί οι λεβέντες μαθήματα μετατροπής δημόσιου χώρου σε τσιφλίκι τους (κορδέλα να κλείνει τον δρόμο και να μην επιτρέπουν στους διερχόμενους πολίτες να περνούν, αν προηγουμένως δεν κατέβαιναν από τη μηχανή τους ή το αυτοκίνητό τους για να μουτζώσουν τη Βουλή!). Όμως τότε είχαν πάθει αφωνία (άμα και τύφλωση) όλοι αυτοί που σήμερα βγάζουν μπιμπίκια από το "θράσος", τάχα, του ΠΑΜΕ να διαδηλώσει στην πλατεία, και ανακαλύπτουν… ύπουλη προσπάθεια σφετερισμού των τίτλων ιδιοκτησίας της πλατείας! Όμως ποιος κατέλαβε την πλατεία και ποιος διεκδίκησε τίτλους ιδιοκτησίας επ' αυτής; Τι έπρεπε δηλαδή πρακτικά να κάναμε; Να λέγαμε, ας υποθέσουμε: «Βρε παιδιά, είπαμε να περικυκλώσουμε τη Βουλή, εντάξει ήρθαμε πρωί, δεν παίξαμε βέβαια παιχνίδι σε βάρος κανενός, το είχαμε προαναγγείλει, δεν κάναμε καμιά κίνηση ματ εναντίον κανενός, δεν επιδιώξαμε, όπως αυτοί με τα δεμένα πανό, να πούμε "τούκα πρω", αλλά… Αλλά νά! Θα 'ρθουν κι άλλοι, μπορεί κατά τις 2:00 τ' απόγευμα να 'ρθει το κίνημα "Δεν πληρώνω", δεν αφήνουμε κανά κενό στην περικύκλωσή μας και για κανέναν καθυστερημένο;» Είμαστε στα καλά μας;
Το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ περιφρουρούν τις συγκεντρώσεις τους. Η περιφρούρηση μάλιστα είναι τόσο πιο αυστηρή όσο ο κίνδυνος πρόκλησης επεισοδίων, προβοκάτσιας κ.λπ. είναι μεγαλύτερος. Αυτή είναι πάγια τακτική των επαναστατών, αυτή είναι επιλογή μας, αυτή είναι απόφασή μας, και η μέχρι σήμερα εμπειρία διεθνώς έχει καταδείξει την αναγκαιότητά της και μας δικαιώνει. Τώρα, ας μην υποκρίνονται σαν την αλεπού στον Αισώπειο μύθο που όσα δεν φτάνει τα κάνει κρεμαστάρια… Πολύ θα θέλανε κάποιοι από τους επικριτές μας να μπορούσαν να είχαν την οργάνωση και την πειθαρχία μας, σε συνδυασμό με την αγωνιστική (επαναστατική, για την ακρίβεια, λέμε εμείς) επαγρύπνηση. Η απόφασή μας ήταν να περικυκλώσουμε τη Βουλή, όχι να τα σπάσουμε, όχι να μπουκάρουμε στο Κοινοβούλιο και να τα κάνουμε λίμπα. Αυτά σήμερα ας τα αναλάβουν οι δήθεν πούροι υπερεπαναστάτες, στην πραγματικότητα όμως υπηρέτες, νεροκουβαλητές του συστήματος, είτε άθελά τους (πολιτικά ανώριμοι) είτε εκτελώντας διατεταγμένη υπηρεσία. Τέλος πάντων, επειδή η ανάπτυξη ενός τέτοιου ζητήματος, κατά πόσο δηλαδή είναι το λιγότερο εγκληματικός τυχοδιωκτισμός το μπάχαλο, ξεφεύγει από τα όρια μιας ιστογραφής, ας πούμε τούτο το απλό: Το ΠΑΜΕ θέλησε να κατεβάσει ένα μεγάλο πλήθος κόσμου, που αναζητούσε διέξοδο να διαμαρτυρηθεί και να απαιτήσει, αλλά, όπως πάντα, ήθελε να προστατέψει αυτόν τον κόσμο, κάθε ηλικίας, άρα και ηλικιωμένους και παιδιά μικρά, αλλά και ανήμπορους. Οι σύγχρονοι ταγματασφαλίτες δεν ήθελαν να κάψουν τη Βουλή. Αυτόν τον κόσμο ήθελαν να κάψουν, εγκλωβίζοντάς τον (αφού πρώτα οι ίδιοι άνοιγαν μερικά κεφάλια διαδηλωτών) ανάμεσα στα ΜΑΤ και σ' αυτούς. Αυτός ο κόσμος είναι ο εχθρός τους, ως εχθρός του συστήματος. Τα υπόλοιπα είναι είτε εκ του πονηρού είτε προφάσεις εν αμαρτίαις είτε απύθμενη βλακεία. Γιατί, όταν το μπλοκ του ΠΑΜΕ υποχώρησε, γύρω στις 2 η ώρα, εγκαταλείποντας (προσωρινά) τη γωνία μπροστά από το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία», αντί οι ταγματασφαλίτες να στραφούν ενάντια στη Βουλή, αφού αυτός τάχατες ήταν ο διακαής πόθος τους, δεν το έκαναν, παρά εξακολούθησαν να χτυπούν τους διαδηλωτές του ΠΑΜΕ; Άραγε από τις 5 περίπου κι ύστερα, όταν οι διαδηλωτές του ΠΑΜΕ αποσύρθηκαν, δεν είχαν την ευκαιρία να μπουκάρουν στη Βουλή και να υλοποιήσουν έτσι το επαναστατικό τους όνειρο; Λέτε να φταίμε εμείς που χάθηκε η επανάστασή τους, επειδή τους καθυστερήσαμε τρεις ωρούλες; Εμπρός λοιπόν, λεβέντες μου, τόσες μέρες, και πριν αλλά και μετά τις 20 Οκτώβρη, τι κάνατε ή τι κάνετε; Ο δρόμος ήταν και είναι ελεύθερος και τα σκυλιά (του ΠΑΜΕ) δεμένα (από το κόμμα τους προφανώς…). Κάντε το λοιπόν αυτό το έρμο το ντου σας να μας ελευθερώσετε όλους! Ξεφτίλες του κερατά!
Το ΠΑΜΕ έκανε καθαρό προς την Αστυνομία ότι μπορεί να περιφρουρήσει τις γραμμές του και να εγγυηθεί ότι μέσα σ' αυτές δεν θα υπάρξουν άτομα που θα δημιουργήσουν επεισόδια. Γνώριζε το σχέδιο των ταγματασφαλιτών, να εγκλωβίσουν τον κόσμο του ΠΑΜΕ μεταξύ των δυνάμεων των ΜΑΤ και των ιδίων, των ταγματασφαλιτών, που θα προκαλούσαν τα ΜΑΤ να χτυπήσουν. Λογικό δεν είναι, λοιπόν, με κάποιο τρόπο (δεν μπορώ να γνωρίζω πώς ακριβώς) να ζητηθεί από τα ΜΑΤ να μη συμβεί κάτι τέτοιο; Όμως το ΠΑΜΕ δεν ζήτησε από τα ΜΑΤ, τα παρατεταγμένα στα γύρω στενά, τα αθέατα από τους διαδηλωτές, να εξαφανίζονται όταν πλησίαζαν οι κουκουλοφόροι, ώστε να τους αφήνουν ελεύθερους να ριχτούν πάνω στους διαδηλωτές! Εκεί, μακριά από τη διαδήλωση, έπρεπε να αναλάβουν δράση και να τους απωθήσουν. Λέτε να ήταν το ΚΚΕ που τους κράτησε ή η εκλεκτική τους συνάφεια (το alter ego τους) με τους κουκουλοφόρους σύγχρονους ταγματασφαλίτες;
