Θυμάμαι τα λόγια που είχε πει πριν από ένα περίπου χρόνο σε παρέα γνωστών ένας ξενιτεμένος συμπατριώτης μας που ζει και εργάζεται στην Ιρλανδία: «Τον Δεκέμβρη του '08, είχε πει, όλοι στην Ιρλανδία είχαν στραμμένη την προσοχή τους στην Ελλάδα, παρακολουθούσαν τις διαδηλώσεις της νεολαίας μας και ένιωθαν πως άρχιζε, εδώ, στη χώρα μας, ν' αχνοφαίνεται η αυγή μιας νέας εποχής για όλο τον κόσμο. “Η επανάσταση θα ξεκινήσει από την Ελλάδα” έλεγαν, ασφαλώς όχι με όρους μαρξιστικής θεωρίας αλλά με την κοινή αντίληψη της αντίστασης και πάλης ενάντια στα σχέδια των πλουτοκρατών, και έλπιζαν. Βέβαια, οι εξελίξεις δεν δικαίωσαν τις προσδοκίες τους, και απογοητεύτηκαν…». Συλλογίζομαι, λοιπόν, τι συνιστά τιμή και αξιοπρέπεια για ένα λαό, ένα έθνος, ένα κράτος, και συνακόλουθα ποια είναι η εικόνα εκείνη που περιποιεί τιμή και ποια εκείνη που αποτελεί όνειδος.
Οι τίμιοι άνθρωποι, όπως και οι λαοί κατ' επέκταση, είναι προικισμένοι με αλάνθαστο κριτήριο να διακρίνουν για ποιο πράγμα (στάση, πράξη) μπορούν να περηφανεύονται και για ποιο να ντρέπονται. Είναι η ίδια η συνείδηση, ατομική ή συλλογική, που καθοδηγεί σ' αυτό. Η Ιστορία μας, όπως και η Ιστορία όλων των λαών, προσφέρει άφθονα παραδείγματα, τόσο υψιπετών όσο και χαμερπών στιγμών. Δίπλα στους πελώριους ήρωες των Θερμοπυλών αυθαδιάζει κάποιος τιποτένιος Εφιάλτης… Είμαστε περήφανοι για τη μεγαλειώδη Αντίσταση του λαού μας ενάντια στον κατακτητή κατά τη διάρκεια της φασιστικής Κατοχής. Κηλίδες, την ίδια εποχή, οι Τσολάκογλου και οι δωσίλογοι. Προσβολή για τον λαό μας η χούντα της επταετίας. Στεφάνι δόξας το έπος του Πολυτεχνείου. (Αλήθεια, σκέφτηκε κανείς ποτέ να χαρακτηρίσει βεβήλωση του μνημείου του Πολυτεχνείου την κατάληψή του, τότε, από τους εξεγερμένους φοιτητές και εργαζόμενους, και πολύ περισσότερο την αναγραφή συνθημάτων αντιδικτατορικών ή αντιιμπεριαλιστικών, όπως το «ΕΞΩ αι ΗΠΑ» και «ΕΞΩ το ΝΑΤΟ» στους παραστάτες της κεντρικής πύλης; Χωρίς να παραγνωρίζουμε τη διαφορά κλίμακας —αφενός ανάμεσα στα δύο μνημεία, την Ακρόπολη και το Μετσόβιο, και αφετέρου ανάμεσα στις συγκυρίες, τη χουντική τυραννία σε βάρος ενός ολόκληρου λαού τότε και την εργασιακή ομηρία και καταπάτηση θεμελιωδών δικαιωμάτων των απεργών του Υπουργείου Πολιτισμού σήμερα— , τι σηματοδοτούν οι λάβροι λίβελοι κατά των "βέβηλων" —πλην απλήρωτων επί 22 μήνες— εργαζομένων από τα παπαγαλάκια και τα άλλα χρυσοπληρωμένα ασπόνδυλα της δημοσιογραφικής πανίδας;)
Δίπλα στους πελώριους ήρωες των Θερμοπυλών αυθαδιάζει κάποιος τιποτένιος Εφιάλτης… Αλλά το έπος των Θερμοπυλών οι ήρωες το 'γραψαν, όχι ο Εφιάλτης. Οι ήρωες ανέβηκαν στο εικονοστάσι της Ιστορίας, κι ο Εφιάλτης πετάχτηκε στα σκουπίδια της. Τι κι αν καμιά φορά συμβαίνει —οι περιστάσεις, οι συγκυρίες…— οι Εφιάλτες να κυβερνούν τους ήρωες; Οι Εφιάλτες είναι Εφιάλτες και θα βρεθούν αργά ή γρήγορα στη θέση που τους αξίζει! Το ίδιο και οι ήρωες! Ο περήφανος ελληνικός λαός δεν αξίζει τους κυβερνήτες που έχει. (Είπαμε, οι περιστάσεις, οι συγκυρίες… Ας μη δολιχοδρομήσουμε σε αναλύσεις.) Μιαν άλλη Ελλάδα ονειρεύτηκε, γι' αυτήν πολέμησε, αλλά δυστυχώς… Ηρωικός αλλά άνισος ο αγώνας του ενάντια στην ντόπια αντίδραση και την ξένη επέμβαση…
Δίπλα στους πελώριους ήρωες των Θερμοπυλών αυθαδιάζει κάποιος τιποτένιος Εφιάλτης… Άραγε πόσο συμβάλλει στην καλή εικόνα της χώρας μας η ανάπτυξη της στρατιωτικής συνεργασίας με το κράτος δολοφόνο, το Ισραήλ, μάλιστα σε μια περίοδο που αυτό προετοιμάζεται, χωρίς να το κρύβει, να επιτεθεί εναντίον του Ιράν και, ακόμη χειρότερα, όταν η συνεργασία αυτή αποσκοπεί ακριβώς στην προετοιμασία της στρατιωτικής μηχανής του για την επίθεση αυτή; Στον αντίποδα, η διεθνιστική αλληλεγγύη που εκφράζεται με ποικίλους τρόπους από το λαϊκό κίνημα προς τους αγωνιζόμενους Παλαιστίνιους είναι ή όχι τίτλος τιμής για τη χώρα μας; Πώς εκτιμούμε εμείς οι Έλληνες τους φιλέλληνες που αγωνίστηκαν πλάι στον εξεγερμένο λαό μας το 1821;
Δίπλα στους πελώριους ήρωες των Θερμοπυλών αυθαδιάζει κάποιος τιποτένιος Εφιάλτης… Από τη μία, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, που δεν συμβιβάζονται με τις επιταγές του μνημονίου, που υπερασπίζονται το δικαίωμα να ζουν με αξιοπρέπεια, που παλεύουν να απαλλαγούν από τη μιζέρια που επιφυλάσσουν γι' αυτούς οι πλουτοκράτες, αφαιρώντας τους κατακτήσεις δεκαετιών. Από την άλλη, η ασύδοτη οικονομική ολιγαρχία και τα τσιράκια της, που υβρίζουν και λοιδορούν τους εργαζόμενους, όπως, για παράδειγμα:
Γ. Πεταλωτής (ο γνωστός εκπρόσωπος): «Το μνημείο της Ακρόπολης θα πρέπει να το προστατέψουμε και ως πολιτεία και ως κοινωνία. Δεν μπορούμε να βλέπουμε να βάζουν 30 εργαζόμενοι λουκέτο και να την κρατούν κλειστή για να πετύχουν κάποιες εργασιακές τους απαιτήσεις, που σε μεγάλο βαθμό είναι και αδικαιολόγητες… …Δεν θα αφήσουμε όσους υποκινούν και λειτουργούν με τρόπους που βεβηλώνουν την εικόνα της χώρας μας να συνεχίσουν αυτές τις ενέργειές τους… …Όσοι ζούμε στην κοινωνία αυτή γνωρίζουμε ότι κάποιες κινητοποιήσεις γίνονται για άλλους λόγους έξω από εργασιακές απαιτήσεις. Όσοι χρησιμοποιούν τέτοιου είδους μεθοδεύσεις είναι και στην κρίση του λαού. Γνωρίζουμε όλοι ποιοι επιλέγουν τακτικές που δεν είναι συμβατές με τους γνωστούς τρόπους προάσπισης εργασιακών δικαιωμάτων.»
Π. Τσίμας (αχ! πού 'σαι νιότη που 'δειχνες πως δεν θα γινόμουν άλλος!): «Ποιος τους έδωσε δικαίωμα ιδιοκτησίας στην Ακρόπολη; Ποιος δίνει το δικαίωμα σε οποιονδήποτε για όποια δίκαια και να έχει να οικειοποιηθεί την Ακρόπολη, το σύμβολο του δημόσιου χώρου;».
Δίπλα στους πελώριους ήρωες των Θερμοπυλών αυθαδιάζει κάποιος τιποτένιος Εφιάλτης… Οι τουρίστες φωτογραφίζουν τον ιερό βράχο της Ακρόπολης, που, δυστυχώς, δεν μπόρεσαν να επισκεφτούν. Ίσως αποτυπώνουν στις φωτογραφίες τους και το αγωνιστικό φρόνημα των απεργών ή και την αυθάδεια των ΜΑΤ. Δηλαδή, αντίστοιχα, αυτούς που σώζουν την τιμή της χώρας μας κι αυτούς που μας ντροπιάζουν. Όρθιοι στις επάλξεις του αγώνα, αδέλφια εργαζόμενοι! Σας είμαστε ευγνώμονες. Η στάση η δική σας, κι όχι του κράτους της καταστολής, είναι απόλυτα συμβατή με την έννοια του πολιτισμού.
Δίπλα στους πελώριους ήρωες των Θερμοπυλών αυθαδιάζει κάποιος τιποτένιος Εφιάλτης… Έτσι συμβαίνει πάντα. Η αιώνια διαμάχη φωτός και σκότους. Καλού και κακού. Αλήθειας και ψεύδους. Δικαίου και αδίκου. «Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες… …Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν) πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος, κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.» Σήμερα ο λαός μας, όλοι οι λαοί έχουν ν’ ανέβουν έναν δύσκολο ανήφορο. Ο αγώνας ενάντια στη σιδερένια φτέρνα της νέας τάξης είναι σκληρός και πολλές φορές άνισος· είναι όμως δίκαιος, γι’ αυτό επιβεβλημένος! Τη φωνή της συνείδησης θ' ακούσουμε κι όχι τους Πεταλωτές και τους Τσίμες!
