[1]φληνάφημα (το): μωρολογία, ανόητη φλυαρία, παπαρδέλα, παρλαπίπα
— — — — — — — — — — — — — — — — — — — —
Ο Κώστας Μποτόπουλος, συνταγµατολόγος, πρώην ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, γράφει στις 18 Οκτωβρίου στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», στη στήλη «ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ», ένα άρθρο με τίτλο «Το παράδειγµα της Χιλής». Θα μπορούσε κάλλιστα να το είχε τιτλοφορήσει «Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος»! Απολαύστε τις δύο πρώτες παραγράφους του άρθρου (έχω ενσωματώσει στον ως άνω τίτλο τον υπερσύνδεσμο που οδηγεί στην ιστοσελίδα όπου έχει δημοσιευτεί):
Υπάρχουν παραδείγµατα που φανερώνουν κυρίως τις αδυναµίες των άλλων. Η απίθανη περιπέτεια των ανθρακωρύχων στη Χιλή έστρεψε τον προβολέα στις αρετές ενός ολόκληρου λαού συµπυκνωµένες σε µια υπερβατική, άρα µη αντιπροσωπευτική στιγµή: υποµονή και επιµονή, ένστικτο αγώνα και επιβίωσης, αίσθηση αξιοπρέπειας και πάνω από όλα οµοψυχία. Οµοψυχία κάτω από τη γη, µε την αυτοοργάνωση, την πειθαρχία, την αλληλοϋποστήριξη και τη σχέση που ανέπτυξαν µεταξύ τους οι παγιδευµένοι άνδρες. Οµοψυχία και στον έξω κόσµο, µε µια κοινωνία να συµµετέχει σαν να επρόκειτο για τα µέλη µιας και µόνης οικογένειας και µε µια κυβέρνηση να κάνει τη σωτηρία πράξη µε ταχύτητα, αποτελεσµατικότητα και ένωση όλων των δυνάµεων (συµπεριλαµβανοµένων των κινεζικών και αµερικανικών). Το ευτυχές αποτέλεσµα, οι πολλαπλοί συµβολισµοί, η λεβεντιά των προσώπων, ο εθνικός χαρακτήρας της προσπάθειας, ακόµα και η σχετική αυτοσυγκράτηση της πολιτικής ηγεσίας έκαναν το όνοµα της Χιλής παγκόσµιο συνώνυµο του καλού αγώνα.
Πόσο µακρινά µοιάζουν όλα αυτά σε σύγκριση µε το κλίµα στον ευρωπαϊκό και τον ελληνικό χώρο. Η κρίση, που δεν απειλεί ακόµα ζωές αλλά καταστρέφει ήδη ψυχές, αντί να ενώνει, διχάζει, αντί να φέρνει πιο κοντά τους ανθρώπους, βγάζει στην επιφάνεια γυµνά τα ένστικτα επιβίωσης. Ολοι εναντίον όλων και ο καθένας για τον εαυτό του, αυτή φαίνεται να είναι η ευρωπαϊκή και ελληνική αντίδραση σε ένα τούνελ που δεν φαίνεται να έχει τελειωµό.
Δεν διστάζει καθόλου, όπως βλέπετε, ο κ. Μποτόπουλος να συνεργήσει στην, συνεχιζόμενη δυστυχώς, επιχείρηση αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης γύρω από την υπόθεση απεγκλωβισμού των 33 μεταλλωρύχων στη Χιλή και χειραγώγησής της στη συνέχεια σε κανάλια ανώδυνα για την άρχουσα τάξη. Το δράμα που βίωσαν επί 69 ημέρες οι εργάτες του ορυχείου του Σαν Χοσέ δεν οφείλεται βέβαια σε καμιά… κακιά ώρα, αλλά ήταν το μοιραίο επακόλουθο της εγκληματικής κερδοσκοπίας της ιδιοκτήτριας εταιρείας, της San Esteban, σε βάρος της ζωής, της σωματικής ακεραιότητας και της υγείας των εργατών. Οι Μποτόπουλοι όμως το προσπερνούν αυτό με την άνεση του αναιδούς. Και διαστρεβλώνοντας τα γεγονότα, προσπαθούν ακόμη και κέρδη να προσπορίσουν από την υπόθεση αυτή για τους πλουτοκράτες: Να στρέψουν τους εργαζόμενους, αντί να διαδηλώνουν και να διαμαρτύρονται ενάντια στην πολιτική που τους οδηγεί στην εξαθλίωση προς χάρη των κερδών της οικονομικής ολιγαρχίας, στο να επιλέξουν τη στάση της υποταγής και συμμόρφωσης, προκειμένου να επιτευχθεί αυτή η περίφημη ομοψυχία (διάβαζε: η εγκατάλειψη των ταξικών αγώνων) με την οποία, ως διά μαγείας, θα μεγαλουργήσουμε, θα λύσουμε όλα μας τα προβλήματα και, ούτε λίγο ούτε πολύ, θα ζήσουμε σ' έναν επίγειο παράδεισο όλοι μαζί, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοιθύματά τους!
Παραπέρα, οι αστοί δεν διστάζουν (πολύ περισσότερο όταν έχουν υποτακτικούς τους τους πάντα πρόθυμους Μποτόπουλους) πάνω στη φοβερή περιπέτεια των απλήρωτων μεταλλωρύχων να στήσουν ένα σόου, με χαρακτηριστικά ριάλιτι. Προς το παρόν, βέβαια. Διότι η βιομηχανία του (πρόστυχου) θεάματος δεν φαίνεται να σταματά εδώ. Τα σαρκοβόρα όρνεα των παραγωγών έχουν ήδη βάλει στο στόχαστρό τους την προσωπική ζωή των μεταλλωρύχων, για να την αλέσουν στις κρεατομηχανές τους, να τη ζυμώσουν και να την προσφέρουν σαν εκλεκτό έδεσμα σε άλλους δύστυχους, σ' ένα κοινό που το έχουν διαμορφώσει οι έμποροι κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσή τους (κοινώς, σαν τα μούτρα τους). Και νά! Προσφέρονται χρήματα και διάφορα δώρα στους ίδιους ή στις οικογένειές τους για μία αποκλειστική συνέντευξη ή για ταινίες…
Πώς φτάνει όμως ένας Μποτόπουλος στη συγγραφή ενός τέτοιου απαυγάσματος ανοησίας; Εύκολα, αν έχει εθιστεί να "παραβλέπει" τα γεγονότα, που κραυγάζουν ότι ΨΕΥΔΕΤΑΙ· αν έχει ορκιστεί να υπηρετεί το σύστημα, έστω κι αν ο ίδιος πρέπει να γίνει καταγέλαστος. Ας δούμε όμως εντελώς συνοπτικά μερικά μόνο πράγματα γύρω από την υπόθεση των μεταλλωρύχων, που ένας Μποτόπουλος είναι ικανός με περισσή ευκολία να αποσιωπήσει, προκειμένου να αναδείξει μια ανύπαρκτη στην πραγματικότητα ομοψυχία:
• Τη ληστρική εκμετάλλευση των εργαζομένων στα ορυχεία της εταιρείας San Esteban Premier. (Μάλλον από τα ζόρικα άρχισα· ας πάμε σε πιο… βατά!)
• Τον πρότερο… ανέντιμο βίο της εργοδότριας εταιρείας. Πράγματι το εν λόγω ορυχείο της εταιρείας έχει ένα αρκετά βεβαρυμένοβεβαρημένο ιστορικό ατυχημάτων (διάβαζε: εγκλημάτων). Μάλιστα, ύστερα από σειρά τέτοιων ατυχημάτων–εγκλημάτων , στα τέλη του 2007 ανακλήθηκε η άδεια λειτουργίας του. Ωστόσο τον Μάιο του 2008 το ορυχείο ξανάρχισε να λειτουργεί, γεγονός που προκάλεσε πολλά ερωτήματα, δεδομένου ότι τα τελευταία χρόνια 12 μεταλλωρύχοι έχουν χάσει τη ζωή τους σε τέτοια ατυχήματα–εγκλήματα . Κατά την Μπρουνίλντα Γκονσάλες, δήμαρχο του Κοπιαπό, το ορυχείο ξανάρχισε τη λειτουργία του χάρη στη δωροδοκία κυβερνητικών αξιωματούχων της προηγούμενης κυβέρνησης της Προέδρου Μισέλ Μπατσελέτ.
• Αλλά και το χρονικό του τελευταίου αυτού ατυχήματος–εγκλήματος , που βοά για την εγκληματική τακτική της εργοδοσίας. Ακόμη και ύστερα από την έκρηξη και την κατάρρευση της στοάς, οι μεταλλωρύχοι θα έπρεπε να μπορούσαν να διαφύγουν από την έξοδο κινδύνου, αλλά… όλως περιέργως δεν υπήρχε η σκάλα εξόδου. Μια δεύτερη κατάρρευση, έπειτα από 48 ώρες, έκλεισε και την έξοδο, διότι τα ξύλινα —και όχι μεταλλικά, όπως ορίζουν οι σχετικοί κανονισμοί— υποστυλώματα δεν άντεξαν. Βλέπετε το ξύλο είναι πιο φθηνό από το μέταλλο…
• Τα γεγονότα που ακολούθησαν το ατύχημα–έγκλημα . Οι έρευνες ύστερα από το ατύχημα αρχικά ήσαν υποτυπώδεις. Μόνο όταν οι εξοργισμένες αντιδράσεις των συγγενών προκάλεσαν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, μόνο τότε η κυβέρνηση Πινιέρα, που το μόνο μέλημά της μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν να συγκαλύπτει την καπιταλιστική ασυδοσία της εταιρείας, αναγκάστηκε να αναλάβει την ευθύνη για τις έρευνες. Όσον αφορά την εταιρεία, αυτή ακόμη και τότε αρνήθηκε να πληρώσει το κόστος των ερευνών και της διάσωσης, κήρυξε πτώχευση και δεν πληρώνει τους εργαζόμενους. Οι μεταλλωρύχοι που εργάζονται στην εταιρεία πραγματοποίησαν διαδήλωση, ενώ είχε αρχίσει η διάσωση των συναδέλφων τους, απαιτώντας την καταβολή των δεδουλευμένων και την τήρηση των όρων των συμβολαίων τους. Τέτοια ομοψυχία…
Αλλά, αν τα 'βλεπε όλα αυτά, θα έγραφε ποτέ τέτοιο άρθρο; Ιδού το πρόβλημα (για τον Μποτόπουλο)…
