Σε επιστολή της προς τον ΟΗΕ, η οποία διέρρευσε στο διαδίκτυο, η Τουρκία υποστήριξε ότι είχε προειδοποιήσει το βομβαρδιστικό 10 φορές μέσα σε πέντε λεπτά πριν τα F-16 πυροδοτήσουν βλήματα αέρος-αέρος. Η επιστολή αναφέρει ότι το αεροπλάνο πετούσε 17 δευτερόλεπτα μέσα σε τουρκικό εναέριο χώρο πριν καταρριφθεί.
 |
 |
Μια απίστευτη καταγγελία
Σχολή Χημικών Μηχανικών ΕΜΠ - 2015: Αλήθεια, έτσι δίνονται τα διπλώματα;
Ανήκουστες μεθοδεύσεις!…
Ο ιστολόγος –η αφεντιά μου παναπεί– δεν διακρίνεται ιδιαίτερα εσχάτως για την επιμέλειά του περί τα ιστολογικά του, ούτως ειπείν, καθήκοντα· τουναντίον ίσως. Και τούτο παρ’ όλο τον καταιγισμό ερεθισμάτων με τον οποίο η δεινή καθημερινότητα και οι αδυσώπητες εξελίξεις μάς κατακλύζει. Δεν θα πρέπει όμως αυτή η στάση να αποδοθεί σε έκπτωση ή υποχώρηση από τις αρχές του ιστολογίου ή σε άμβλυνση του αισθήματος της αναγκαιότητας για αντίδραση, διαμαρτυρία, σχολιασμό, έστω, κ.λπ., παρά μονάχα σε υποκειμενική αδυναμία ανταπόκρισης στις προκλήσεις. Ας είναι…
Ασφαλώς, με βάση και τα παραπάνω, θα αντιλαμβάνεσθε ότι το ερέθισμα για τη σημερινή ανάρτηση θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα ισχυρό. Πράγματι! Πολύ περισσότερο που η προμετωπίδα, ο τίτλος του ιστολογίου (Ιστολόγιο του Δικαίου), αν μη τι άλλο, μαρτυρεί την ιδιαίτερη βαρύτητα που ο δημιουργός του –η αφεντιά μου, το είπαμε!– αποδίδει στην έννοια του δικαίου. Και η σημερινή ανάρτηση διαπερνιέται πρωτίστως και κατά βάθος από την αγωνία του γράφοντος για την προάσπιση των αρχών του δικαίου, κατά τη δική μου ανάγνωση, τουλάχιστον. Το κείμενο, με τίτλο «Προαγωγοί και προαγόμενοι», ανήκει στον καθηγητή της Σχολής Χημικών Μηχανικών του ΕΜΠ Κυριάκο Μασαβέτα, ήδη συνταξιούχο από 1ης Σεπτεμβρίου φέτος. Είναι ανοικτή επιστολή προς τους συναδέλφους του στη Σχολή, με την οποία καταγγέλλει μεθοδεύσεις πρωτοφανείς και ανήκουστες γύρω από τις εξετάσεις, την απονομή τίτλων σπουδών και την εκπαιδευτική διαδικασία γενικότερα στη Σχολή. Αλλά ας παραχωρήσω το βήμα στον Κυριάκο Μασαβέτα:
Προαγωγοί και προαγόμενοι
Αγαπητοί συνάδελφοι,
Στις 13/7/15 υπέβαλα αίτηση προς τα μέλη της Γενικής Συνέλευσης της Σχολής μας, ζητώντας αφενός την ακύρωση κάποιων εξετάσεων που διενεργήθηκαν στις 20/2/15 από επιτροπή για το μάθημα: «Φυσικοχημεία Ι: Χημική Θερμοδυναμική», και αφετέρου την επανάληψή τους υπό συνθήκες διαφάνειας. Αφορά μια «περίεργη» ιστορία για την οποία –ακόμη και τώρα– ουδέποτε είχα την παραμικρή ενημέρωση παρ’ ουδενός των εμπλεκομένων. Κατά ταύτα αιτούμαι τη διερεύνησή της, τόσο για λόγους νομιμότητας (ουδόλως παραθεωρήσιμους κατά τους σχολαστικούς…), όσο και –κυρίως– για λόγους ακαδημαϊκής δεοντολογίας. Το περιεχόμενο αυτής της αίτησης αποτελεί το αντικείμενο του θέματος υπ’ αριθ. 6 της Γενικής Συνέλευσης της Σχολής μας στις 22/7/15.
Με αφορμή τα πρόσφατα πολύνεκρα δολοφονικά χτυπήματα των ισλαμοφασιστών στη Γαλλία, όλοι οι εργαζόμενοι σ' όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη στέκουν με οδύνη αλληλέγγυοι στον πόνο του αδελφού γαλλικού λαού, εκφράζουν τα συλλυπητήριά τους προς τις οικογένειες των θυμάτων και διατρανώνουν την ακλόνητη θέλησή τους να αγωνιστούν για να επικρατήσει το δίκιο στις διεθνείς σχέσεις, να γίνεται σεβαστή η εθνική ανεξαρτησία και η εδαφική ακεραιότητα κάθε κράτους, να γίνεται σεβαστή η επιλογή κάθε λαού όσον αφορά τον τρόπο διακυβέρνησής του και τον προσανατολισμό της πολιτικής του· καταδικάζουν κάθε έξωθεν επέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις οποιασδήποτε χώρας, καταδικάζουν τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, καταδικάζουν κάθε επιδρομέα υπό οποιαδήποτε μάσκα κι αν εμφανίζεται («διεθνής κοινότητα», «Συνασπισμός για την Ειρήνη», Ποινικό Δικαστήριο κ.λπ.). Επαγρυπνούν για να αποτρέψουν τα κακόβουλα σχέδια της διεθνούς μαφίας των καπιταληστών και ιμπεριαληστών, των ίδιων που σπέρνουν στους λαούς τον όλεθρο του πολέμου, των ίδιων που καταστρέφουν ανεξάρτητα κυρίαρχα κράτη και σπρώχνουν εκατομμύρια απελπισμένους στην προσφυγιά και στην εξαθλίωση, των ίδιων Φρανκενστάιν που δημιουργούν, χρηματοδοτούν και τρέφουν τα τέρατα των «τρομοκρατών» για να τα θέσουν στην υπηρεσία τους στο ακόρεστο κυνήγι του κέρδους, της καταλήστευσης του πλούτου των λαών, και να τρομοκρατήσουν στη συνέχεια οι ίδιοι με το πρόσχημα των «τρομοκρατών» τους λαούς, ακόμη και τον ίδιο το δικό τους λαό, προκειμένου να τους καθυποτάξουν, προκειμένου οι ίδιοι οι λαοί, παραπλανημένοι, να δεχθούν να στερηθούν όσα δικαιώματα και ατομικές ελευθερίες τούς έχουν απομείνει, και να γίνουν άθυρμα, ανίσχυρα και άβουλα πλάσματα στις ορέξεις των μεγιστάνων του πλούτου.
Η είδηση αυτή θα μπορούσε και να είχε περάσει απαρατήρητη σε μια γρήγορη ανάγνωση της εφημερίδας, καθώς έστεκε στο κάτω αριστερό άκρο της 10ης σελίδας της, σ' ένα μονοστηλάκι, αν και κάπως θρεμμένο είναι αλήθεια. Βλέπετε, σε τέτοιες… μνημειώδεις μέρες που ζούμε, άλλες είναι οι ειδήσεις που συνωστίζονται στις πρώτες θέσεις της εφημερίδας, και των Μέσων γενικά: Γιούρογκρουπ, Σύνοδος Κορυφής, ΕΚΤ, ΔΝΤ, Συμβούλιο, Ευρωκοινοβούλιο, Θεσμοί, συμφωνία, Grexit, χρεοκοπία, (ζώνη του) ευρώ, δραχμή, Τσίπρας, Βαρουφάκης, Τσακαλώτος, Προκόψ (κατ' απλογραφή του Προκόπ'ς) κ.λπ. κ.λπ. Και πραγματικά, το μάτι μου γλίστρησε πάνω από την είδηση κι έτρεξε παρακάτω, προσπερνώντας την· αλλά δεν την προσπέρασε το μυαλό μου· αυτό κόλλησε σε δαύτην, και μάλιστα προβληματίστηκε:
Έμελλε να το δούμε κι αυτό, ε… χμ… να το υποστούμε μάλλον! Τι; Μα, τον καταιγισμό της μπαρούφας. Καταιγισμό που δεχόμαστε ανηλεώς όσοι τολμήσουμε να ανοίξουμε κάποιο από τα Μέσα Μαζικής Εξαχρείωσης, έντυπο, ραδιοτηλεοπτικό ή ηλεκτρονικό. Ανυπεράσπιστοι, γινόμαστε έρμαια των δήθεν δημοσιογράφων, των δημοσιογράφων της αθλιότητας· αυτών που προεκλογικά δεν τόλμησαν ούτε μία φορά να απευθύνουν σε εκπρόσωπο του μέλλοντος να κυβερνήσει κόμματος, του ΣΥΡΙΖΑ, μια ερωτησούλα όπως, για παράδειγμα, «ποια είναι η εξωτερική σας πολιτική;»· αυτών που όσες φορές είχαν απέναντί τους εκπρόσωπο του ΚΚΕ στερεότυπα ρωτούσαν «θα συνεργασθείτε με τον ΣΥΡΙΖΑ;»· ερωτήσεις που δεν εξυπηρετούσαν τον σκοπό της πληροφόρησης ή αποσιωπήσεις που εξυπηρετούσαν τον σκοπό της συσκότισης· στάση που εξυπηρετούσε τον σκοπό της άρχουσας τάξης να αναδιαμορφώσει υπέρ αυτής το πολιτικό σκηνικό της χώρας. Αυτοί όλοι σήμερα έχουν αδράξει τα λιβανηστήρια και τα θυμιατά και αναπέμπουν ύμνους υπέρ των νέων σωτήρων μας. Ανάμεσά τους κάποιοι κατέχουν δεσπόζουσα θέση, όπως ο πολύς κύριος Βαρουφάκης. Θα αρκούσαν δύο οθονιές (στιγμιότυπα από την οθόνη του υπολογιστή, screenshots… ελληνιστί) δίχως άλλα λόγια.
Η μάχη των επερχόμενων εκλογών ενέπνευσε την αφεντιά μου να συνθέσω ένα τραγούδι για το κόμμα. Οι στίχοι γράφτηκαν πάνω σε μια μελωδία που είχα συνθέσει για κάποιο άλλο ποίημά μου. Το αφιερώνω στο κόμμα μου, το ΚΚΕ! Και το χαρίζω στους συντρόφους!
Στο ΚΚΕ
Της τάξης σου άκου τη φωνή:
Ό,τι σου πήραν, πάρ’ τα,
και μπες στην πρώτη τη γραμμή,
γκρέμισε θρόνους, κάστρα!
Παιδιά, το κόμμα μάς καλεί
στη μάχη να ριχτούμε.
[Ρεφρέν, δις]
Το κόμμα κάνε δυνατό,
είν’ η δική σ’ ασπίδα,
σ’ αυτό το δύσκολο καιρό
του κόσμου η ελπίδα.
Απ’ της Ευρώπης το μαντρί
μακριά να πορευτούμε,
το σύστημα ν’ ανατραπεί,
το δίκιο μας να βρούμε,
με εξουσία λαϊκή
μέρα καλή να δούμε.
[Ρεφρέν, δις]
Το κόμμα κάνε δυνατό,
είν’ η δική σ’ ασπίδα,
σ’ αυτό το δύσκολο καιρό
του κόσμου η ελπίδα.
Παρακολουθήστε το βίντεο, στο οποίο ακούγεται η μελωδία μόνο (από σόλο όμποε), δεν κατάφερα να το τραγουδήσω, δυστυχώς· κάθε μου απόπειρα, κατέληγε σε αξιοθρήνητο αποτέλεσμα, μη παρουσιάσιμο. Ωστόσο, αν κανένας θέλει να το ακούσει για να βοηθηθεί να το τραγουδήσει (λέμε τώρα…) ή αν θέλει την παρτιτούρα (ξαναλέμε τώρα…), ας μου γράψει στο ημέιλ "elpapadeas@yahoo.gr".
Στο ΚΚΕ
ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΤΙΣ 23/1/'15:
Ύστερα από πολλές προσπάθειες και περισσότερους ενδοιασμούς, τελικά το τόλμησα να το τραγουδήσω και να ανεβάσω στο γιουτούμπι το σχετικό βιντεάκι:
https://www.youtube.com/watch?v=TFn7dZfs8xc
Την επιείκιά σας παρακαλώ!
Σε μια συνέντευξη, το φυσιολογικό είναι το κέντρο προσοχής να είναι το πρόσωπο που δίνει τη συνέντευξη και όχι ο δημοσιογράφος που την παίρνει. Επίσης, η δεοντολογία επιτάσσει τον σεβασμό από μέρους του δημοσιογράφου προς το πρόσωπο, είτε άτομο είτε εκπρόσωπο συλλογικού φορέα, κοινωνικής ομάδας κ.λπ., από το οποίο παίρνει συνέντευξη —αλλά και προς τους αναγνώστες εξ ίσου—, καθώς και τον σεβασμό, αναλόγως κατά περίπτωση, προς τη συμπεριφορά, την προσωπικότητα, τις ιδέες, τις θέσεις και τις απόψεις του συνεντευξιαζόμενου, ασχέτως της συμφωνίας ή μη του δημοσιογράφου με όλα αυτά. Θα έλεγα ακόμη ότι ο δημοσιογράφος οφείλει, αφού βεβαίως πριν απ' όλα έχει επιλέξει να είναι αμερόληπτος (ε, λέμε και καμιά… αμετροέπεια!), να προσεγγίσει τον συνεντευξιαζόμενο και, επίσης αναλόγως κατά περίπτωση, να έχει από προηγουμένως μελετήσει, αναλύσει και κατανοήσει τις θέσεις του, τις απόψεις του, τη συμπεριφορά του, την προσωπικότητά του, και να έχει το ψυχικό σθένος να σταθεί, προσποιούμενος έστω, σαν φίλος απέναντι στον συνομιλητή του. Αυτά όλα είναι αδιανόητα για έναν δημοσιογράφο που έχει επιλέξει να υπηρετεί το σύστημα. Και ο Τάσος Παππάς της «Εφημερίδας των Συντακτών», στον οποίο έδωσε συνέντευξη Τύπου ο Γ.Γ. του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας, έχει δώσει δείγματα γραφής, ότι μπορεί να "προφυλάσσεται" από το… ολίσθημα να σταθεί σαν φίλος απέναντι στον εκπρόσωπο του ΚΚΕ, ότι μπορεί να προβοκάρει, να θέτει ερωτήσεις παρμένες από το οπλοστάσιο των αντιπάλων του κόμματος. Σε μια παλιότερη ανάρτησή μου με τίτλο Το λάθος του κ. Τάσου Παππά τον στόλιζα κανονικά, γράφοντας:
Αναφέρομαι στο άρθρο του κ Τάσου Παππά στον δημοσιογραφικό ιστότοπο aixmi.gr στις 6 Ιουνίου 2012 με τίτλο «ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ κάνουν ό,τι μπορούν για να απαξιωθούν». Το άρθρο αυτό το σχολιάζει σ' όλα τα σημεία του ο σημερινός «Ριζοσπάστης», στην τελευταία του σελίδα. Εγώ, στο σημείωμά μου αυτό, θα περιοριστώ να ανασκευάσω μονάχα την άποψη του κ. Τ. Παππά περί «λάθους στην ανάλυση του ΚΚΕ», όπως γράφει, ακόμη και αν πρόκειται για διατύπωση ειλικρινή και χωρίς υπολανθάνουσα αντιΚΚΕ σκοπιμότητα εκ μέρους του της, οπωσδήποτε εσφαλμένης κατά τη γνώμη μου, άποψής του για την πολιτική του κόμματος. Κυρίως ωθούμαι σ' αυτή την ανασκευή, επειδή υπάρχουν καλοπροαίρετοι άνθρωποι που πράγματι σκέπτονται όπως —φαίνεται να— σκέπτεται ο κ. Τ. Παππάς, εγκλωβισμένος στον φοβικό κόσμο της μικροαστικής ατολμίας, δηλαδή του μικροαστικού συντηρητισμού. Η συναγωγή των συγκεκριμένων συμπερασμάτων στο άρθρο διευκολύνεται από το γεγονός ότι ο κ. Παππάς, αθεράπευτα προσκολλημένος στον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς αυτού του κόσμου, παραβλέπει, προσωρινά έστω, ότι υπάρχουν επίσης άνθρωποι που σκέφτονται και ιεραρχούν τα πράγματα εντελώς διαφορετικά, άνθρωποι που δρουν και σκέφτονται στον αντίποδα των προηγούμενων, άνθρωποι ανυπότακτοι, ασυμβίβαστοι και τολμηροί, όπως οι κομμουνιστές, οι αριστεροί, οι προοδευτικοί, οι ριζοσπάστες: «Οι άνθρωποι —γράφει— θέλουν να ζήσουν αξιοπρεπώς [σ.ιστ.: !] στο σήμερα […] δεν είναι δυνατόν να τους ζητάς να θυσιάζουν διαρκώς το παρόν, κυνηγώντας ένα ακτινοβόλο μέλλον». Ναι, η "αξιοπρέπεια" των ραγιάδων! Αμέσως παρακάτω, βέβαια, αναγκάζεται να ομολογήσει ότι «Πολλοί [σ.ιστ.: όχι όλοι επομένως] θα προτιμήσουν τη σιγουριά […]». Ας είναι… Το ζήτημα πάντως είναι το κατά πόσο ένα κόμμα αρχών, όπως είναι το ΚΚΕ, μπορεί ή επιτρέπεται να θυσιάζει το «πρέπει», την ιδεολογία του, στον βωμό του ωφελιμισμού, με στόχο την άγρα (λίγων ή πολλών) ψήφων, κινούμενο έτσι στη σφαίρα του αμοραλισμού (με την έννοια της εγκατάλειψης των αρχών του), άμα και ακυρώνοντας την προσπάθειά του να αφυπνίσει συνειδήσεις και να συνεγείρει τους εργαζόμενους στην πάλη για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος και την εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας για την οικοδόμηση του σοσιαλιστικού μέλλοντός μας.
Αλλά ας παραθέσω το επίμαχο απόσπασμα από το άρθρο του κ. Παππά (η επισήμανση με έντονα στοιχεία από τον ίδιο):
Το λάθος στην ανάλυση του ΚΚΕ είναι ότι έχει κατασκευάσει μια εικόνα για το λαό που δεν συνάδει με την πραγματικότητα. Είναι μια εικόνα εξιδανικευμένη που υπάρχει μόνο στα επαναστατικά εγχειρίδια. Δεν μπορεί ένα κόμμα να προσδοκά διεύρυνση της επιρροής του, προτείνοντας συνεχώς μια γραμμή αγώνα που απαιτεί από τους πολίτες να επιδεικνύουν αυταπάρνηση, αλτρουισμό, να αντιστέκονται, να πολεμούν, να συμμετέχουν σε διαδηλώσεις, καταλήψεις, συγκρούσεις, να προσαρμόζουν την προσωπική τους ζωή στις ανάγκες της συλλογικής προσπάθειας. Δεν είναι όλοι «γεννημένοι» αγωνιστές, δεν είναι όλοι φτιαγμένοι από τη στόφα του ήρωα.
Οι άνθρωποι έχουν όνειρα, ελπίδες, πάθη, αδυναμίες, μικρότητες, εγωισμούς. Θέλουν να ζήσουν αξιοπρεπώς στο σήμερα, να ευημερήσουν. Δεν είναι δυνατόν να τους ζητάς να θυσιάζουν διαρκώς το παρόν, κυνηγώντας ένα ακτινοβόλο μέλλον. Πολλοί θα προτιμήσουν τη σιγουριά των μικρότερων βημάτων από το να εμπλακούν σε μια περιπέτεια με άγνωστο προορισμό, τις σταδιακές αλλαγές από τις ολικές ρήξεις.
Η ιστογραφή μου αυτή αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης με τίτλο Προσοχή: Μην ψωνίζετε από… Σβέρκο!. Όποιος, λοιπόν, έχει αφτιά για ν' ακούει, ας ακούσει! Ας ακούσει τι λέει η πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Αμαλιάδας Νατάσα Παναγιωτάρα και ας αναλογισθεί πώς γίνεται (δηλαδή γιατί γίνεται) ένας δημοσιογράφος να μην ακούει ξεκάθαρα λόγια που του προσφέρονται στο πιάτο του, έτοιμες ειδήσεις να τις περάσει στο χαρτί, αντί να δολιχοδρομήσει στα ανεξιχνίαστα σκοτεινά μονοπάτια του διεστραμένου του μυαλού προκειμένου να κατασκευάσει σενάρια επί σεναρίων και να σερβίρει στους δύσμοιρους αναγνώστες του αυτά σαν τάχα ειδήσεις. Λες και ο Σβέρκος δεν έχει αφτιά. Ή, ακόμη χειρότερα για ελόγου του, λες και εμείς δεν έχουμε αφτιά! Εσείς, αγαπητοί μου, το ξέρω πως έχετε. Λοιπόν ακούστε και συγκρίνετε την εικόνα που μας περιγράφει η πρόεδρος με την εικόνα που προσπαθεί να μας μεταδώσει ο κυρ-Σβέρκος:
 |
| Το… οξυσβέρκειον(*) πόνημα (*) ΣΗΜ.: οξυσβέρκειον = οξυδερκές + Σβέρκειον, κατά το: ευελφάλεια = ευελιξία + ασφάλεια! |
Η προειδοποίηση του τίτλου αφορά τους φίλους που συνηθίζουν ή, έστω, περιστασιακά συμβαίνει να αναζητούν την πληροφόρησή τους από την «Εφημερίδα των Συντακτών», αυτή την ύπουλη αστική φυλλάδα που πασχίζει κάτω από ένα δήθεν προοδευτικό προσωπείο να κρύψει τον βαθύτατα αντιδραστικό ρόλο της (έκαστος εφ' ω ετάχθη) —και, βέβαια τον αγοραίο αντικομμουνισμό της. Από τέτοια μαγαζιά, πάντα κινδυνεύει κανείς να… ψωνίσει από σβέρκο, κατά το κοινώς λεγόμενο. Στην προκειμένη περίπτωση μάλιστα και από… Σβέρκο! Νίκος Σβέρκος λέγεται ο δημοσιογράφος που ανέλαβε, για λογαριασμό της φυλλάδας στην οποία εργάζεται, αλλά και για λογαριασμό των συμφερόντων τα οποία η εν λόγω φυλλάδα προασπίζεται, να πληροφορήσει τους δύστυχους αναγνώστες της για το αυριανό πανελλαδικό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα. Το ότι επί δύο μήνες η φυλλάδα αυτή δεν πήρε χαμπάρι για την προετοιμασία του συλλαλητήριου, ασφαλώς προοιωνιζόταν τον τρόπο με τον οποίο θα παρουσίαζε το θέμα, αν και όταν θα αναγκαζόταν να αναφερθεί, είτε πριν είτε μετά. Το γεγονός ότι αναγκάστηκε να αναφερθεί χθες σ΄αυτό, δύο ημέρες πριν από την πραγματοποίησή του, είναι ασφαλώς ενθαρρυντικό, από την άποψη ότι δεν θα μπορούσε να εξακολουθεί να το αγνοεί. Αλλά, αφού δεν μπορούσε να σιωπήσει, ευκαιρία βρήκε να μιλήσει, και χρήσιμο μάλιστα, θα έλεγα, το βρήκε να μιλήσει, προκειμένου να διαστρεβλώσει την εικόνα του συλλαλητηρίου, να προβοκάρει, να συκοφαντήσει, να ρίξει λάσπη, να διχάσει, να εμποδίσει τη συσπείρωση των εργαζομένων. Κύριοι δημοσιογράφοι της απάτης και της εξαπάτησης, ακούστε το άλλη μία φορά: Εμείς οι κομμουνιστές ποτέ δεν παίζουμε κρυφτούλι. Αρνηθήκαμε στις πλατείες να πάμε με κρυμμένη την ταυτότητά μας, σαν μερικούς μερικούς, από αναθεωρητές μέχρι φασίστες. Όμως, από την άλλη, ξέρουμε καλύτερα από τους καιροσκόπους και τους οπορτουνιστές της «αμετροέπειας», που κλίνουν σ' ολες τις πτώσεις την αυτονομία, που έχουν σαν καραμέλα το ακομμάτιστο, το ακαπέλωτο, το ακηδεμόνευτο κίνημα (κι ας είν' και τέλμα), ξέρουμε καλύτερα απ' όλους αυτούς να σεβόμαστε την αυτοτέλεια του συνδικαλιστικού κινήματος, και οι εργαζόμενοι μάς το ανταποδίδουν. Τόσα εργατικά κέντρα, τόσες ομοσπονδίες και συνδικάτα που συμμετέχουν στο αυριανό συλλαλητήριο, μακάρι να είχαμε δυνάμεις τόσες και να τα ελέγχαμε· όμως όχι! Μας εμπιστεύονται, ακόμη κι εκεί που είμαστε μικρή μειοψηφία.
Το ότι δεν διεκδικώ εύσημα για την επιμέλειά μου δεν είναι κάτι καινούργιο. Αυτό, εξάλλου, το είχε διαπιστώσει ήδη προ δεκαετίας και πλέον η οξυδέρκεια του σεβαστού Πειθαρχικού (με την έννοια του υπάκοου, του πειθαρχημένου) Συμβουλίου του ένδοξου Υπουργείου Αηδίας Υγείας (κατ' ευφημισμό) και με υπερχειλή (σαν τον… δόλο μου!) αρετή και απαράμιλλη τόλμη (αρετή και τόλμη, ως γνωστόν, θέλει η Ελευθερία, ου μην αλλά και η… Αθηνά, η Αλεξάνδρα, η Μαρουσάνα…) το είχε αποτυπώσει στο λαμπρό πόρισμα της διενεργηθείσας ΕΔΕ (Επίορκη Διοικητική Εξέταση)
εις βάρος μου. Τι θυμήθηκα τώρα… Και γιατί; Για να πω απλώς ότι έφτιαξα μια γελοιογραφία σήμερα για να σχολιάσω ένα γεγονός, μια είδηση που εκκολάφθηκε(!) προ εξαημέρου. Σιγά τα λάχανα, δηλαδή…
 |
Από τον σημερινό «Ριζοσπάστη», αναδημοσιεύω μια είδηση που συνοδεύεται από μια φωτογραφία της οποίας η λεζάντα, σε συσχετισμό με την πόζα των κυρίων της φωτογραφίας, είναι όλα τα λεφτά!… Από αυτήν εμπνεύσθηκε ο… σκιτσογράφος του ιστολογίου (βλέπε στο τέλος).
Ανασχηματισμός εν μέσω κρίσης
 |
| Οι δύο υπουργοί (Μοντεπούρ —αριστερά— και Αμόν) |
| που έκαναν διαφορετική προσέγγιση |
| στο ζήτημα της διαχείρισης της κρίσης |
| και ήταν η αφορμή για νέο ανασχηματισμό της κυβέρνησης |
ΠΑΡΙΣΙ.-- Σε ανασχηματισμό προχωρά σήμερα η κυβέρνηση της Γαλλίας μετά την απόφαση του Γάλλου Προέδρου, Φρανσουά Ολάντ, να ζητήσει από τον πρωθυπουργό, Μανουέλ Βαλς, την παραίτηση όλης της κυβέρνησης. Αφορμή γι' αυτή την κίνηση ήταν οι δηλώσεις του υπουργού Οικονομίας, Αρνό Μοντεμπούρ, που υποστηρίχτηκαν και από τον υπουργό Παιδείας, Μπενουά Αμόν, που έβλεπε κριτικά την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης γιατί «αυτή επιβάλλεται από τη Γερμανία». Πραγματική αιτία, η προσπάθεια να δοθεί μια νέα ώθηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη, που εξακολουθεί εδώ και αρκετά χρόνια να είναι βαλτωμένη.
Ποια ήταν όμως η αφορμή; Σε μια συνέντευξή του που δημοσιεύθηκε το Σάββατο στην εφημερίδα «Le Monde», ο Μοντεμπούρ είχε πει: «Πρέπει να υψώσουμε τον τόνο. Η Γερμανία έχει πιαστεί στην παγίδα της πολιτικής της λιτότητας που έχει επιβάλει σε όλη την Ευρώπη», και διευκρίνισε «όταν λέω η Γερμανία, ομιλώ για τη γερμανική δεξιά που υποστηρίζει την (καγκελάριο) Αγκελα Μέρκελ. Η Γαλλία δεν έχει την τάση να ευθυγραμμίζεται με τα ιδεολογικά αξιώματα της γερμανικής δεξιάς». Αυτή η δήλωση ήταν, όπως λέγεται, η «σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι». Το σχόλιο πηγής κοντά στον πρωθυπουργό, όπως μεταφέρθηκε από το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ήταν χαρακτηριστικό: «Θεωρείται πλέον ότι ξεπεράστηκαν τα όρια, ένας υπουργός Οικονομίας δεν μπορεί να εκφράζεται με τέτοιους όρους για την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης και για έναν Ευρωπαίο εταίρο όπως η Γερμανία».
Το ΠΑΜΕ σχολίασε ως εξής πρόσφατα δημοσιεύματα αναφορικά με τη δρομολόγηση της δημιουργίας των αποκαλούμενων «Ειδικών Οικονομικών Ζωνών» (ΕΟΖ) (Δημοσιεύτηκε στις 14 Αυγ. '14 στη διαδικτυακή πύλη 902.gr):
ΠΑΜΕ: Σχόλιο για τις «Ειδικές Οικονομικές Ζώνες»
Ντόπια και ξένα μονοπώλια δεν ικανοποιούνται με όσα μέτρα έχουν πάρει μέχρι σήμερα οι κυβερνήσεις και η ΕΕ για να έχουν τσάμπα εργατική δύναμη.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα στον Tύπο δρομολογούνται να δημιουργηθούν ειδικές οικονομικές ζώνες (ΕΟΖ), οι οποίες θα καθοριστούν με κριτήρια και τα κέντρα υποδοχής μεταναστών, όπως ονομάζουν τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
«Ο λαός βγαίνει χαμένος» είναι ο τίτλος του κεντρικού σχολίου του σημερινού «Ριζοσπάστη»: http://www.rizospastis.gr/story.do?id=8064979&publDate=12/8/2014. Και ξέρετε γιατί; Διότι ο λαός αυτός έχει την αγαθή τύχη να ζει σε μια πολιτεία που είναι… υπεύθυνη, όπου η έννοια της υπευθυνότητας έχει αυθεντικό ερμηνευτή την οπωσδήποτε τουλάχιστον εξίσου υπεύθυνη (τι λέμε τώρα!) κυβέρνησή της. Πώς γίνεται αυτό; Διαβάστε παρακάτω το σχόλιο της εφημερίδας και ύστερα… ας μου επιτραπεί να προσθέσω κι εγώ μια πινελιά σχολίου. Μονάχα, τώρα που το βλέπω, να διευκρινήσω κάτι, για τον φόβο κάποιας ενδεχόμενης παρερμηνείας: Αυτό το «αγαθή τύχη», το καταλαβαίνετε ασφαλώς ότι το μεν «αγαθή» είναι ειρωνικό, το δε «τύχη» τρόπος του λέγειν· δεν έχει δουλειά η μεταφυσική για πράγματα που τα καθορίζουμε εμείς, σωστά;
Ο λαός βγαίνει χαμένος
«Μία υπεύθυνη πολιτεία δεν καθορίζει την εξωτερική πολιτική με βάση κάποια φορτία ροδάκινου», δήλωσε χτες η κυβερνητική εκπρόσωπος, συμπληρώνοντας προηγούμενη δήλωσή της σύμφωνα με την οποία και «η Ρωσία αντιλαμβάνεται ότι η Ελλάδα ως μέλος της ΕΕ δεν μπορεί να απαρνηθεί τη συμμαχία στην οποία ανήκει και να κάνει δική της πολιτική». `Η, με τα λόγια πάντα της κυβερνητικής εκπροσώπου, «υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα στο να λυθεί το πρόβλημα των αγροτών και να αλλάξουμε συμμάχους» (…) Η Ελλάδα ακολουθεί την εξωτερική πολιτική της ΕΕ και «δεν πρόκειται να εγκαταλείψει τις συμμαχίες της στο δυτικό στρατόπεδο». Σωστά τα λέει από τη σκοπιά των συμφερόντων που υπηρετεί η εκπρόσωπος. Αυτοί που πρέπει να αναρωτηθούν είναι οι φτωχοί παραγωγοί «αθροίζοντας» τις τελευταίες εξελίξεις σε όλη την προηγούμενη πείρα τους από την πολιτική της ΕΕ, την ΚΑΠ. Να σκεφτούν ότι βγαίνουν χαμένοι από τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ και τις άλλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. Ωμά και κυνικά η κυβέρνηση δηλώνει πως πάνω από τα οξυμένα προβλήματα των φτωχών αγροτών —που γέννησαν αυτές οι στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου— υπάρχουν τα συμφέροντα των καπιταλιστικών επιχειρηματικών ομίλων, που επιβάλλουν —με όποιο κόστος για το λαό— συμπόρευση με την πολιτική της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
Η καταστροφή που απειλεί τους φτωχούς αγρότες από το εμπάργκο της Ρωσίας δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία. Απορρέει από την επέμβαση της ΕΕ και των ΗΠΑ στην Ουκρανία, επέμβαση που στηρίζει η ελληνική κυβέρνηση. Η ευθύνη της κυβέρνησης παραμένει όσο δε διαχωρίζει τη θέση της από τα μέτρα της ΕΕ απέναντι στη Ρωσία και όσο δε σχεδιάζει μέτρα στήριξης των φτωχών αγροτών, με αποζημιώσεις σε τιμές που να καλύπτουν το κόστος παραγωγής των προϊόντων τους. Παζάρια που θα γίνουν για λογαριασμό μεγαλεμπόρων και μεγαλοεπιχειρηματιών των εξαγωγών δεν πρόκειται να ευνοήσουν το φτωχό αγρότη.
Για άλλη μία φορά αναδημοσιεύω μεταφρασμένο από μένα ένα ενδιαφέρον άρθρο με τίτλο «Πήγαινε στη Γάζα, δες ο ίδιος» του Ισραηλινού δημοσιογράφου Gideon Levy, που δημοσιεύτηκε στις 10 Αυγούστου 2014 στην εφημερίδα «Χαάρετζ». Η μετάφραση έγινε από την αγγλόφωνη έκδοση της εφημερίδας. Στο τέλος σχολιάζω.
Πήγαινε στη Γάζα, δες ο ίδιος
Αν αφήσουμε κατά μέρος την εμπάθεια, μπορούμε να κατανοήσουμε τους Παλαιστίνιους. Δίχως εμπάθεια, ακόμη και κάποια από τα αιτήματα της Χαμάς θα μπορούσε ν’ ακουστούν εύλογα και δικαιολογημένα.
Του Γκίντεον Λεβί, «Χαάρετζ»
10 Αυγούστου 2014
Μπορούμε άραγε να διεξαγάγουμε μια συζήτηση, οσοδήποτε σύντομη, που να μην είναι διαποτισμένη με φαρμακερό μίσος; Μπορούμε να αφήσουμε για μια στιγμή κατά μέρος την απανθρωποποίηση και τη δαιμονοποίηση των Παλαιστινίων και να μιλήσουμε ψύχραιμα για δικαιοσύνη, παραμερίζοντας τον ρατσισμό; Είναι ζωτικής σημασίας να το προσπαθήσουμε.
Αν αφήσουμε κατά μέρος την εμπάθεια, μπορούμε να κατανοήσουμε τους Παλαιστίνιους. Δίχως εμπάθεια, ακόμη και κάποια από τα αιτήματα της Χαμάς θα μπορούσε ν’ ακουστούν εύλογα και δικαιολογημένα. Μια τέτοια ορθολογική συζήτηση θα οδηγούσε κάθε άνθρωπο καλής θέλησης σε ξεκάθαρα συμπεράσματα. Ένας τέτοιος επαναστατικός διάλογος θα μπορούσε επίσης να προωθήσει την υπόθεση της ειρήνης, αν μπορούσε ακόμη κανείς να αποτολμήσει να πει τέτοια πράγματα. Με τι βρισκόμαστε αντιμέτωποι; Μ’ έναν λαό χωρίς δικαιώματα, που το 1948 στερήθηκε τη γη του και την επικράτειά του, εν μέρει από δική του υπαιτιότητα. Το 1967 και πάλι απογυμνώθηκε από τα δικαιώματα και τα εδάφη του. Από τότε ζει κάτω από συνθήκες που λίγα έθνη βιώνουν. Η Δυτική Όχθη είναι υπό κατοχή και η Λωρίδα της Γάζας υπό πολιορκία. Το έθνος αυτό προσπαθεί να αντισταθεί, με τις πενιχρές δυνάμεις του και με μεθόδους που είναι μερικές φορές δολοφονικές, όπως έχει γίνει με κάθε υπόδουλο έθνος σε όλη την ιστορία, συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ. Έχει το δικαίωμα να αντισταθεί, αυτό θα πρέπει να ειπωθεί.
Από το εξαιρετικό φιλικό ιστολόγιο redflyplanet αναδημοσιεύω την εύστοχη ανάρτηση-σχόλιο του διαδικτυακού φίλου Φραγκίσκου Λαγωνικάκη, με τον ίδιο τίτλο:
Απορία σχετικά με ανακοίνωση του ΟΗΕ
Διαβάζω στο in.gr
Η υπηρεσία των Ηνωμένων Εθνών για τους Παλαιστίνιους Πρόσφυγες (UNRWA) ανακοίνωσε ότι ανακάλυψε κρυψώνα με ρουκέτες σε ένα από τα σχολεία της στη Λωρίδα της Γάζας, καταγγέλοντας «εκείνους» που τις τοποθέτησαν εκεί, χωρίς πάντως να δείξει προς συγκεκριμένη κατεύθυνση.
«Καταδικάζουμε την οργάνωση ή τις οργανώσεις που έθεσαν σε κίνδυνο αμάχους τοποθετώντας αυτές τις ρουκέτες στο σχολείο μας. Πρόκειται για κατάφωρη παραβίαση της ουδετερότητας των χώρων μας. Καλούμε όλες τις εμπόλεμες πλευρές να σεβασθούν το απαραβίαστο της ιδιοκτησίας του ΟΗΕ» αναφέρεται σε ανακοίνωση που εξέδωσε ο εκπρόσωπος.
Δηλαδή την συγκεκριμένη ανακοίνωση ο ΟΗΕ γιατί την έβγαλε τη στιγμή ετούτη, για να δώσει στους μακελάρηδες "νομιμοποίηση" να βομβαρδίσουν και άλλα σχολεία;
Λαγωνικάκης Φραγκίσκος (Poexania)
Με βάση τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα στην κοινωνία του Ισραήλ, σύμφωνα μάλιστα και με όσα περιγράφονται στην προχτεσινή μου ανάρτηση «Χτύπα έναν αριστερό, σώσε την πατρίδα»(!), οι Ισραηλινοί που προβαίνουν σε τέτοιες εκδηλώσεις ή διαδηλώσεις είναι στ' αλήθεια ήρωες. Δείτε:
 |
ΠΗΓΗ: Κίνηση "Απελάστε το Ρατσισμό"
ΠΗΓΗ: Koutipandoras.gr
Αλλά μήπως είναι λιγότερο ήρωες οι αυτονομιστές της ανατολικής Ουκρανίας, που δίνουν έναν επίσης άνισο μα ηρωικό αγώνα για ό,τι αυτοί πιστεύουν, ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχει κανένας γι' αυτόν (εγώ πάντως τον βλέπω με συμπάθεια), χωρίς κανένα στήριγμα από κανέναν, και μάλλον έχοντας επίγνωση ότι ο αντίπαλος θα επικρατήσει, με τις ασύγκριτα υπέρτερες δυνάμεις του, τα όπλα του και τη στήριξη ή την ανοχή (διάβαζε Ρωσία, κυρίως) όλων των ιμπεριαλιστών;
 |
ΠΗΓΗ: Δικτυακή πύλη 902.gr
Σήμερα σας παρουσιάζω ακόμη ένα άρθρο από την ισραηλινή εφημερίδα «Χαάρετζ», από το φύλλο της 24ης Ιουλίου 2014, μεταφρασμένο από μένα από την αγγλόφωνη έκδοση της εφημερίδας. Το άρθρο είναι ενδεικτικό της αντιδραστικής στροφής της ισραηλινής κοινωνίας και επιβεβαιώνει ότι ο φασισμός, ο ναζισμός, ο εθνικισμός (αυτό για κάποιους απατεωνίσκους της πολιτικής σκηνής που, εν γνώσει τους, προσπαθούν να εξαπατήσουν τον κόσμο λέγοντας ότι είναι εθνικιστές και όχι ναζιστές ή φασίστες· επίσης για κάποια χάπατα που τους ακολουθούν και επαναλαμβάνουν με καμάρι τόσο όση η ανοησία τους αυτή την αρλούμπα), ο σιωνισμός, ο αντικομμουνισμός και ο ιμπεριαλισμός είναι ομογάλακτα αδελφάκια…
Χτύπα έναν αριστερό, σώσε την πατρίδα: Το Ισραήλ ανακαλύπτει εκ νέου την πολιτική βία
Καθώς ο στρατός μάχεται ενάντια στη Χαμάς στη Γάζα, ad hoc δεξιές πολιτοφυλακές που οργανώνονται μέσω των Μέσων κοινωνικής δικτύωσης βγαίνουν στους δρόμους για να πολεμήσουν στον «εσωτερικό πόλεμο».
Του Άσερ Σέχτερ, «Χαάρετζ»
24 Ιουλίου 2014
Είναι ένα συνηθισμένο, καυτό βράδυ Σαββάτου στο κεντρικό Τελ Αβίβ. Συνωστισμός στις καφετέριες, είτε υπό την απειλή πυραύλων είτε όχι. Στην πλατεία Χαμπίμα, οι μερικές δεκάδες αριστερών ακτιβιστών διαμαρτύρονται κατά της Επιχείρησης Προστατευτικής Κόψης. Δεκάδες δεξιών αντιδιαδηλωτών κάνουν την εμφάνισή τους.
Οι δύο πλευρές διαχωρίζονται από μια λεπτή γραμμή της αστυνομίας, αλλά η κατάσταση γρήγορα εκτραχύνεται. Όλοι ξεφωνίζουν. Πλακάτ, κάποια που απεικονίζουν στρατιώτες των Δυνάμεων Εθνικής Άμυνας (ΔΕΑ) [σ.μ.: αγγλικά: IDF = Israel Defense Forces] ως τρομοκράτες, καταστρέφονται, αυγά εκτοξεύονται. Η βία αρχίζει: άνθρωποι ξυλοκοπούνται.
«Η βάγια» είναι ένα υπέροχο αλλά, νομίζω, άγνωστο στους πιο πολλούς τραγούδι του Γάννη Μαρκόπουλου, ο οποίος έχει γράψει επίσης και τους στίχους (ένα διαμαντάκι κι αυτοί!). Και πώς να μην είναι άγνωστο, αφού —τουλάχιστον απ' όσο έχω ψάξει— δεν περιλαμβάνεται στη δισκογραφία του συνθέτη, αλλά ούτε και του ερμηνευτή. Μάλλον έχει ακουστεί μονάχα στην ιστορική συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη στο θέατρο ΚΕΝΤΡΙΚΟΝ, που δόθηκε στις 20 και 22 Μαρτίου του 1961, και περιλαμβάνεται στον δίσκο της συναυλίας (ναι, έχει ευτυχώς κυκλοφορήσει τέτοιος δίσκος!), οπότε και πώς να ακουστεί σε συνηθισμένη ραδιοφωνική εκπομπή. Το τραγούδι ερμηνεύεται από τον Τέρη Χρυσό, ο οποίος έκανε με αυτό την πρώτη του δημόσια εμφάνιση!
Η βάγια
Στης εκκλησιάς μας την αυλή
μια βάγια είναι ριζωμένη.
Παραμιλά μ’ ένα πουλί,
την αυγή να με προσμένει
στα γιορτινά ντυμένη.
Ω, καλή μου Παναγιά,
φύλαξέ μου τη βάγια!
Στη μακρινή τη ξενιτειά
μια καρδιά είναι ξεχασμένη.
Παραμιλά με το νοτιά,
Κυριακή να με προσμένει
στα νυφικά ντυμένη.
Ω, καλή μου Παναγιά,
φύλα τη σαν τη βάγια!
Σήμερα γιορτάζει η δική μου βάγια· έχει τα γενέθλιά της. Πριν από 40κάτι χρόνια, κι αυτή «παραμιλούσε με το νοτιά» στη «μακρινή τη ξενιτειά» «Κυριακή να με προσμένει στα νυφικά ντυμένη»…
Ω, καλή μου Παναγιά,
φύλαγέ μου τη βάγια,
να 'ναι πάντοτε καλά,
να τη βλέπω να γελά!
Όπως προανάγγειλα στην προηγούμενη ιστογραφή μου, χτες, αναδημοσιεύω μεταφρασμένο από μένα ένα ενδιαφέρον άρθρο με τίτλο «Τι πραγματικά θέλει η Χαμάς;» του Ισραηλινού δημοσιογράφου Gideon Levy, που δημοσιεύτηκε στις 20 Ιουλίου 2014 στην εφημερίδα «Χαάρετζ». Η μετάφραση έγινε από την αγγλόφωνη έκδοση της εφημερίδας.
Τι πραγματικά θέλει η Χαμάς;
Διαβάστε τον κατάλογο των όρων που δημοσιεύονται στο όνομα της Χαμάς και της Ισλαμικής Τζιχάντ, και κρίνετε ειλικρινά αν υπάρχει ένα άδικο αίτημα μεταξύ αυτών.
Του Γκίντεον Λεβί, «Χαάρετζ»
20 Ιουλίου 2014
Αφού πούμε όσα έχουμε να πούμε για τη Χαμάς: ότι είναι φονταμενταλιστική· ότι είναι αντιδημοκρατική· ότι είναι βάρβαρη· ότι δεν αναγνωρίζει το Ισραήλ· ότι ανοίγει πυρ εναντίον αμάχων· ότι κρύβει πυρομαχικά σε σχολεία και νοσοκομεία· ότι δεν ενήργησε για να προστατεύσει τον πληθυσμό της Γάζας —αφού λοιπόν ειπωθούν, και σωστά, όλα αυτά, θα μπορούσαμε να σταματήσουμε για μια στιγμή και να αφουγκραστούμε τη Χαμάς· μπορεί και να μας δοθεί η δυνατότητα να έρθουμε στη θέση της, ίσως ακόμα και να εκτιμήσουμε την τόλμη και την αντοχή κάτω από αντίξοες συνθήκες αυτού του άσπονδου εχθρού μας.
Το Ισραήλ όμως προτιμά να κλείνει τ’ αφτιά του στα αιτήματα της άλλης πλευράς, ακόμα κι όταν αυτά τα αιτήματα είναι δίκαια και συμβατά με τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του Ισραήλ. Το Ισραήλ προτιμά να χτυπάει τη Χαμάς χωρίς έλεος και χωρίς άλλο σκοπό παρά την εκδίκηση. Αυτή τη φορά τούτο είναι ιδιαίτερα σαφές: το Ισραήλ λέει ότι δεν θέλει να ανατρέψει τη Χαμάς —ακόμα και το Ισραήλ αντιλαμβάνεται ότι τότε αντί γι’ αυτήν θα έχει τη Σομαλία προ των πυλών του— ωστόσο είναι απρόθυμο να ακούσει τα αιτήματα της Χαμάς. Επειδή είναι όλοι τους «ζώα»; Ας πούμε ότι αυτό είναι αλήθεια. Όμως βρίσκονται εδώ και εδώ πρόκειται να μείνουν, ακόμα και το Ισραήλ πιστεύει ότι έτσι έχουν τα πράγματα, οπότε γιατί να μην τους ακούσουμε;
Από τον ιστότοπο 902.gr σήμερα το δημοσίευμα με τίτλο «Σφαγή χωρίς κανένα έλεος στη Λωρίδα της Γάζας»:
Χωρίς κανένα έλεος το Ισραήλ συνεχίζει το αιματοκύλισμα του παλαιστινιακού λαού.
Οι νεκροί από την έναρξη των επιχειρήσεων στη Λωρίδα της Γάζας είναι τουλάχιστον 630.
Ο ισραηλινός στρατός δεν διστάζει να πλήξει νοσοκομεία, σχολεία και άλλες υποδομές που είναι απαραίτητες για την επιβίωση των Παλαιστινίων. Την Τρίτη, άρματα μάχης χτύπησαν σχολείο του ΟΗΕ, στο οποίο είχαν καταφύγει Παλαιστίνιοι.
Δεκάδες χιλιάδες εγκαταλείπουν τα σπίτια τους για να γλυτώσουν από τις βόμβες. Μόνο στα καταφύγια του ΟΗΕ στοιβάζονται 118.300 Παλαιστίνιοι και ο αριθμός αυξάνεται καθημερινά.
Ο εκπρόσωπος του ΟΗΕ για τη Γάζα Γενς Λέρκε επισήμανε ότι «κυριολεκτικά δεν υπάρχει ασφαλές μέρος για τους αμάχους», ενώ σύμφωνα με την UNICEF, το ένα τρίτο των θυμάτων είναι παιδιά.
Και παρακάτω, κάτω από τον εύγλωττο μεσότιτλο Το παραλήρημα του φονιά, συνεχίζει:
Ο πρεσβευτής του Ισραήλ στις ΗΠΑ υποστήριξε ότι οι Ισραηλινοί στρατιώτες δικαιούνται το Νόμπελ Ειρήνης για την «απίστευτη αυτοσυγκράτηση» που έχουν επιδείξει στον αγώνα κατά της Χαμάς.
Αλήθεια, τι να γράψω και τι να σχολιάσω γι’ αυτό το χωρίς σταματημό ανελέητο δράμα του παλαιστινιακού λαού; Δυστυχώς, από την αρχή της “παρά φύσιν” δημιουργίας του ως κρατικής οντότητας, το Ισραήλ —δημιούργημα του ιμπεριαλισμού και εν συνεχεία ιμπεριαλιστική δύναμη το ίδιο— έχοντας τη σκανδαλώδη υποστήριξη των ισχυρών ιμπεριαλιστικών χωρών, με προεξάρχουσα τις ΗΠΑ, ακολούθησε συνειδητά μια πολιτική γενοκτονίας του παλαιστινιακού λαού, με εναλλασσόμενες περιόδους πότε ύφεσης και πότε έξαρσης, αλλά μη παρεκκλίνοντας ποτέ από την αδυσώπητη αυτή γραμμή εξόντωσης του “ενοχλητικού” του συγκάτοικου. Ήταν ίσως αναμενόμενο και οπωσδήποτε ευεξήγητο αυτό που συνέβη· δεν ήταν όμως ούτε αναπόφευκτο ούτε, από κάθε άποψη, αναγκαίο. Αλλά δεν είναι της ώρας, ούτε είναι σκοπός μου να αναλύσω τα γενεσιουργά αίτια της συμπεριφοράς του Ισραήλ. Δεν θέτω επίσης θέμα (δικαιώματος) ύπαρξης του κράτους του Ισραήλ. Τέτοιο θέμα θα έστεκε το 1948, αλλά όχι σήμερα. Σήμερα υπάρχει ένας λαός ριζωμένος πλέον εκεί, έχει δικαίωμα να ζήσει και δεν είναι ηθικό, δίκαιο και ανθρώπινο να στήσουμε αυτόν στο εδώλιο του κατηγορουμένου· στο εδώλιο του κατηγορουμένου πρέπει να καθίσει ο σιωνισμός, ο ιμπεριαλισμός, και οι εκφραστές τους στο κράτος του Ισραήλ. Όσο κι αν ο λαός του Ισραήλ, θύμα αυτών των εκφραστών-ηγετών του, στην πλειοψηφία του —όπως διαβάζω, δεν ξέρω πόσο ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα— έχει ποτιστεί με το δηλητήριο του ρατσιστικού μίσους ενάντια στους Παλαιστίνιους, πάντα υπάρχουν —κρυμμένες είναι από τα κυρίαρχα Μέσα ενημέρωσης, πρέπει να ψάξεις αρκετά για να τις βρεις— τίμιες φωνές και στο Ισραήλ· είναι στην πρώτη γραμμή οι κομμουνιστές, που μαζί μ’ άλλους προοδευτικούς συμπολίτες τους διαδηλώνουν ενάντια στην εισβολή· είναι κάποιοι «μη ενσωματωμένοι» δημοσιογράφοι, που στηλιτεύουν την επιθετική πολιτική των ισραηλινών κυβερνήσεων —αύριο θα σας παρουσιάσω το άρθρο ενός τέτοιου δημοσιογράφου.
 |
| Ο άγγελος ο Ιτζουμέρ |
Αφορμή για τη σημερινή ιστογραφή μου αποτέλεσε το ημέλι μιας αναγνώστριας, άγνωστής μου στην… επίγεια ζωή —εννοώ την πραγματική ζωή, σε αντιδιαστολή με τη διαδικτυακή, βέβαια. Σ' αυτή την αναγνώστρια χρωστώ την ανακάλυψη ενός θησαυρού —και πάλι διευκρίνηση, ίσως όχι αναγκαία: δεν πρόκειται για… υλικό θησαυρό αλλά για καλλιτεχνικό, επομένως άυλο, πνευματικό ας πούμε. Και μιας και σήμερα οι χριστιανοί γιορτάζουν το Άγιο Πνεύμα, ας τιμήσουμε κι εμείς το Ανθρώπινο Πνεύμα —αυτό που, από κάθε άποψη, νομίζω, έχει μεγαλύτερη ανάγκη να το τιμάμε και να το λατρεύουμε. Καλή μου (διαδικτυακή) φίλη, δεν αναζητούσα αυτή τη συγκυρία για να υλοποιήσω την υπόσχεση που σου έδωσα και να γράψω σήμερα, έτσι καθυστερημένα, για τον καλλιτέχνη που μου γνώρισες με το ημέλι σου· δεν θα άξιζε τον κόπο να αναβάλω κάτι τόσο σημαντικό για έναν μάλλον ασήμαντο λόγο· άλλοι λόγοι, πεζοί και προσωπικοί, συντέλεσαν σ' αυτό. Απλώς επισημαίνω τη σύμπτωση —λιγάκι φλύαρα ίσως.
Δεν ξέρω αν θα το αποφύγω σήμερα να εξακολουθήσω να ακροβατώ στο μεταίχμιο μεταξύ του πραγματικού και του ιδεατού, του υλικού και του πνευματικού, του φυσικού και του μεταφυσικού. Μάλλον όχι, αλλά δε βαριέσαι… Κάπου κάπου μια τέτοια παρέκβαση από την πραγματιστική, υλιστική και φυσιοκρατική μονοτονία (μου) ίσως είναι αναγκαία. Λοιπόν, ας μιλήσουμε για τους αγγέλους:
Οι άγγελοι… Χαριτωμένα άφυλα πλασματάκια· είναι αγοράκια ή κοριτσάκια; Ό,τι θέλετε ή προτιμάτε: είναι άγγελοι! Άγγελοι… Και πού ζουν; Στον ουρανό ή στη Γη; Μάλλον δεν γνωρίζουν σύνορα, κινούνται με άνεση μεταξύ ουρανού και Γης, το ίδιο άνετα ακόμη και ανάμεσά μας. Το σχήμα τους αποδίδεται, με την ίδια πάντοτε ευκολία, τόσο σε καθαγιασμένες υπαρκτές, γήινες, όσο και σε φανταστικές, ιδεατές μορφές αγωνιστών κι ηρώων. Άγγελοι… Ναι, αλλά τι μας (αν)αγγέλουν άραγε; Ό,τι πρέπει ή ό,τι η ευαισθησία μας μάς έχει προετοιμάσει κάθε φορά να δεχτούμε: τη χαρά ή τη λύπη, τη λύτρωση ή την καταδίκη, τη ζωή ή τον θάνατο, τη ζωή μαζί με τον θάνατο, την επιβεβαίωση της αέναης αρχής και του αδυσώπητου τέλους αυτού του αδήριτου κύκλου του κόσμου μας… Έναν τέτοιο άγγελο, εκτελεστή και λυτρωτή, αμείλικτο κι ευαίσθητο, σκληρό και καλοσυνάτο, γνώρισα ακολουθώντας το μονοπάτι (το ηλεκτρονικό) στο ημέλι της φίλης, ή μάλλον γνώρισα… δύο αγγέλους: Πρώτα τον «Άγγελο τον Ιτζουμέρ» και στη συνέχεια τον δημιουργό αυτουνού, τον Άγγελο Παπαγεωργίου. Αλλά ας σας παρουσιάσω τους δύο αυτούς αγγέλους με την αντίστροφη χρονική σειρά γνωριμίας, δηλαδή πρώτα τον άγγελο-δημιουργό κι ύστερα τον άγγελο-δημιούργημα.
Ο δημιουργός είναι ο Άγγελος Παπαγεωργίου, Ηπειρώτης στην καταγωγή, τραγουδοποιός, μουσικοσυνθέτης, ποιητής και ακορντεονίστας. Ένας ταλαντούχος καλλιτέχνης, πολιτικοποιημένος και ευαίσθητος. Στο έργο του, τόσο στην ποίηση όσο και στη μελωδία, είναι έντονη η επιρροή από τη γενέτειρά του, την Ήπειρο. Έχει κυκλοφορήσει (απ' όσες πληροφορίες βρήκα στο ίντερνετ, δεν μου έστειλε κανένας, βέβαια, …δελτίο Τύπου) ένα άλμπουμ το 2013 με τίτλο Σταυρωμένος Απρίλης και πρόσφατα το άλμπουμ με τίτλο Ο άγγελος ο Ιτζουμέρ, τον τίτλο ενός από τα τραγούδια του δίσκου.
1. Την Κυριακή (25 Μάη) είχαμε τον δεύτερο γύρο των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών, σε όσους δήμους (μάλλον στους περισσότερους) και σε όσες περιφέρειες (δηλαδή σε όλες) δεν αναδείχτηκε "νικητής" στον πρώτο γύρο κατά πώς ορίζει ο νόμος, δηλαδή ο πρώτος συνδυασμός δεν συγκέντρωσε απόλυτη πλειοψηφία. Σ' αυτή την περίπτωση, ο νόμος ορίζει ότι οι δύο πρώτοι συνδυασμοί του πρώτου γύρου καλούνται να διεκδικήσουν την πρωτιά στον δεύτερο γύρο, η οποία αναδεικνύει τον δήμαρχο, αν πρόκειται για δημοτικές εκλογές, ή τον περιφερειάρχη, αν πρόκειται για περιφερειακές εκλογές. Πρόκειται, όπως αντιλαμβάνεστε, για ένα εκλογικό σύστημα βιασμού της λαϊκής θέλησης και στρεβλής απεικόνισής της στα διαμορφωνόμενα διοικητικά όργανα. Το ΚΚΕ υποστηρίζει την απλή αναλογική στην εκλογή των διοικητικών οργάνων (όπως και στο κοινοβούλιο και παντού) και την εκλογή του δημάρχου ή του περιφερειάρχη από το αντίστοιχο συμβούλιο. Γι' αυτό αρνείται να εγκλωβιστεί στην παγίδα των διλημμάτων του δεύτερου γύρου· θεωρεί ότι η λαϊκή εντολή έχει αποτυπωθεί στα αποτελέσματα του πρώτου γύρου, έστω και παραμορφωτικά λόγω της επιβαλλόμενης από τον εκλογικό νόμο λογικής της επιλογής "νικητή" αντί της ανεπηρέαστης από τέτοιες λογικές ψήφου, όπως εκτέθηκε προηγουμένως. Στον δεύτερο γύρο το ΚΚΕ υπερψήφισε τους δικούς του υποψήφιους στους τέσσερις δήμους όπου συμμετείχαν και αρνήθηκε να παράσχει ψήφο υπέρ άλλου συνδυασμού, μιας και αυτόν τον συνδυασμό τον είχε καταπολεμήσει στον πρώτο γύρο ως αντίπαλό του, αντίπαλο της απέναντι όχθης, δηλαδή της στήριξης του καπιταλιστικού συστήματος, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΝΑΤΟ κ.λπ. Επομένως, πέρα από την ευχάριστη επισήμανση ότι ο λαός υποστήριξε τους υποψήφιους του ΚΚΕ στον δεύτερο γύρο και πέτυχε να τους αναδείξει δημάρχους, στέκομαι στα αποτελέσματα του πρώτου γύρου, γιατί αυτά αποτυπώνουν τη λαϊκή ετυμηγορία —και αυτά τα αποτελέσματα έχουν σχολιαστεί από μένα στην προηγούμενη ιστογραφή μου Πώς είδα τα αποτελέσματα. Εξάλλου η σημερινή ιστογραφή μου αναπόφευκτα αποτελεί συνέχεια αυτηνής.
2. Ας επαναλάβω και εδώ, για όσους δεν με γνωρίζουν, ότι δεν είμαι ουδέτερος παρατηρητής, αλλά υποστηρίζω το ΚΚΕ, χωρίς αυτό να συνεπάγεται πως ό,τι γράφω εδώ απηχεί με ακρίβεια τις θέσεις του κόμματος, επομένως χωρίς να μπορεί να καταλογιστεί ευθύνη στο ΚΚΕ για τα γραφόμενά μου. Επίσης, για όσους δεν ανατρέξουν στην προηγούμενη ανάρτηση, ας επαναλάβω τα παρακάτω ουσιώδη προεισαγωγικά, πριν διατυπώσω πώς είδα τα αποτελέσματα των άλλων εκλογών της προηγούμενης Κυριακής, των ευρωεκλογών:
Οι φίλοι, οι οπαδοί, τα μέλη του ΚΚΕ, οι συνειδητοποιημένοι λαϊκοί αγωνιστές, καθώς ζυμώνονται καθημερινά μέσα στο ταξικό λαϊκό κίνημα, στα συνδικάτα, στις μαζικές οργανώσεις των φοιτητών, των αγροτών, των επαγγελματιών, των αυτοαπασχολούμενων, των ανέργων, των συνταξιούχων, των γυναικών, στις λαϊκές επιτροπές, στο κίνημα ειρήνης κ.λπ., όλοι αυτοί, και πιο πολύ το ίδιο το κόμμα ως συλλογικός οργανισμός, γνωρίζουν κάθε φορά τι μπορούν να περιμένουν από μια εκλογική αναμέτρηση, και ως εκλογικό ποσοστό αλλ' όχι μόνο, και είναι έτοιμοι οποτεδήποτε για μια τέτοια αναμέτρηση. Φυσικά, καθαυτό το εκλογικό ποσοστό, ως αποτύπωμα της επιρροής του κόμματος σε μια δεδομένη αναμέτρηση, έχει τη δική του αξία και σημασία, κυρίως προς τα έξω, για το εκλογικό σώμα γενικώς, και όχι τόσο για το ΚΚΕ και τον κόσμο του. Για το ΚΚΕ, τους φίλους, τους οπαδούς και τα μέλη του, αυτό το αποτύπωμα είναι κατιτίς ρηχό· χρειάζεται ανάλυση, για να αποκτήσει αξία. Ερμηνεύει και ερμηνεύεται. Αλλά πάντα, όσο κι αν κατά απατηλό τρόπο διεκδικεί πρωταγωνιστικό ρόλο (ή προσπαθεί η κυρίαρχη ιδεολογία να επιβάλει έναν τέτοιο ρόλο γι' αυτό, ανάλογα με την περίσταση και κατά τα συμφέροντά της), εντούτοις εμείς γνωρίζουμε ότι τον πρωταρχικό ρόλο τον έχει όχι το εκλογικό ποσοστό του ΚΚΕ αλλά ο βαθμός ανάπτυξης του ταξικού κινήματος. Ένα αναπτυγμένο κίνημα, αυτό θα τροφοδοτήσει με ψήφους το κόμμα. Και την κατάσταση του κινήματος τη γνωρίζουμε και τα επίσημα κείμενά μας περιέχουν τις σχετικές εκτιμήσεις μας. Μάλιστα, για την ανασύνταξη του κινήματος το κόμμα έχει ανασκουμπωθεί, με ιδιαίτερη ένταση το τελευταίο διάστημα. Το κόμμα έχει υπογραμμίσει ότι ο βαθμός ανάπτυξης του κινήματος βρίσκεται πίσω από τις ανάγκες των καιρών, όταν εκδηλώνεται ανελέητη ολομέτωπη αντιλαϊκή επίθεση του κεφαλαίου. Ωστόσο έχει επισημάνει σημεία ανάκαμψης, ελπιδοφόρα μηνύματα το τελευταίο διάστημα, όπως τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών κ.ά. Έχει επίσης κρούσει τον κώδωνα κινδύνου για την άνοδο των ναζιστικών και φασιστικών δυνάμεων (και έχει καταδείξει ποιος και ποιοι ευθύνονται γι' αυτό), γέννημα-θρέμμα, αλλά και εφεδρεία, του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος. Αυτή την εικόνα, αυτές τις εκτιμήσεις, αυτές τις επισημάνσεις, αυτή τη γνώση, φέρει το «αποτύπωμα» του εκλογικού αποτελέσματος για το ΚΚΕ.
1. Για όσους τυχόν δεν με γνωρίζουν, είτε στη ζωή είτε μέσω διαδικτύου, να αυτοσυστηθώ: Δεν είμαι ούτε δηλώνω ανεξάρτητος και αμερόληπτος περί τα πολιτικά· αντίθετα, δηλώνω κομμουνιστής, σταθερά εδώ και πενήντα κάτι χρόνια (ηλικία 66), και υποστηρίζω το ΚΚΕ, χωρίς αυτό να συνεπάγεται πως ό,τι γράφω εδώ απηχεί με ακρίβεια τις θέσεις του ΚΚΕ, επομένως χωρίς να μπορεί να καταλογιστεί ευθύνη στο ΚΚΕ για τα γραφόμενά μου —και ο νοών νοείτω…
2. Οι φίλοι, οι οπαδοί, τα μέλη του ΚΚΕ, οι συνειδητοποιημένοι λαϊκοί αγωνιστές, καθώς ζυμώνονται καθημερινά μέσα στο ταξικό λαϊκό κίνημα, στα συνδικάτα, στις μαζικές οργανώσεις των φοιτητών, των αγροτών, των επαγγελματιών, των αυτοαπασχολούμενων, των ανέργων, των συνταξιούχων, των γυναικών, στις λαϊκές επιτροπές, στο κίνημα ειρήνης κ.λπ., όλοι αυτοί, και πιο πολύ το ίδιο το κόμμα ως συλλογικός οργανισμός, γνωρίζουν κάθε φορά τι μπορούν να περιμένουν από μια εκλογική αναμέτρηση, και ως εκλογικό ποσοστό αλλ' όχι μόνο, και είναι έτοιμοι οποτεδήποτε για μια τέτοια αναμέτρηση. Φυσικά, καθαυτό το εκλογικό ποσοστό, ως αποτύπωμα της επιρροής του κόμματος σε μια δεδομένη αναμέτρηση, έχει τη δική του αξία και σημασία, κυρίως προς τα έξω, για το εκλογικό σώμα γενικώς, και όχι τόσο για το ΚΚΕ και τον κόσμο του. Για το ΚΚΕ, τους φίλους, τους οπαδούς και τα μέλη του, αυτό το αποτύπωμα είναι κατιτίς ρηχό· χρειάζεται ανάλυση, για να αποκτήσει αξία. Ερμηνεύει και ερμηνεύεται. Αλλά πάντα, όσο κι αν κατά απατηλό τρόπο διεκδικεί πρωταγωνιστικό ρόλο (ή προσπαθεί η κυρίαρχη ιδεολογία να επιβάλει έναν τέτοιο ρόλο γι' αυτό, ανάλογα με την περίσταση και κατά τα συμφέροντά της), εντούτοις εμείς γνωρίζουμε ότι τον πρωταρχικό ρόλο τον έχει όχι το εκλογικό ποσοστό του ΚΚΕ αλλά ο βαθμός ανάπτυξης του ταξικού κινήματος. Ένα αναπτυγμένο κίνημα, αυτό θα τροφοδοτήσει με ψήφους το κόμμα. Και την κατάσταση του κινήματος τη γνωρίζουμε και τα επίσημα κείμενά μας περιέχουν τις σχετικές εκτιμήσεις μας. Μάλιστα, για την ανασύνταξη του κινήματος το κόμμα έχει ανασκουμπωθεί, με ιδιαίτερη ένταση το τελευταίο διάστημα. Το κόμμα έχει υπογραμμίσει ότι ο βαθμός ανάπτυξης του κινήματος βρίσκεται πίσω από τις ανάγκες των καιρών, όταν εκδηλώνεται ανελέητη ολομέτωπη αντιλαϊκή επίθεση του κεφαλαίου. Ωστόσο έχει επισημάνει σημεία ανάκαμψης, ελπιδοφόρα μηνύματα το τελευταίο διάστημα, όπως τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών κ.ά. Έχει επίσης κρούσει τον κώδωνα κινδύνου για την άνοδο των ναζιστικών και φασιστικών δυνάμεων (και έχει καταδείξει ποιος και ποιοι ευθύνονται γι' αυτό), γέννημα-θρέμμα, αλλά και εφεδρεία, του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος. Αυτή την εικόνα, αυτές τις εκτιμήσεις, αυτές τις επισημάνσεις, αυτή τη γνώση, φέρει το «αποτύπωμα» του εκλογικού αποτελέσματος για το ΚΚΕ.
Ένα αξιοπρόσεκτο άρθρο δημοσιεύτηκε χτες, 25 Απριλίου 2014, στον ιστότοπο rt.com, γραμμένο από τον Caleb Maupin, ο οποίος αναφέρεται ως «Πολιτικός αναλυτής. Ζει στη Νέα Υόρκη και είναι ακτιβιστής με το Διεθνές Κέντρο Δράσης και το Παγκόσμιο Κόμμα Εργαζομένων. Συμμετείχε στο κίνημα κατάληψης της Γουόλ Στριτ (Occupy Wall Street)». Το μετάφρασα και σας το παρουσιάζω. Είναι κάπως μεγάλο, αλλά διαβάζεται μονορούφι, τόσο ενδιαφέρον είναι!
Γράφει ο αρθρογράφος: «Είναι αξιοπερίεργο το γεγονός ότι οι σχολιαστές των ΗΠΑ φαίνεται να μην είναι εξοικειωμένοι με την ιστορία της χώρας τους». Ίσως και να είναι εξοιειωμένοι, τουλάχιστον κάποιοι, θα 'λεγα εγώ, αλλά άλλες σκοπιμότητες, εκτός από την παρουσίαση της αλήθειας, και οι γνωστές γραφτές και άγραφτες ντιρεκτίβες που τους υπαγορεύουν, αυτά καθοδηγούν την πένα τους και τους κλείνουν τα μάτια και τ' αφτιά…
Εκλογές εν μέσω εμφυλίου πολέμου: Η Αμερική πριν από 150 χρόνια και η Συρία σήμερα
Του Caleb Maupin
Η Συρία έχει προγραμματίσει να διενεργήσει τις προεδρικές εκλογές της στις 3 Ιουνίου. Τα αμερικανικά μέσα χλευάζουν την ιδέα των εκλογών ενόσω διαρκεί ο εμφύλιος πόλεμος, ο οποίος έχει αφήσει πάνω από 100.000 νεκρούς κι έχει οδηγήσει στην προσφυγιά.
