Αύριο θα πάρω τα πόδια μου (και λεωφορείο και μετρό) και θα πάω και πάλι στο ΘΕΜΙΔΟΣ ΜΕΛΑΝΟΝ, για πολλοστή φορά, προκειμένου ακούσια, σαν όμηρος, να λάβω μέρος στο νέο επεισόδιο της θρασοκωμωδίας «Τα Θ(λ)ηβερά Σκάνδαλα» –της γνωστής υπερπαραγωγής σε σενάριο και σκηνοθεσία Αλάριχου, που παίζεται σχεδόν 7 χρόνια τώρα, με πρωταγωνιστές πλήθος ασπόνδυλα της πανίδας που ενδημεί στα απραγεία, στα αρπαγεία, στα διχαστήρια και σε άλλους πρόσφορους χώρους. Εξυπακούεται ότι θα κουβαλήσω επί… σκηνής –όπως κάθε φορά– την αθωότητά μου, υπό την υλική της υπόσταση. Η άλλη, η άυλη, δεν μετράει εδώ. Αυτή μπορεί να γίνει αντιληπτή μονάχα από ανθρώπους, εφόσον έχουν την ικανότητα να αντιληφθούν τις έννοιες του δικαίου και της ηθικής. Τα ασπόνδυλα, ως κατώτερη μορφή ζωής, στερούνται παντελώς τέτοιας ικανότητας, και όχι μόνο. Γι' αυτό αυτά τα καημένα δεν είναι ούτε άδικα ούτε ανήθικα. Όμως τα άλλα ασπόνδυλα, σαν τα παραπάνω, αυτά που από παραξενιά της φύσης βρέθηκαν να έχουν ανθρώπινη μορφή, αυτά έχουν ασυζητητί διαρρήξει τις σχέσεις τους με το δίκαιο και την ηθική και κατά κανόνα –θαρρώ απαράβατο– είναι και άδικα και ανήθικα. Σιχαμεροί ανθρωποσκώληκες… Απέναντι σε δαύτους, αν η ατυχία (δηλαδή η προστυχιά κάποιων του είδους) σε υποχρεώσει να υπερασπιστείς την αθωότητά σου, δεν έχεις πολλές επιλογές· ίσως δεν έχεις καμία… Ε, τι να κάνεις τότε; Επιστρατεύεις μερικά κιλά χαρτούρα "αδιάσειστων τεκμηρίων" (μμμ! καλά!…), για να τα τρίψεις στη μούρη τους, όχι μπας και συγκινηθούν (τι λέτε τώρα!), αλλά έτσι, για την τιμή των όπλων, για να μην παραδοθείς αμαχητί, βρε αδερφέ! Σκατά δηλαδή. Στοιβάζεις τη χαρτούρα σε κατάλληλη τσάντα, τη ζαλώνεσαι, ρίχνεις μια τελευταία ματιά στον ρόλο σου (απολογία), τον έχεις μάθει πια, και ξεκινάς για να δώσεις την παράσταση.
Σας παρουσιάζω εδώ δύο αποκαλυπτικές φωτογραφίες της… αθωότητάς μου.
Αριστερά, η αθωότητά μου σε συσκευασία "γίγαντα" των 7 κιλών· δεξιά, σε πρακτική συσκευασία μόλις 250 γραμμαρίων!
Μέχρι και στο τελευταίο επεισόδιο της σειράς κουβαλούσα –βλακωδώς, όπως κατάφερα, έστω καθυστερημένα, να αντιληφθώ– τη θεόβαρη συσκευασία της αθωότητάς μου, αυτήν αριστερά. Όμως… ανένηψα! Αποφάσισα αύριο να πάρω την πανάλαφρη δεξιά εκδοχή της, για τους ακόλουθους ορθούς και βάσιμους λόγους:
1. Έχω πεισθεί πλέον ότι η αθωότητά μου δεν έχει τόση βαρύτητα όση μού φαινόταν λογικό να έχει. Εξ άλλου έχω επίσης πεισθεί ότι σ' αυτή την άθλια υπόθεση ούτε η λογική κατέχει τη θέση που της αξίζει. Επομένως, 250 γραμμάρια και πολλά είναι!
2. Είναι ανόητο να δίνω μεγαλύτερη βαρύτητα στην αθωότητά μου απ' όση στην (εύθραυστη) υγεία της μέσης μου! Διότι αν μ' εγκαταλείψει η μέση μου θα ταβλιαστώ στο κρεβάτι, ανήμπορος να κινηθώ. Χωρίς τη μέση, λοιπόν, χάθηκα, ενώ χωρίς την αθωότητα… κάτι τρέχει στα γύφτικα!
3. Ο ελαφρύς χαρτοφύλακας ταιριάζει απόλυτα με την ανείπωτη ελαφρότητα που κυκλοφορεί ασύδοτη στην προκείμενη υπόθεση…
