ΜΑΣ ΖΩΣΑΝΕ ΤΑ ΦΙΔΙΑ

Τελικά, δεν άλλαξα. Παρέμεινα ίδιος κι απαράλλακτος. Εντάξει, αυτό δεν αποτελεί έκπληξη για όσους με γνωρίζουν. Απεναντίας, έκπληξη θα ήταν το αντίθετο. Όμως, πιστέψτε με, κλονίστηκα (Ποιος; Εγώ!) και αρκετά ταλαντεύτηκα (Ναι, κι αυτό εγώ το έπαθα!) πριν καταλήξω να... μην αλλάξω. Να παραμείνω αυτός που είμαι, ο Λευτέρης-Δικαίος, προς μεγίστη ικανοποίησή μου. Πολλώ μάλλον επειδή υπό αμφισβήτηση τέθηκε όχι το αγαπημένο μου όνομα "Λευτέρης", που άλλοι μού το διάλεξαν, αλλά το εξ ίσου αγαπημένο μου όνομα "Δικαίος", αυτό που το 'χω διαλέξει εγώ ο ίδιος. Διότι, αναρρωτήθηκα, εάν η φειδώ είναι αξία ή αρετή υπέρτερη της δικαιοσύνης, όπως με ακλόνητη βεβαιότητα διακηρύσσει ένας πέραν πάσης αμφισβήτησης κατ' εξοχήν αρμόδιος να αποφανθεί περί τούτου, καθότι ΤΑΓΟΣ (παρακαλώ, μη διαβάσετε ΤΡΑΓΟΣ, θα ήταν... τραγικά άστοχο να προκαλέσουμε τα παντελώς άκακα τετράποδα) της Δικαιοσύνης, ο καθήμενος επί κεφαλής (παρακαλώ, δύο λέξεις, όπως λέμε κοινώς "στον σβέρκο") αυτής, εάν -επαναλαμβάνω- η φειδώ είναι αξία ή αρετή υπέρτερη της δικαιοσύνης, τότε κι εγώ κακώς καμαρώνω για το δίδυμο όνομά μου "Λευτέρης-Δικαίος", ως σημαντικό δύο υπέρτατων αξιών-αγαθών. Μάλιστα, ήταν λανθασμένη απολύτως η δική μου η επιλογή, να τοποθετήσω τη δικαιοσύνη δίπλα δίπλα στην ελευθερία (γι' αυτήν ο Ρου Κου δεν ήγειρε, ευτυχώς, τουλάχιστον για την ώρα, ζήτημα). Ασφαλώς, φαίνεται, δεν είχα την οξυδέρκεια να διακρίνω ότι υψηλότερα από τη δικαιοσύνη στέκεται η φειδώ, όπως προσφυώς ο Ρου Κου επισημαίνει. Βέβαια. Αλλιώς, ο επί κεφαλής της Δικαιοσύνης δεν θα προέτρεπε τους υπ' αυτόν να είναι φειδωλοί αντί δίκαιοι. Μήπως, λοιπόν -αναρωτήθηκα- θα 'πρεπε έστω καθυστερημένα να διορθώσω την εσφαλμένη επιλογή μου; Μήπως θα 'πρεπε να λέγομαι "Λευτέρης-Φειδίας", ας πούμε;

Ε, την απάντηση την κατέγραψα στη χθεσινή δημοσίευσή μου...

Φίδι κολοβό και κουρκουλάτο να τονε φάει, τού πρέπει του Ρου Κου!