ΣΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΤΕΡΑΤΑ...

Το ΠΑΝ του τίποτα (της Βίσση) είναι ΤΙΠΟΤΑ για πάντες (εμάς).

Ζήτωσαν τα τέρατα! (Θέλουν να) Μας δείχνουν τον λάθος δρόμο. Για το Ιράν. Για τον προσεχή πόλεμο, τον επερχόμενο... (Και για τον νυν διεξαγόμενο, παντού). Τον δρόμο της αβάσταχτης βαρβαρότητας. Της απόλυτης ασχήμιας. Του ορισμού της απανθρωπιάς.

Ω! Τι ερώτημα! "Θα βγάλουν τα τέρατα τις μάσκες τους;" Μα, καλοί μου, ποιές μάσκες; Δεν έχετε καταλάβει ότι αυτά είναι τα πρόσωπά τους; Προσέξτε, καλοί μου, το δικό σας πρόσωπο, διαφυλάξτε την ανθρωπιά του. Αλλιώς, εάν τω ύπνω κατενεχθήτε, μην εκπλαγείτε, όταν -αργά πια- αντιληφθείτε ότι -ανεπαισθήτως, όπως λέει ο Καβάφης- έχετε απωλέσει την όψη σας, εγκλωβισμένοι πίσω από μια τέτοια "μάσκα" αναφαίρετη, σαν τα πάλαι ποτέ -θα αναλογίζεστε- δικαιώματά σας, που κι αυτά τότε θα 'χουν πάει περίπατο...