Οι προθέσεις του συντάκτη του κύριου άρθρου της σελίδας 3 του «Ριζοσπάστη» της Παρασκευής 24 Σεπτέμβρη είναι καθόλα αγαθές, πολύ περισσότερο μιας και μας προτρέπει να ψηφίσουμε τη Λαϊκή Συσπείρωση και ταυτόχρονα μας αποτρέπει να επιλέξουμε τη στάση της αποχής. Πλην όμως αστοχεί στις… άλλες προθέσεις, τα άκλιτα αυτά μέρη του λόγου που πολλούς ταλανίζουν. Λέμε συμμετέχω στις εκλογές, αλλά απέχω από τις εκλογές. Όπως επίσης λέμε παραβρέθηκε στη συνάντηση, αλλά απουσίασε από το [κι όχι στο] μάθημα. Υποκύπτω στον πειρασμό να σταθώ για λίγο ακόμα στα της ορθής χρήσης των προθέσεων, προκειμένου να αναφερθώ στην πολύπαθη πρόθεση για, σημειώνοντας ωστόσο ότι για το ζήτημα αυτό αξίζει να επανέλθω σε άλλο σημείωμα, χωρίς βεβαίως να φιλοδοξώ να το εξαντλήσω ή, έστω, να το εξετάσω διεξοδικά, καθότι τεράστιο —και συνάμα σημαντικό. Οι αθλητικογράφοι, στους οποίους φαίνεται πως ασκεί ιδιαίτερη γοητεία η πρόθεση για, κατέχουν τα σκήπτρα στη στρεβλή, άστοχη κι απρόσεκτη χρήση της, αλλά βέβαια δεν είναι οι μόνοι. Παραδείγματα: Ο διαιτητής σφύριξε φάουλ για τον Α.Ο. Τάδε., κι άντε να καταλάβεις αν το φάουλ δόθηκε υπέρ ή σε βάρος του Α.Ο. Τάδε. Αλλά και σε άλλους στίβους, όπως τον πολιτικό ή τον συνδικαλιστικό, σημειώνονται εφάμιλλοι άθλοι. Πριν από μερικά χρόνια άκουγα επί μέρες από το ραδιόφωνο το κάλεσμα μεγάλης συνδικαλιστικής οργάνωσης προς τους εργαζόμενους για να συμμετάσχουν (κι όχι να συμμετέχουν) σε συλλαλητήριο που διοργάνωνε για την ακρίβεια, για την ανεργία, για την ειρήνη! Όλα συλλήβδην (συλλαλητήριο γαρ) κάτω από το ίδιο για.
Δεν ξέρω αν οι ασθενείς που πάσχουν από τη νόσο Αλτσχάιμερ πάσχουν επίσης από… ανία. Ξέρω όμως ότι σίγουρα κάποιοι δημοσιογράφοι φροντίζουν για τους αναγνώστες τους, να μη νιώθουν ανία διαβάζοντάς τους. Για να είμαι ωστόσο δίκαιος και να μην κατηγορηθώ ότι παραβλέπω το ουσιώδες, την είδηση καθαυτή, και σχολιάζω το επουσιώδες, συντακτικά ή (ορθο)γραφικά λάθη, πρέπει να σημειώσω ότι πρωτίστως οι ίδιες οι ειδήσεις δεν μας αφήνουν ούτε καν να χαλαρώσουμε, όχι να νιώσουμε ανία.
«Τα μάτια σου τέσσερα!» συμβουλεύουμε κάποιον όταν αντιμετωπίζει μια κατάσταση που απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή, επαγρύπνηση. Καμιά φορά η φράση παίρνει την πιο επιτακτική μορφή της: «Τα μάτια σου δεκατέσσερα!», αλλά ας αφήσουμε τις υπερβολές. Τέσσερα μάτια είναι ήδη διπλάσια απ' αυτά που μας έδωσε η φύση. Πέντε, ίσως είναι μια επίσης ελκυστική επιλογή. Οπωσδήποτε τα δύο τι να πρωτοδούν; Αλλά μερικές φορές ούτε και τα δύο τα χρησιμοποιούμε… Είναι τότε που επιλέγουμε να είμαστε τυφλοί…
