Δεν βλέπω που δεν βλέπω τηλεόραση τον υπόλοιπο χρόνο, τώρα, μες στο μεσοκαλόκαιρο, σχεδόν την ξέχασα ολότελα —ευτυχώς! Βλέπετε, κάτι οι ζέστες, κάτι η θερινή ραστώνη, κάτι η φυγή από την τύρβη της πόλης και την κλεισούρα του διαμερίσματος, όλα αυτά διαμόρφωσαν ένα γενικότερο κλίμα πρόσφορο για… διακοπές εν γένει, μεταξύ αυτών και για τη διακοπή πολλών συνηθισμένων και μη (στις τελευταίες ανήκει η τηλεθέαση) δραστηριοτήτων μου, όχι κατ' ανάγκη κουραστικών ή επαχθών. Αντιθέτως, ακόμη και προσφιλείς μου δραστηριότητες περιέπεσαν σε… θερινή νάρκη, όπως μαρτυρεί, για παράδειγμα, η επί ενάμιση μήνα εγκατάλειψη του ιστολογίου μου.
Αλλά, όπως συμβαίνει πάντα, θέλει μεν ο παπάς ν' αγιάσει, μα τον αφήνουν οι διαβόλοι; Πάνω που είχα ξεχάσει πως υπάρχει αυτό το αναθεματισμένο χαζοκούτι κι ενώ, καθισμένος σ' ένα γραφικό παραθαλάσσιο ταβερνάκι, απολάμβανα με την ευχάριστη παρέα μου το σούρουπο και μαζί τους θαλασσινούς μεζέδες και το ουζάκι, να σου τον ο δαίμονας. Σκαρφαλωμένος, όλος αναίδεια και θράσος, σ' ένα αρμυρίκι λίγο πιο πέρα, στα δεξιά μου (όλα τα κακά, φαίνεται, από δεξιά έρχονται), άρχισε να ωρύεται. Εσπερινό δελτίο τιβίσεων γαρ. Φτου γαμώτο!
Όμως, καθώς λένε, ουδέν κακόν αμιγές καλού. Παρηγοριέμαι λοιπόν, μιας και η βάναυση εισβολή της τηλεοπτικής ασχήμιας στο ειδυλλιακό καλοκαιρινό σκηνικό στάθηκε αφορμή για να γεννηθεί η παρούσα ιστογραφή, συνεφέρνοντας έτσι το ιστολόγιό μου από τον μακάριο ύπνο του. Μάλιστα σκέπτομαι πως τέτοιο ξύπνημα, αυγουστιάτικο, πρώτη φορά στην ολιγόχρονη ζωή του γνωρίζει το οιστρολόγιο τούτο. Ας όψεται βέβαια, για την ενόχληση που μου προκάλεσε, μία από τις ειδήσεις της τουβούλας, που τη μεταφέρω και τη σχολιάζω εδώ.
Πρώτα η είδηση: Αφορά την τουριστική κίνηση στη χώρα μας, στο φόντο της οικονομικής κρίσης και του δουνούτειου βρόχου. Λάβρος ο εκφωνητής, θαρρείς πως βάλθηκε να μας τρομάξει μάλλον παρά να μας πληροφορήσει· εφορμά ακάθεκτος από οθόνης ενάντια στα ανυπεράσπιστα αφτιά μας, ξεφωνίζει σαν τελάλης σε υπαίθριο δημοπρατήριο, μάς κοιτάζει βλοσυρά κατάματα, με μάτια γουρλωμένα, ανασηκώνοντας μάλιστα κάθε τόσο το δεξί φρύδι με αυστηρότητα ανάλογη της σοβαρότητας που σώνει και καλά πρέπει να αισθανθούμε ότι έχει η περιγραφόμενη κατάσταση, ενώ στο κάτω μέρος της οθόνης κυλιόμενοι τίτλοι (τρέιλερ) έρχονται προφανώς να συμπληρώσουν τη ζοφερή εικόνα που πασχίζουν να συνθέσουν τα λόγια της είδησης: «Χιλιάδες ακυρώσεις κρατήσεων» και «Άδεια τα ξενοδοχεία» και «Σε απόγνωση οι ξενοδόχοι». Ειδικότερα η είδηση περιστρέφεται γύρω από ένα γεγονός που μεταδόθηκε απ’ όλα τα Μέσα αυτές τις μέρες, το γεγονός της πτώχευσης μιας αγγλικής αεροπορικής εταιρείας «χαμηλού κόστους», που είχε ως αποτέλεσμα, αφενός πολλές χιλιάδες αδειούχοι ή ταξιδιώτες εν γένει, πελάτες της εταιρείας που είχαν ήδη ταξιδέψει και βρίσκονταν στον τόπο προορισμού τους, να έχουν μείνει μετέωροι, μη γνωρίζοντας πώς θα επιστρέψουν, και αφετέρου πολύ περισσότεροι, που επρόκειτο να ταξιδέψουν με τη λαμπρή αυτή εταιρεία, να βλέπουν το ταξίδι τους να ακυρώνεται. Ως εδώ, έχει (περίπου) καλώς —καλώς , παραβλέποντας τις φωνασκίες, ως προς τη μετάδοση της είδησης μόνο, όχι βέβαια ως προς το γεγονός που πραγματεύεται· η ταλαιπωρία, η αβεβαιότητα και η ματαίωση προγραμμάτων δεν είναι καθόλου ευχάριστες καταστάσεις. Όμως —το ξέρετε δα— ένα δελτίο ειδήσεων (τιβίσεων το λέω εγώ, προς διάκριση από τις ειδήσεις, με τις οποίες έχει προ πολλού διαρρήξει τις σχέσεις της η τουβούλα) σ’ ένα κανάλι που σέβεται τον εαυτό του αλλ’ όχι και τους τηλεθεατές, ποτέ δεν περιορίζεται στη μετάδοση της είδησης. Η είδηση πρέπει να σχολιαστεί κιόλας. Μάλιστα ο σχολιασμός έχει πάντα εξασφαλισμένη προνομιακή θέση στο δελτίο· του επιτρέπεται ακόμη και να πνίγει την ίδια την είδηση, έστω κι αν αυτό γίνεται σε τέτοιο βαθμό, ώστε το ενδιαφέρον του τηλεθεατή να μετατοπίζεται από το γεγονός καθαυτό στη γνώμη ή στην κρίση που τόσο βαρύγδουπα και με ακλόνητη βεβαιότητα διατυπώνουν μες από τα τηλεπαράθυρα διάφοροι, αξύριστοι και μη, δοκησίσοφοι "αναλυτές"… Έτσι λοιπόν έγινε και με την προκείμενη είδηση. Λίγα δευτερόλεπτα διατέθηκαν για την είδηση, και ήσαν αρκετά. Αντίθετα, τα κάμποσα λεπτά που παραχωρήθηκαν για σχόλια και αναλύσεις της είδησης φάνηκαν να στενοχωρούν τους λαλίστατους σχολιαστές, οι οποίοι μάλλον έχουν πιστέψει ότι δεν είναι πιόνια σ’ έναν άχαρο ρόλο που τους έχει ανατεθεί από τα αφεντικά τους, γι’ αυτό και καμαρώνουν με αυταρέσκεια και ναρκισσεύονται καθώς, κατά περίσταση, πολυλογούν, πλατειάζουν, ανοηταίνουν, μπουρδολογούν, με δυο λόγια μάς ταλανίζουν. Μόνο; Δυστυχώς όχι. Είναι και η θεματολογία τους, αλλά και η κατεύθυνση του σχολιασμού, που υπακούουν σε κάποιο «μνημόνιο» —αμ τι νομίζετε, μονάχα το γνωστό μνημόνιο με το ΔΝΤ υπάρχει;— που έχει επιβληθεί από τα αφεντικά τους —έτσι γίνεται συνήθως με τα μνημόνια…
Και να σου λοιπόν οι σχολιαστές να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την ταλαιπωρία των ταξιδιωτών και για την καθίζηση της τουριστικής κίνησης, και να σου να ρίχνουν τον λίθο του αναθέματος κατά της δύσμοιρης εταιρείας που οδηγήθηκε σε πτώχευση, και να σου να καθίζουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου τούς τάχα κερδοσκόπους και τυχάρπαστους επιχειρηματίες που σκαρώνουν, λένε, τα βρόμικα παιχνίδια τους στην πλάτη του κοσμάκη, μέχρι και το ίδιο το —άκουσον, άκουσον!— εκμεταλλευτικό σύστημα του καπιταλισμού άδραξαν την ευκαιρία να διασύρουν και να μαστιγώσουν. Και αφρίζουν και στάζουν δηλητήριο οι διάφοροι Πρετεντέρηδες, Πορτοσάλτες, Κασιμάτηδες, Λυριτζήδες, κατά των αναξιοπαθούντων κεφαλαιοκρατών, οι οποίοι ρισκάρουν τα ωραία τα λεφτάκια τους, τα κεφάλαιά τους, για να κινήσουν την οικονομία κάθε χώρας και να δώσουν ψωμί, έστω ξερό, σε εκατομμύρια εργαζόμενους. Δυστυχώς έτσι γίνεται πάντα· η αχαριστία βασιλεύει. Με την πρώτη αναποδιά, αντί για συμπόνια και συμπαράσταση, ξίδι και χολή! Δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται… Βρήκαν όλοι τους την ευκαιρία να συκοφαντήσουν το σύστημα της ελεύθερης οικονομίας. Αλλά, τι περιμένεις; Μήπως δεν ήταν οι ίδιοι που δεν έβγαλαν άχνα πριν από λίγο καιρό, όταν υπό το προσωπείο του ναυτεργάτη και με τα λάβαρα του ΠΑΜΕ, αυτής της κομμουνιστικής παραφυάδας στον συνδικαλιστικό χώρο, αμετανόητοι σταλινικοί του ΚΚΕ εφόρμησαν κατά των ανύποπτων τουριστών του κρουαζιερόπλοιου ΖΕΝΙΘ, εμποδίζοντάς τους να επιβιβαστούν στο πλοίο και να συνεχίσουν την κρουαζιέρα τους; Τσιμουδιά δεν έβγαλαν όλοι τους (ούτε κι αυτός ο… Τσίμας) τότε για την ολέθρια αυτή ενέργεια, η οποία έπληξε καίρια τον τουρισμό μας και αμαύρωσε την εικόνα της χώρας μας στα μάτια των ξένων. Κανείς δεν έγραψε, για παράδειγμα: Γιατί να ξανάρθουν οι ξένοι στη χώρα μας; Για ν’ ακούσουν την ντουντούκα του Σάββα του Τσιμπόγλου; (ας το έγραφαν κάπως έτσι τέλος πάντων, έστω κι αν έτρωγαν το δεύτερο «του» κι έγραφαν «του Σάββα Τσιμπόγλου»!).
