ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΑΠΟΦΥΓΗ ΑΚΡΙΣΙΑΣ

Επειδή πολλοί(!;) ίσως αναρωτιόνται -τρόπος του λέγειν- ποια απάντηση έλαβα στην αίτησή μου της 23ης Φεβρουαρίου 2005 (αυτήν που την τιτλοφορώ Requiem σε τόνο «Συ, ελάσσονα!» στον ιστότοπό μου), ιδού παράθεση των σχετικών γεγονότων προς απάντηση. Όπου, κατά σχήμα οξύμωρον, η απραξία λογίζεται ως... γεγονός, αν και μη... γεγονυία! Εσείς συγχωρήστε με για τον σχολιασμό (δεν άντεξα να τον αποφύγω...), αγνοήστε τον ακόμη, και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα και κρίσεις...
Η αίτησή μου, ασυνήθιστη μεν κατά τη μορφή, κυρίως, και κατά το περιεχόμενο, δευτερευόντως, οπωσδήποτε όμως υπηρεσιακή κατά τον τύπο. Η απάντηση στην αίτηση, εκ του νόμου οφειλομένη και εκ δεοντολογίας υπαγορευομένη, έπρεπε να ήταν ομοίως υπηρεσιακή, έμπρακτη αν όχι έγγραφη, αρμοδίως δοσμένη από τους αποδέκτες της αίτησης. Αποδέκτες ήσαν δύο πλευρές: αφενός, η υπηρεσιακή (η Διεύθυνση Προσωπικού οπωσδήποτε, και το Υπηρεσιακό Συμβούλιο, εφόσον παραπεμπόταν σε αυτό, από τη διοίκηση ή την ηγεσία, το θέμα) και, αφετέρου, η ηγεσία (ειδικότερα, ο τότε υπουργός Ν. Κακλαμάνης). Αντιστοίχως, δύο ήσαν και τα μέρη της αίτησης: Το πρώτο -όπως μάλιστα η ίδια η αίτηση ρητώς το οριοθετεί και όπως το διευκρινίζει- απευθυνόταν στους υπηρεσιακούς αποδέκτες και περιείχε μονάχα το αίτημα της αποδοχής της παραίτησής από τη θέση του τμηματάρχη την οποία κατέχω. Το δεύτερο, δηλαδή ολόκληρη η αίτηση πλην της πρώτης φράσης-παραγράφου, απευθυνόταν στον υπουργό Ν. Κακλαμάνη. Αυτό το δεύτερο μέρος, όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό τόσο από την έκτασή του όσο και από το περιεχόμενό του, αλλά και από τον αποδέκτη του, έχει ιδιαίτερη βαρύτητα, αν δεν είναι η πεμπτουσία της αίτησης. Εκτός του ότι αιτιολογεί το αίτημα της παραίτησης, καταγγέλλει, προσάπτει κατηγορίες κατά (της τότε ηγεσίας) του Υπουργείου, αποδίδει ευθύνες, αποκαλύπτει (κατά τρόπο ενίοτε σκοπίμως [για ευνοήτους λόγους]... συγκεκαλυμμένο για τον τρίτο αναγνώστη αλλά αναμφισβητήτως αναγνωρίσιμο από τον... δράστη, ως π.χ. το φοβερό, αναλγησίας δηλωτικό, απόφθεγμα «η ζωή του [σ.σ.: η δική μου] απέκτησε νέο ενδιαφέρον» αποσιωπάται ότι ανήκει στον τότε γενικό γραμματέα Π. Μπουχώρη), διαμαρτύρεται και, επίσης, υποβάλλει αίτημα ακρόασης από τον υπουργό, για πολλοστή φορά, μια και δεν υπήρξε ποτέ ανταπόκριση στα προηγούμενα ανάλογα αιτήματά μου.
Ο πρώτος αποδέκτης, η Διεύθυνση Προσωπικού, μου απάντησε εγγράφως (βλέπετε απάντηση Διεύθυνσης Διοικητικού) και την ευχαριστώ. Ο δεύτερος αποδέκτης, ο κ. Νικήτας Κακλαμάνης, για άλλη μία φορά δεν εδέησε να απαντήσει... Βέβαια, ποιος είμαι εγώ, που θα καθίσει ο κ. Νικήτας Κακλαμάνης να ασχοληθεί μαζί μου και μάλιστα για ό,τι εγώ ζητώ να ασχοληθεί, και να πάρει θέση. Εγώ έχω την ατυχία, βλέπετε, να μην είμαι παρά ένα στέλεχος του Υπουργείου εκείνου που δυστυχώς βρέθηκε στο πέρασμα αυτού του κατά φαντασίαν υγιούς χαρουμενόχαζου μηδενικού, του έμπλεου χολής δειλού, που εκλιπαρεί τους "προβολείς της δημοσιότητας" (σχήμα λόγου κατά συνεκδοχήν αυτό το "προβολείς" αντί του όλου, δηλαδή του συστήματος χειραγώγησης συνειδήσεων, διαμόρφωσης προτύπων και, εν τέλει, εξυπηρέτησης συμφερόντων) μήπως και του δώσουν ό,τι ποτέ δεν πρόκειται ο ίδιος να κατακτήσει. Εγώ δεν έχω την τύχη, βλέπετε, να είμαι ένας απλός πολίτης, στον οποίο τηλεφωνεί αυτοπροσώπως ο κ. Νικήτας Κακλαμάνης για να αφουγκρασθεί, τάχατες, το πρόβλημά του. Τοις των επιμελητών της αυτού εικόνος (image makers) ρήμασι πειθόμενος.
Υποψήφιος δήμαρχος Αθήνας; Α-ψηφήστε τον! Τον υποκριτή! Κυρίως επειδή η εργατική τάξη (δηλαδή όσοι έχουν ως βασική ή μοναδική πηγή εσόδων την αμοιβή της δουλειάς τους, οι άνθρωποι του μόχθου) δεν πρέπει να συντάσσεται με κανέναν από τους εκλεκτούς (δεν είναι ένας!) του κεφαλαίου, των μεγαλοσυμφερόντων, ος τοις κείνων χρήμασι προβαλλόμενός εστιν. Αλλά γι' αυτόν, αυτούς, αυτά, έπεται συνέχεια...