Χμ! Όχι, ξεκολλήστε από τον παρελκυστικό τίτλο του κύριου άρθρου. Εξάλλου, σκεφθείτε ότι βροχές υπάρχουν πολλών λογιών, όχι όλες καλοδεχούμενες. Υπάρχει, ας πούμε, και η... όξινη! Φυλαχθείτε! Έχετε μαζί σας, καλού κακού, και καμιά ομπρέλα!...
Όχι, όχι, ούτε το «ζωνάρι» του ΑΤΤΙΛΑ -απλωμένο πάντα, έτοιμο για καβγά- δεν πρόκειται να σχολιάσω. Μη σας ξεγελά η συνάφεια των... ηρώων, του ζωναριού της εφημερίδας (ΑΤΤΙΛΑΣ) και του τίτλου του σημειώματός μου (ΑΛΑΡΙΧΟΣ). Βλέπετε, η βαρβαρότητα έχει πολλές εκφάνσεις και ελλοχεύει σε κάθε μας βήμα.
Ε, ούτε και το αθώο το αλογάκι μού έφταιξε σε τίποτα το καημένο, ώστε να το... περιλάβω και να το... περιποιηθώ καταλλήλως. Σωστά μεν μαντέψατε ότι κάτι τέτοιο προτίθεμαι να πράξω, κατά την... αθεράπευτη συνήθειά μου, σε τούτο το σημείωμά μου, πλην αυτό δεν θα το κάνω με αφορμή αυτό το στιγμιότυπο από τη ζωή στην Κούβα. Απεναντίας, πάλι κατ' άλλη, επίσης... αθεράπευτη συνήθειά μου, υποκλίνομαι με σεβασμό μπρος στον τίμιο μόχθο και το επίπονο έργο του αγαθού υποζύγιου [ιπποζύγιου!] μέσα σ' έναν σκληρό και αντίξοο κόσμο. Υπέροχος συμβολισμός, που παραπέμπει ευθέως στον μόχθο και το έργο του ιδιοκτήτη του, στον μόχθο και το έργο ολόκληρου του λαού του Νησιού της Επανάστασης.
Προσπεράστε, ακόμη, τον διατροφικό κίνδυνο. Δεν είναι μεν αμελητέος, αλλ' οπωσδήποτε δεν είναι χειρότερος από τον... ατροφικό κίνδυνο. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά σκεφτείτε επίσης πόσο... υπερτροφική έχει καταντήσει η κινδυνολογία!
Έπειτα, αφήστε και τους κρατούμενους (είναι που είναι κρατούμενοι, να τους... πιάσουμε κι εμείς;). Αν, έστω, επιμένετε, πείτε «ένα το κρατούμενο» και ασχολειθείτε αργότερα με τα του σωφρονισμού -και πιάστε τους... κρατούντες.
Προς θεού, αγνοείστε το ολότελα αυτό το ύπουλο «Η επιτυχία είναι θέμα γονιδίων»! Ακούς εκεί! Δηλαδή, πού θέλουν να μας οδηγήσουν με τέτοιες μπούρδες αυτοί που επιδιώκουν να καναλιζάρουν τον τρόπο σκέψης μας και, κατ' επέκταση, τη ζωή μας έτσι, ώστε να μας κάθονται καλύτερα στον σβέρκο μας; Μέχρι τώρα επιδίωκαν να μας φορτώσουν με ενοχές, ότι εμείς τάχα φταίμε που ζούμε με «τρεις κι εξήντα», διότι στο χέρι μας είναι να ξεφύγουμε, πιάνοντας την καλή. [Μωρέ, ότι στο χέρι μας είναι, το ξέρουμε. Μόνο, όχι αναζητώντας το ατομικό βόλεμα, στο οποίο μας παρωτρύνουν διάφορες σειρήνες (αποβλάκωσης, εξευτελισμού, αμοραλισμού, αντικοινωνικής συμεριφοράς κ.λπ.), αλλά μέσω των κοινωνικών αγώνων.] Τώρα μάλλον προσπαθούν, αφενός, να αποτρέψουν τον κίνδυνο να... παρανοήσει κανείς με ποιον τρόπο «είναι στο χέρι μας» και ως εκ τούτου να στραφεί -φευ!- στους μαζικούς αγώνες, και, αφετέρου, να μας απαλλάξουν -καλωσύνη τους- από πλέγματα ενοχής, πώς γίνεται τάχατες και δεν είμαστε, διάολε, επιτυχημένοι, αφού «στο χέρι μας είναι»! Γι' αυτό μας λένε ότι... δεν είναι ακριβώς στο χέρι μας, αλλά στο DNA μας! Οπότε, αφήστε τα χέρια σας (και το μυαλό σας) και μην κάνετε τίποτα, μιας και το DNA σας τα καθορίζει όλα. Κάποτε το λέγανε μοίρα...
Αυτό που έμεινε από το πρωτοσέλιδο της καλής (γι' αυτούς που υπηρετεί) εφημερίδας, αυτό το περί εισαγγελικής δίωξης κ.λπ., αυτό το υπαγορευμένο από τον Αλάριχο σκοπούμενο δημοσίευμα, αυτό είναι το αντικείμενο του παρόντος σημειώματος. Αυτό θέλω να στηλιτεύσω. Ως έργο του βάρβαρου επιδρομέα, ως αντιπαράδειγμα δημοσιογραφίας. Φαίνεται ότι ο απολίτιστος επιδρομέας, μετά το Νικητοφόρο πέρασμά του από το Αρπαγείο (ή Απραγείο;) Αηδίας, απολαύει πολλώ μάλλον της εκτίμησης των ραγιάδων.
Και πού να κάνουμε τα παράπονά μας; Μήπως στον... δήμαρχο;
Όχι παράπονα! Φραγγέλιο! Μην παραπονιέστε! Οργισθείτε!
